Στα δύσκολα η ζωή ξεγυμνώνει την αλήθεια. (Φιλίες)
Γράφει η Κατερίνα Ι. Παπαδημητρίου //
Αναστασία Β. Μήτσου, «Μπαλάντα της βροχής», εκδ. Βακχικόν
Η τέταρτη κατά σειρά ποιητική συλλογή της Αναστασίας Μήτσου με τίτλο Η μπαλάντα της βροχής αναδεικνύει την ιδιαίτερη ποιητική της, η οποία αντλεί τις επιρροές της από τις εμφανείς πολλαπλές αναγνώσεις τής ποιήτριας. Παραδοσιακά σχήματα και απόηχοι του μεσοπολέμου καταλήγουν σε μεταμοντέρνες επιρροές με μια αξιοπρόσεκτη επιβλητικότητα και ύφος που απηχεί την δυναμική τής γραφής της. Η ποιητική συλλογή αποτελείται από 35 δημιουργίες, αρκετές εκ των οποίων αποτελούν πολύστιχες ποιητικές συνθέσεις. Τα ποιήματα φέρουν συχνά τις ιδιότητες του πεζού ποιητικού λόγου, καθώς υπηρετούν την ποιητική εκτεινόμενες από τον έντονο λυρισμό, έως την αφήγηση και τη δραστικότητα και τη συμπύκνωση της μεταμοντέρνας οπτικής. Είναι άξια λόγου η ικανότητα της ποιήτριας να κινείται από τη μια ποιητική φόρμα στην επόμενη, χωρίς να διασαλεύεται ο ρυθμός, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, την ακολουθεί πιστά σε κάθε ποίημα ή σύνθεση.
Είναι αξιοπρόσεκτη η ποιητική παρουσία της Αναστασίας Μήτσου. Και όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου από το Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Δημήτρη Ρεντίφη, «είναι εγκαλλωπίσματα και αγλαΐσματα υψηλού αφαιρετικού λόγου.» Η Μήτσου αντλεί τα θέματά της από ό,τι ορίστηκε ως πανανθρώπινη αξία, και ο έσω εαυτός αποτελεί για την ποιήτρια πρωταρχική ανησυχία. Ταυτόχρονα, η φωνή της υψώνεται, συχνά, καταγγελτικά για ό,τι πληγώνει τη σύγχρονη πραγματικότητα, αρχής γενομένης από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, ενώ η ελληνική επαρχία, απ’ όπου προέρχεται η ποιήτρια, κατοικεί στην ποιητική της, μεταφέροντας την κοινωνική ανησυχία του ποιητικού υποκειμένου.
Ο έρωτας και ο θάνατος στο ποιητικό σύμπαν της Μήτσου πρωταγωνιστούν ως αντιδιαστολείς του πόθου για μια ζωή αντάξια της ανθρώπινης υπόστασης, ενώ το υγρό στοιχείο, ως κύριο μοτίβο της ποιητικής της, κινείται συμβολικά, μα και ρεαλιστικά, άλλοτε ως πρωτεϊκό συστατικό, άλλοτε ως φιλοσοφική λίθος, μα πάντοτε υπηρετώντας την ιδιαίτερη μορφή της ποιητικής της. Το νερό, ως κύρια σύσταση του ανθρώπινου σώματος και της γης που τον υποδέχεται, ως υποδοχέας πριν τη γέννηση, ως ζωοδότρα πηγή, ως καθαρτικό μέσο, αποτελεί για την ποιήτρια ισχυρό σύμβολο.
Ο λόγος συχνά επιβλητικός, δεν στερείται μουσικότητας, καθώς εικόνες και περιγραφές, φέρουν το χρώμα της θλίψης, του αναπόδραστου από τη αδηφάγα ορμή της ανθρώπινης οντότητας περιγράφουν ένα μελαγχολικό τοπίο. Ο λόφος της ασκεί ευρεία κριτική στα κακώς κείμενα που αφορούν τον κρατικό μηχανισμό και τις αποφάσεις που οδηγούν στην απαξίωση της ανθρώπινης αξίας, μα και της ίδιας της ζωής. Λυπάται το ποιητικό υποκείμενο, θλίβεται, θρηνεί μα αδύνατον να σιωπήσει, «[…] Όμως…./ ξεπλένεται του ανθρώπου το αίμα, τι θαρρείς / αστράγγιστο το καταπίνει η γη / -πλύματ’ αθώων στης απληστίας τα θέμελα. / Κι αν είν’ για κάτι να δικάσω τα νερά /για τούτο τα’ άδικο μονάχα τα δικάζω: / π’ ούτε μια θάλασσα, μια λίμνη έστω, / ποτάμι ένα, / έστω και μια πηγούλα τοσηδά / τ’ άλικο “της θυσίας” το νερό δεν κράτησαν / κόκκινο, κατακόκκινο, ως τα χείλη τους ψηλά.» (Σφαγεία).
Αναστασία Β. Μήτσου
Το ποιητικό σύμπαν της Μήτσου κινείται και έξω από τα σύνορα της χώρας της, καθώς μέλημά της παραμένει ο άνθρωπος, οι οντολογικές του διαδρομές, είτε πρόκειται για τα δικαιώματά του, είτε πρόκειται για τον έρωτα, είτε και για τον θάνατο. Στην ποίηση της Μήτσου δεν ξεχωρίζει κάποια ανθρώπινη πτυχή συγκρινόμενη με κάποια κατώτερή της. Όλα συγκρίνονται ισομερώς και αποτελούν στοιχεία αλληλοεξαρτώμενα για την βιωσιμότητα της ανθρωπότητας. Έτσι, ο έρωτας βαδίζει πλάι πλάι με την Επανάσταση ακόμα και στην Νικαράγουα, «Έμαθα πως σε λένε Μαριλού/ -όση κλαράκι καμωμένη-…[…] Σεζάρ Γκιγιέρμο, ο άντρας σου, νεκρός /σκοτώθηκε στο Πένας Μπλάνκας /κι εσύ μονάχα είκοσι ενός /μέτρησες μέρες, ούτε δέκα, ευτυχίας.» (Έρωτας κι επανάσταση).
Το ποιητικό υποκείμενο ωστόσο ελπίζει. Ελπίζει στη δικαίωση, ελπίζει στη ζωή, σαν μικρό παιδί που αρνείται τη σκληρή εικόνα της πραγματικότητα και επιμένει σε έναν παράδεισο, εκείνο των πλατωνικών περιπάτων, των φιλοσοφικών εξάρσεων. […] « Όμως! / Δεν είμαι της απελπισίας παιδί /πάντα-το ξέρω- νικάει η ζωή / την έχει πιότερο την Ομορφιά αυτή- κι ας ηττημένη- / από τη βία, την ασχήμια, τη σκληράδα. /Δεν την αδράξαμε γιατί /σκέψης μιας ανυπόμονης το σύννεφο την κρύβει. / Δεν τη θωρήσαμε γιατί / ο στοχασμός μας πίσω από τα τείχη γυροφέρνει. […] Έχει την ομορφιά της-που να ξέρουν;- / μέσα στα σκοτεινά της φυλλοκάρδια / κι αθώρητη εκεί βαθιά / λάμπει στης μοναξιάς της το σκληρό βασίλειο.», μας αναφέρει στην ακροτελεύτια ποιητική της σύνθεση, δανειζόμενη τον μισό της τίτλο από τον Ο. Ελύτη, («Ο κόσμος τούτος ο μικρός», Ο Βιαστικός) ._
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Εγκλωβισμένοι «στο μπαρ»
Γράφει ο Δημήτρης Κιαχίδης // «Το μπαρ» Σκηνοθεσία: Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια Σενάριο: Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια, Χόργκε Γκουεριτσαετσεβαρία Ερμηνείες: Μπλάνκα Σουάρεθ (Έλενα), Μάριο Κάσας (Νάτσο), Κάρμεν Μάτσι (Τρίνι), Χάιμε Ορντόνεθ (Ίσραελ), Σεκούν ντε λα Ρόσα (Σάτουρ), Τερέλε Πάβεθ
Περισσότερα -
Βιβλίο μνήμης
Γράφει η Λεύκη Σαραντινού // Θανάσης Πέτρου, «1923, Εχθρική πατρίδα», εκδ. Ίκαρος Για να πούμε την αλήθεια πάντοτε, σε όλες τις εποχές, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, οι κατά τόπου γηγενείς άνθρωποι ήταν ανέκαθεν
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το χαμόγελο του κλόουν”
Του Θεόδωρου Πάλλα // * Έξω μια απόβλητη βροχή κι ένας φανφαρόνος σορόκος σκεπασμένος μ’ ένα αδιάβροχο σκέψεων χαμογελά σαρδόνια, σα να ‘ναι ο μοναδικός κάτοχος της ευτυχίας, κερδίζεις ευτυχία από τα γέλια των παιδιών; με ειρωνεύεται,
Περισσότερα -
✩ Βιβλία με 100 λέξεις
Γράφει ο Δημήτρης Φύσσας // * ΡΕΪΜΟΝΤ ΚΑΡΒΕΡ, ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΔΙΗΓΗΜAΤΩΝ: α) «ΓΙΑ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ ΜΙΛΑΜΕ, ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ». Μετάφραση – Επίμετρο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΖΩΡΤΖΗΣ. «ΑΠΟΠΕΙΡΑ», ΑΘΗΝΑ 1993 β) «ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ». Μετάφραση ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΖΩΡΤΖΗΣ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ, Εισαγωγή
Περισσότερα -
Διήγημα: “Ο γερμανικός ποιμενικός”
Της Ελένης Στασινού // “Ο γερμανικός ποιμενικός” Είχε από μήνες αγοράσει το διπλανό διαμέρισμα. Με το που την είδε κατάλαβε ότι αν δεν ήταν αυτή, δεν θα ήταν καμία άλλη. Δεν έπαιζε ρόλο το παρελθόν
Περισσότερα -
Διήγημα: “Η μαντάμ Βιολέττα”
Της Καλλιόπης Πολενάκη // Η μαντάμ Βιολέττα Αν κάποιος την ρώτησε κάποτε για το πώς αισθάνεται, δεν ήμουν μπροστά να σας το πω. Αν κάποιος την τίμησε με δεύτερο βλέμμα πάλι αδυνατώ να απαντήσω. Ναι,
Περισσότερα -
❤ Βιβλία για παιδιά: Σύγχρονα και κλασσικά
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Είναι σαν ζαχαρωτά: γεμάτα χρώματα, σχέδια, ζωάκια, ανθρωπάκια, μηνύματα. Ενίοτε διαθέτουν μυστήριο, πολλά ανήκουν στα κλασικά, υπάρχουν και ιστορίες που είναι απολύτως αληθινές. Τα βιβλία για παιδιά και εφήβους στις πιο καλές τους
Περισσότερα
