Fractal

Παλιά υαλικά

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //

 

Σημείωμα για την συλλογή διηγημάτων «Μέχρι να δω τον Άλκη» της Τίτσας Διαμαντοπούλου από τις εκδόσεις Βακχικόν

 

Το σημείωμα συλλογίζεται αν η φωτογραφία στο εξώφυλλο της καινούριας έκδοσης του Βακχικόν προηγήθηκε του διηγήματος που δανείζει τον τίτλο του στην συλλογή αφηγημάτων της Τίτσας Διαμαντοπούλου. Μέχρι να δω τον Άλκη, τιτλοφορείται η συλλογή που επανεκδίδεται μετά την πρώτη δημοσίευσή της από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Βραβευμένη με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος Κύπρου επανέρχεται στο προσκήνιο του αναγνωστικού ενδιαφέροντος. Η Βασιλική Διαμαντοπούλου επιμελείται το εξώφυλλο της έκδοσης που έκανε αυτό εδώ το σημείωμα να αναρωτιέται αν ο Άλκης του ομώνυμου διηγήματος να μοιράστηκε σε εκείνο το ίδιο τραπέζι μερικές στιγμές αληθινής φιλίας. Τρεις καρέκλες και ένα ξύλινο τραπέζι ανάμεσα σε άνθη που στερούνται τα χρώματά τους. Και αυτό επειδή για ολόκληρο τον κόσμο της κυρίας Διαμαντοπούλου η μνήμη κερδίζει στα σημεία, η μνήμη που μεταμορφώνεται σε λίμνη, γεμάτη από τις ανθρώπινες ζωγραφιές και τα ίχνη που αφήνουν οι ήρωες σε σελίδες και καρδιές. Το σημείωμα παραχωρεί στον Άλκη μια θέση σε εκείνο το τραπέζι, του φορά τα αρχαγγελικά φτερά ή τον αφήνει με μια υποψία ερωτική στα σύντομα, πυκνά διηγήματα που διαθέτουν ποιητικούς φίλους, πλαστικές καρέκλες , παράξενες λέξεις όπως Αλμακέας, την δεοντολογία μιας ολόκληρης ζωής που έχει σφραγίσει πια τον κύκλο της. Ένας πόνος μυστικός που κλαίει στις σελίδες της συλλογής της Τίτσας Διαμαντοπούλου ξαγρυπνά και σημαδεύει αυτές τις βιογραφίες που έτσι αποσπασματικά μαρτυρούν μια κρυφή ζωή. Ιστορίες που ήρθαν στην επιφάνεια σαν τους ερημίτες που αποκαλύπτονται σε κάποιο έκπληκτο κοινό, κείμενα νησιά με κλειστούς κόσμους, δειλές παραβολές για το πώς και το γιατί του αιώνιου ανέμου που σαρώνει την ζωή. Οι πραγματικότητες της δημιουργού χρησιμοποιούνται έτσι όπως ακριβώς το είπαν τόσοι και τόσοι ποιητές. Εκεί επάνω αποκοιμιούνται φαντασίες, όψεις του πραγματικού μπολιασμένες με μια ιδέα ποίησης, ένα κρυφό, διακριτικό αεράκι διατρέχει τα διηγήματα της καινούριας έκδοσης του Βακχικόν. Το ποτάμι του χρόνου που παίρνει στην ράχη του βιογραφίες και πράγματα, κουβαλά τους ήρωες της κυρίας Διαμαντοπούλου, αυτούς που πνιγμένοι από την ζωή, επιβιώνουν με ένα τυφλό μάτι ανήμποροι και κάτι παραπάνω πια από άνθρωποι. Σύμβολα της ζωής που γεύεται τραγωδίες και ανθρώπινα δράματα, προικισμένα με την θαυμάσια οικονομία της βιωμένης εμπειρίας, παρελαύνουν από τις σελίδες του Άλκη δίνοντας νόημα σε πράγματα ξεθωριασμένα.

Παλιές ανακωχές, μικρές τραγωδίες, το εφεύρημα της μόδας, είναι τόσες οι λεπτομέρειες που διαμορφώνουν το ρετάμπλο της Τίτσας Διαμαντοπούλου. Νωπογραφίες καταδικασμένες να χαθούν, φρέσκο που τα τρώει ο καιρός δίχως ελπίδα σωτηρίας βρίσκουν την ανταπόδοση που γυρεύουν στις λέξεις της δημιουργού. Τα διηγήματα της Τίτσας Διαμαντοπούλου ξοδεύονται μες στο δοξαστικό χρώμα της ζωής και η συγγραφέας άφοβη, χαρισματική, κοιτάζει μέσα από τους σπασμένους καθρέφτες, στήνοντας παλιούς προμαχώνες, τοπία ψυχικά, ποτισμένα με παστέλ, πικρά χρώματα.

Οι ιστορίες ξεβάφουν στις σελίδες του βιβλίου που οι εκδόσεις Βακχικόν προτείνουν στο αναγνωστικό κοινό, χύνονται στην ζωή και τους εαυτούς μας. Η ξεχωριστή διάκριση που τιμά το Μέχρι να δω τον Άλκη, επιβεβαιώνει την επιχειρηματολογία της στις σελίδες της καλαίσθητης έκδοσης του Βακχικόν. Τα πρόσωπα που κάπου στις ιστορίες συντρίβονται και άλλοτε υπακούουν αφήνουν την χροιά από την αλησμόνητη φωνή του Κωστή Παπαγιώργη να ντύσει τις σελίδες αυτής της ξεχωριστής συλλογής. Η δημιουργός ανοίγει τον μικρό φεγγίτη, σκαλίζει το αφάνταστο και το πραγματικό, κυλά στην άλλη πλευρά της ζωής και στήνει έναν κόσμο δίχως προπλάσματα. Ένα σύμπαν από προλήψεις και πεποιθήσεις και όνειρα, διαθέσεις και φόβους. Χαραγμένες οι γραμμές της ζωής που τραγουδούν οι ιστορίες της κυρίας Διαμαντοπούλου, μεταμορφώνονται σε σκηνογραφίες, αγκυλώνουν τις ψυχές, κάνουν κομμάτια τις σιωπές, αφήνουν παζολινικά βήματα ανοιξιάτικων φαντασμάτων, τέτοια εποχή. Ανθρώπων με απρόσεκτες επιθυμίες, με ένα βαρύ καθήκον , τραγικών ηρώων που σε άλλες εποχές κράτησαν καλά φυλαγμένο ένα μυστικό ή αποκάλυψαν τον χρησμό που επαληθεύει έναν ατόφιο, ηθικό, προσωπικό κώδικα.

 

Τίτσα Διαμαντοπούλου

 

Τα διηγήματα της κυρίας Τίτσας Διαμαντοπούλου φθάνουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων από τις δραστήριες εκδόσεις Βακχικόν. Η επιλογή της συλλογής Μέχρι να δω τον Άλκη επαληθεύει τις προθέσεις των εκδόσεων να προτείνουν στο αναγνωστικό κοινό μερικά από τα πιο έξοχα δείγματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Η συγγραφέας έρχεται από την Κύπρο και με την βραβευμένη της συλλογή διηγημάτων γυρεύει στην άβυσσο κάτι από τις ψυχές των Αργοναυτών της, εκείνων που περνούν από σελίδες και αφηγήματα, ολομόναχοι κόντρα στο αβέβαιο και το πεπλανημένο αυτού του κόσμου. Άνθρωποι που δοκίμασαν το άστατο του βίου και είδαν τις ελπίδες τους μάταιες, επιστρατεύουν την ποίηση για να αντιταχθούν στον στυγνό ρασιοναλισμό που οδηγεί κάθε μέρα τις ζωές. Είναι αυτόνομες μορφές, τίποτε δεν χρωστούν στην συγγραφέα. Οι βιογραφίες τους φαντάζουν πέρα για πέρα αληθινές και οικείες. Φροντίζει για αυτό το σπάνιο ταλέντο που γράφει τα διηγήματα στην καινούρια έκδοση του Βακχικόν, Μέχρι να δω τον Άλκη της Τίτσας Διαμαντοπούλου.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top