Fractal

Στίχοι Χρησμοί

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Γιάννης Ευσταθιάδης «Μάθημα Ωδικής», εκδ. Μελάνι, σελ. 80

 

«Έλα έλα για να σου πω/τις 360 μοίρες σου/είπε η τσιγγάνα» (Του κύκλου τα γυρίσματα)

Στον Γιάννη Ευσταθιάδη χρωστάμε πολλά: ποίηση, πεζά, μικρά δοκίμια για τη μουσική και, με το ψευδώνυμο Απίκιος, γαστρονομικά κείμενα. Εξάλλου βραβεύτηκε το 2012 με Κρατικό Βραβείο Διηγήματος, καθώς και με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τα μουσικά και λογοτεχνικά του δοκίμια.

Στα ποιητικά του όμως, παρ’ ότι συνηθίζουμε να λέμε ότι και στα πεζά του και στα δοκίμια είναι ποιητικός, είναι ακριβοθώρητος. Από το 2004 είχαμε να δούμε ποίησή του. Να υπενθυμίσουμε τις ποιητικές του συλλογές: «Τα Ασπρόμαυρα», «Ποίηση Δωματίου», «Ενικού Αριθμού», «Άρση Βαρών», «Κιβωτός», Στιχουργήματα, Ποιήματα για παιδιά, και Συγκεντρωτικές εκδόσεις.

Το «Μάθημα Ωδικής» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μελάνι είναι όχι μόνο ο ξανακερδισμένος του χρόνος αλλά και ο χρόνος του Θεού, ο αιώνος χρόνος. Η αιωνιότητα και μια μέρα, ακριβώς.

Βιώνοντας την ευλογία του απόλυτου παρόντος που σου δίνει η ποίηση να βρίσκεσαι ταυτοχρόνως σε ότι υπήρξε κατά συνέπεια και σε εκείνο που θα γίνει, ο Γιάννης Ευσταθιάδης με τις ακριβές, καλοκαρφωμένες, κομψές, αρμονικές λέξεις συγκεντρώνει τα τιμαλφή του. Ζώντες και τεθνεώτες, τον πατέρα, την μητέρα, την γυναίκα του, τον γιο του, αγαπημένους αυτόχειρες, τις γυναίκες των ποιητών που αγάπησε, την γερασμένη του γραφομηχανή, φίλους απόντες… όλα υπάρχουν, με στωικότητα, αποδοχή, ευαισθησία, διεισδυτικότητα, ακόμα και η χειρότερη οπτική ή προοπτική, εξ άλλου σε όλα υπάρχει διπλή οπτική αλλά εκείνο που σε μαγεύει είναι η επιλογή να μιλήσει απλά για όλα τα βαθιά και αινιγματικά και άλυτα υπαρξιακά της ζωής. Τα βαρύγδουπα είναι για τους ατάλαντους και για τους αδαείς. Και ο Γιάννης Ευσταθιάδης, ας λέει, αποδεικνύεται, μάγος, μάντης, μέγας μύστης, στο «Μάθημα Ωδικής», της Ποιητικής:

 

Γιάννης Ευσταθιάδης

 

«Δεν έμαθα ποτέ/ να τραγουδάω/ σωστή φωνή δεν είχα/ ήμουν φάλτσος// «Τραγούδα, τραγούδα» επέμενε η δασκάλα// Δεν μπορώ κυρία/ δεν μπορώ» απαντούσα/ «δεν έχω φωνή/ δεν ξέρω καν/ να γράφω νότες / κι αυτή με περιφρόνηση/ «Τότε κάτσε/ και γράφε λέξεις» / έτσι με τιμώρησε» (Μάθημα Ωδικής)

Από τις τιμωρίες μας γεννιέται η Τέχνη. Ποίηση που σε τραυματίζει και ταυτοχρόνως σε παρηγορεί.  Στίχοι Χρησμοί.

 

 

 

Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top