Fractal
Home / Ποιήματα / Μια ιστορία με αφορμή το ποίημα του Καρυωτάκη
27/02/2019, 12:49 πμ

Μια ιστορία με αφορμή το ποίημα του Καρυωτάκη

Από την Βιολέττα-Ειρήνη Κουτσομπού // *

 

 

 

 

Το ποίημα

 

Νοσταλγία

 

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.

κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις

που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,

δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά

-πόσος καιρός! – τα χάιδεψες μια νύχτα•

και σα ν’ ακούς εντός σου να σαλεύει

μια συφορά παλιά και να ξυπνά.

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό

οι θύμησες στα περασμένα γύρω•

και θ’ ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε

και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν – ήλιοι χλωμοί –

το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,

οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες

οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί…

 

Κώστας Καρυωτάκης

 

 

Η ιστορία

Μια γυναίκα κάθεται σε ένα παγκάκι ενός μεγάλου πάρκου, δείχνει χαλαρή. Φαινομενικά ανέμελη. Χαμογελά κι απολαμβάνει τη φύση. Είναι μέρα ηλιόλουστη κι όμορφη. Στα πόδια της ξαπλωμένη στο γρασίδι είναι μια κοπέλα που κοιτά τον ουρανό. Η ξαπλωμένη κοπέλα χωρίς να γυρίσει το κεφάλι της σαν να συνεχίζει μια μισοτελειωμένη συζήτηση λέει:

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.

κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις

που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,

δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Η γυναίκα απ’ το παγκάκι της ρίχνει μια περιπαικτική ματιά. Απολαμβάνουν το περιβάλλον. Σε λίγο περνά ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο, φαίνονται ερωτευμένοι. Σταματούν πιασμένοι χέρι χέρι, πριν φτάσουν στο παγκάκι, κάτι λένε και χαμογελούν όλο τρυφερότητα. Ο αντρας έχει γαλανά μάτια, η γυναίκα απ το παγκάκι τα είδε καθαρά, δεν γελάστηκε. Μια αχτίδα φωτός έπεσε στα μάτια του και η σκέψη περνά απ το μυαλο της –πόσος καιρός! – τα χάιδεψες μια νύχτα• . Ξαφνικά όλοι εξαφανίζονται, μεμιάς νυχτώνει κι εκείνη σηκώνεται αναστατωμένη κοιτάζει πίσω της και βλέπει σκηνές με τον παλιό αγαπημένο της μια συφορά παλιά και να ξυπνά. Να τρέχουν, να αγκαλιάζονται κι εκείνη μένει εκεί ασάλευτη να κοιτάει. Σαν γνωστή μα και σαν ξένη του εαυτού της και της μνήμης της Θα στήσουνε μακάβριο το χορό οι θύμησες στα περασμένα γύρω•

Σαν να είναι αυτή και ταυτόχρονα σαν να μην είναι η ίδια. Εκείνη την ώρα πέφτει ένα δάκρυ πικρό χωρίς όμως αναστεναγμό μα με κάποια νοσταλγία. Το κρατά στη χούφτα της. Την ανοίγει και τ’αφήνει να πέσει κάτω.

Σταματούν οι εικόνες και το φως πέφτει πάνω της. Ξεκινά να χιονίζει κι εκείνη χορεύει με κλειστά μάτια. Μετά από λίγο όλα σβήνουν. Ουτε εκείνη φαίνεται πια. Είναι πεσμένη κάτω στο χώμα κρατά τα χέρια της σφιχτά και τα χει ενώσει με την καρδιά.

οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί…

 

 

 

* Η Βιολέττα-Ειρήνη Κουτσομπού [MBPsS (BA, MA, Dip.CounsPsy, MSc) είναι Εκπαιδεύτρια σε Θέματα Ψυχικής Υγείας – Καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top