Για ένα χαμένο παιχνίδι
Γράφει η Ελένη Στασινού //
Μιχάλης Μακρόπουλος: «Μαύρο νερό» Εκδόσεις Κίχλη
Αν θα πίστευα πως υπάρχει γυναικεία και αντρική γραφή, θα έλεγα πως το το γραπτό “Μαύρο Νερό” του Μιχάλη Μακρόπουλου, είναι ένα “αντρικό” γραπτό. Τώρα, απλώς λέω πως είναι ένα γραπτό που μοιάζει με την κατασκευή ενός τάφου, όπου ο κατασκευαστής, γνωρίζοντας το τέλος, σχεδόν το αγνοεί, ζώντας την κάθε μέρα φιλοτεχνώντας αυτό τον τάφο. Μεθοδικά, με προσοχή και τρυφερότητα σχεδόν, δίχως εξάρσεις, με σοφία θα έλεγε κανείς. Αν ο Θεός έφτιαξε τον Παράδεισο και μετά τον άνθρωπο, όπου επρόκειτο να ζήσει ευτυχισμένος, εδώ έχουμε τον άνθρωπο με την “θεϊκή” του σχεδόν εξουσία, να δηλητηριάζει αργά και συστηματικά την Εδέμ. Ο άντρας-πρωταγωνιστής θα μπορούσε να είναι ο εκπεσών Θεός, (ένας θεός που έχασε τον ρόλο του από την στιγμή που το δημιούργημά του αναπαρήγαγε την ζωή στα εργαστήρια) ένας Θεός που κουβαλά με αφοσίωση στις πλάτες του τον ανήμπορο μονογενή Του (ίσως γι αυτό να ονομάζεται Πατέρας με κεφαλαίο αρχικό) τιμωρία του ίσως, για το ότι επέτρεψε στον άνθρωπο-θεό να τον “υποδουλώσει”.
Αν ο Μπράντμπερι στο έργο του έχει ως απαγορευμένο είδος το βιβλίο, εδώ ο Μακρόπουλος θέτει υπό απαγόρευση μια ολόκληρη περιοχή. Μια περιοχή που δηλητηριάστηκε από χημικά (και δηλητηριάζεται ακόμη) και που πρέπει οι κάτοικοι-μάρτυρες της καταστροφής να απομακρυνθούν, ώστε οι μνήμες της αυτοψίας να χαθούν σε ξένο περιβάλλον που δεν “ομιλεί”. Η άρνηση κάποιων να συμμορφωθούν θα είναι η τελευταία ανάσα ελευθερίας πριν τον θάνατό τους. Αν οι δυστοπικοί συγγραφείς αφήνουν μια χαραμάδα ελπίδας, στον Μακρόπουλο δεν την βρίσκουμε. Εισπνέουμε μόνο ελάχιστη ελευθερία στην πραγματοποίηση του ονείρου του μικρού γιού και στον έρωτα του Πατέρα με την Σοφία.
Μια χαμηλόηχη μελαγχολία περνάει από σελίδα σε σελίδα, σχεδόν με ευγένεια, διασχίζει όλο τον τόπο που οι “τελευταίοι” κάτοικοι αγαπούν, διασχίζει το μαύρο, νεκρό νερό, διασχίζει τα τοξινωμένα δάση, το εδάφος που φαρμακώθηκε, τις ζωές διαπερνά και τους θανάτους, τις πράξεις τις αργές των ανθρώπων. Ακόμα και όταν ακούγεται κρότος όπλου, οι αντιδράσεις έχουν μορφή σχεδόν κανονικού. Είναι που οι κάτοικοι έχουν αποδεχτεί το τέλος; Είναι που οι μεγάλες συμφορές είναι μεγάλες χωρίς “κωδονοκρουσίες” λεκτικές; Είναι που ένα τέτοιο θέμα δεν χρειάζεται παρά τον λιτό και ευθύ λόγο;
Μιχάλης Μακρόπουλος
Ο συγγραφέας δεν μας προτείνει. Θα έλεγα δικάζει σχεδόν “βουβά” την δύναμη που δεν σκεφτήκαμε πώς να την χρησιμοποιήσουμε. Μόνο που οι πολιτικές και οικονομικές εξουσίες, δεν πιστεύω πως ποτέ θα νοιώσουν τύψεις είτε πριν το έγκλημα, είτε αφού το επιτελέσουν. Φοβούμαι πως το παιγνίδι είναι χαμένο και ο Μακρόπουλος που περιγράφει τα γεγονότα της ερήμωσης της βόρειας χώρας, ναι μεν δεν θα ονομαστεί προφητικός, (αφού κάθε προφητεία έχει πλέον πραγματωθεί) όμως κανένας δεν θα αμφισβητήσει πως είναι ένας συγγραφέας που σέβεται την γραφή, τον χρόνο και την σκέψη μας.
Διαβάστε το.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ένα παράθυρο στην πλούσια αραβική λογοτεχνία
Γράφει η Μαρία Βρέντζου // “Οι κόρες της σελήνης” της Τζόχα Αλχάρθι, εκδόσεις Gutenberg, μετάφραση Ελένη Καπετανάκη, Ομάν, 2020, σελ. 280 Πρώτη φορά το Booker International χαρίζεται σε αραβόφωνο βιβλίο. Συγκεκριμένα, η Τζόχα Αλχάρθι το κέρδισε το έτος
Περισσότερα -
Ποίηση: “Η γραφειοκρατία του αόρατου”
Του Ανδρέα Γ. Λίτου // * Οι άτεγκτες ιδέες ρουφούν τη γλύκα της ζωής. Οι διαδικασίες αντικαθιστούν το ουσιώδες. Η γραφειοκρατία σκλαβώνει την προσωπικότητα. Δεν την αφήνει να φτάσει στην πηγή. Καμία μετάγγιση ονείρου. Σημαντικότερο, εμποδίζει
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το φασόλι”
Γράφει ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος // “Το φασόλι” Χιλιοειπωμένες ματαιότητες: Ποιος έχει τι, και πού τα βρίσκει, και ποιος είναι φίλος με ποιόν, και πούθε κρατά η σκούφια του, και πόσες γενιές βαστάει το τάδε
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το πέταγμα”
Της Μαρίας Λούλου // * Τον πατέρα στο σπίτι σπάνια τον βλέπαμε. Τα βράδια έφτανε πάντα αφού εμείς τα παιδιά είχαμε πέσει στα στρωσίδια καταγής και όταν στο τζάκι έκαιγε το τελευταίο κούτσουρο. Πάντα έμπαινε στο σπίτι αθόρυβος, τραβούσε
Περισσότερα -
✔ Προδημοσίευση από το καινούργιο μυθιστόρημα του Μιχάλη Φακίνου
«Φύλακας στην πισίνα», Εκδόσεις Κέδρος Τώρα σκέφτεται μια παράξενη συνάντηση στην οδό Καπνοκοπτηρίου Εποχή: τέλος του χειμώνα, Φλεβάρης μάλλον… Ώρα: 6 και 37 πρωινή… Καιρός: μουντός, σκοτεινιά ακόμη, λίγο ψιλόβροχο, αεράκι τσουχτερό που φέρνει στάχτες από κάπου που κάτι
Περισσότερα -
Διήγημα: “Πώς πεθαίνουν στα πούπουλα οι σκλάβοι. Το σχολείο των πουλιών”
Της Ελένης Χωρεάνθη // Πώς πεθαίνουν στα πούπουλα οι σκλάβοι Το σχολείο των πουλιών * Κατά μια παράξενη συγκυρία, μου φαινόταν από μικρή ότι θα… μεγαλώσω, βιαζόμουν τότε, όπως όλα τα παιδιά, να μεγαλώσω
Περισσότερα -
Η Αναγέννηση στη Ζωγραφική Τέχνη (Α’ Μέρος)
Γράφει ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης // Εισαγωγή Ο Ιταλός ζωγράφος και συγγραφέας Giorgio Vasari το 1550 χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο Αναγέννηση για να ερμηνεύσει την κορυφαία πνευματική κίνηση των Τεχνών (ζωγραφική, γλυπτική, αρχιτεκτονική), η οποία με
Περισσότερα
