Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Με την αίσθηση της ματαίωσης και της απώλειας
18/04/2023, 11:32 μμ

Με την αίσθηση της ματαίωσης και της απώλειας

Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης //

 

Γιώργος Τούλας «Μακρινές γειτονιές», εκδ. Πόλις, σελ. 104

 

Ο Γιώργος Τούλας, δημοσιογράφος, ιδρυτής του περιοδικού parallaxi (το παλαιότερο στον χώρο των free press) και ραδιοφωνικός παραγωγός, με τη συλλογή διηγημάτων Μικρές γειτονιές από τις εκδόσεις Πόλις εμφανίζει μια ακόμη ιδιότητά του: αυτή του διηγηματογράφου.

Το διήγημα ως αφηγηματικό είδος είναι «πονηρό». Εύκολο στο να συλλάβεις την ιδέα ―ας υποθέσουμε πως είναι εύκολη η έμπνευση και η σύλληψη― και εξαιρετικά δύσκολο στην υλοποίησή του. Εκεί έχεις να παλέψεις με τις λέξεις, να τις σμιλέψεις, να δώσεις μια αρχή και ένα τέλος, ή μόνο μια αρχή ή μια μέση κι ένα τέλος. Θα πρέπει να γράψεις τόσο όσο να μην χάσει τη ροή το κείμενο και την ορμητικότητα του, χαρακτηριστικά που είναι απαραίτητα να συνοδεύουν τη μικρή φόρμα.

Το τέλος του ταξιδιού, Στο σπίτι του Αμπατζόγλου, Ένα φύσημα, Εκατό παρά κάτι, Έπινε, Στρώσε, ξέστρωσε, Με κεφαλαία γράμματα, Με τις ελιές στην τσέπη της ποδιάς, Το κορίτσι με τη φούστα, Μακρινές γειτονιές, Αστέρια σκονισμένα, Οριστικόν, είναι οι τίτλοι των μικρών ιστοριών τις οποίες μάς παρουσιάζει ο Γιώργος Τούλας. Έχει δημιουργήσει αξιοπρόσεκτες αφηγήσεις χωρίς να πέσει στην παγίδα της εύκολης ανάγνωσης. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες ιστορίες του προσφέρονται για να διαβαστούν μια δεύτερη και ενδεχομένως μια τρίτη φορά, χαρίζοντας διαφορετικά συναισθήματα στον αναγνώστη.

Οι ήρωες και οι ηρωίδες του είναι άνθρωποι καθημερινοί, σχεδόν της διπλανής πόρτας −άσχετα αν αυτή η διπλανή πόρτα τυχαίνει να βρίσκεται σε ισόγεια και ημιυπόγεια−, κινούμενοι στο περιθώριο της ζωής, έχοντας γευτεί περισσότερες λύπες παρά χαρές.

Έχοντας ως κεντρικό αφηγηματικό άξονα τη νοσταλγία, αλλά και την αίσθηση της ματαίωσης και της απώλειας, και με φόντο στον συγγραφικό του καμβά το κέντρο και τις γειτονιές της Θεσσαλονίκης, αλλά και τις γύρω περιοχές, με ελάχιστες λοξοδρομήσεις προς την πρωτεύουσα, δημιουργεί το δικό του συγγραφικό σύμπαν. Μας καλεί μέσω της ρέουσας γραφής του, να ανακαλύψουμε τον κόσμο που έχει πλάσει για τους αναγνώστες, να παρασυρθούμε από την αφήγηση, να αφεθούμε στο ταξίδι που έχει σχεδιάσει.

Το ύφος του Γιώργου Τούλα είναι απλό, χωρίς να είναι απλοϊκό, μεστό, χωρίς εξάρσεις λυρισμού. Ρεαλιστικό όπως και οι ήρωές του, που κατά πως φαίνεται έχει ζήσει μαζί τους πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά τη συγγραφή των κειμένων, δίνοντάς τους όλη του την προσοχή.

Ξεχώρισα το διήγημα Έπινε, για το μέγεθος της τραγωδίας του κεντρικού ήρωα, το Τέλος του ταξιδιού με την περιγραφή της επαρχίας και του τρόπου ζωής, το Με κεφαλαία γράμματα για την αρχή και το τέλος ενός επίπλαστου έρωτα και το Μακρινές Γειτονιές που υποψιάζομαι ότι εγκιβωτίζει κάποια κομμάτια από την κοσμοθεωρία του Γιώργου Τούλα.

 

Γιώργος Τούλας

 

 

Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Υπάρχουν άνθρωποι αόρατοι. Η ζωή τους δεν απασχολεί κανέναν. Ούτε καν όσους ζουν γύρω τους. Έρχονται και απέρχονται, σε και από αυτό τον κόσμο, χωρίς να κάνουν με κρότο αντιληπτή την παρουσία τους. Οι ιστορίες τους είναι ήσσονος σημασίας για τους πολλούς. Οι διαδρομές τους συγκεκριμένες, τα λόγια τους μετρημένα, το αποτύπωμά τους αχνό. Με την αγοραία έννοια του όρου. Αυτές οι ιστορίες αφορούν τέτοιους ανθρώπους. Πάντα με γοήτευε να παρατηρώ την αθόρυβη ζωή τους. Να φωτίζω κρυφά με έναν φακό τις πατημασιές τους.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top