Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Λευκή σελίδα”
04/10/2017, 1:39 μμ

Διήγημα: “Λευκή σελίδα”

Της Μαίρης Σάββα // *

 

 

 

Μέριασε για να περάσει το φορτηγό. Περισσότερο τον είχε κινητοποιήσει ο θόρυβος που έκανε ο οδηγός πατώντας επίμονα την κόρνα, παρά η πρόσφατη εικόνα του οχήματος, που μόλις πριν από δευτερόλεπτα είχε εισβάλει απρόσκλητη στο οπτικό του πεδίο. Σαν να την είχε κιόλας αποθηκεύσει στα βάθη του νου του, δεν ήταν εύκολο να την ανασύρει.

«Προσέξτε!» ακούστηκε ξαφνικά η φωνή της κοπέλας που στεκόταν δίπλα του στο πεζοδρόμιο, ταυτόχρονα σχεδόν με τη βουή από τη μηχανή και τον ήχο της κόρνας του φορτηγού. Αθέλητα, με μια κίνηση αυθορμητισμού, το κορίτσι είχε βάλει το χέρι του μπροστά του, κάπου εκεί στο ύψος της κοιλιάς. Εκείνος χαμογέλασε ελαφρά, κοντοστάθηκε, δεν μίλησε.

Όταν θα έφθανε στο σπίτι του, θα κατέγραφε κι αυτήν την μικρή εμπειρία στο ημερολόγιο που του είχε πει ο γιατρός του να κρατάει. Ο γιατρός του είχε επισημάνει ότι το γράψιμο έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Σύμφωνα με έρευνες τις οποίες είχε επικαλεστεί για να τον πείσει, όταν ένας άνθρωπος καταγράφει απερίσπαστα και συστηματικά τις πιο προσωπικές του εμπειρίες –ακόμη και τις πιο ασήμαντες, αυτές των δέκα ή είκοσι λεπτών, μπορεί να ξεπεράσει συγκεκριμένα τραυματικά επεισόδια. Δεν είναι γνωστό γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά η διαδικασία που ξεκινά χάρη σε αυτήν την άσκηση, έχει αποτελέσματα απολύτως ευνοϊκά στην υγεία του κάθε ασθενούς, ενώ ενισχύει ταυτόχρονα και το ανοσοποιητικό του σύστημα.

Δεν είχε δει βελτίωση, αλλά δεν ήταν και σίγουρος γι αυτό. Το σίγουρο είναι ότι είχε αποκτήσει μια μανία. Να καταγράφει. Όχι να γράφει ιστορίες όπως έκανε σε όλη του τη ζωή, αλλά να καταγράφει. Για να καταγράψει ένα περιστατικό, θα έπρεπε πρώτα από όλα να το θυμηθεί. Αυτό ήταν πλέον ο καθημερινός του αγώνας.

Η προσωρινή κι ελαφρά αμνησία που του είχαν διαγνώσει μπορεί να εξελισσόταν καταστροφικά γι αυτόν, αλλά μπορεί και να μην σήμαινε και τίποτε για τη συνέχεια της ζωής του. Πολλοί λένε ότι από κάποια ηλικία και ύστερα, συχνά προκαλούνται κάποιες ασήμαντες παρενθέσεις στη μνήμη, φευγαλέες αμνησίες που δεν αλλοιώνουν τις πιο παλιές αναμνήσεις που έχουν αποθηκευτεί με χρονολογική σειρά.

Καθώς έβαζε το κλειδί του στην εξώπορτα της πολυκατοικίας σκεφτόταν ότι στη χειρότερη των περιπτώσεων, μπορεί να διαγραφεί κάποιο πρόσφατο γεγονός που δεν κατάφερε να εδραιωθεί στο μυαλό. Μάλλον κάτι τέτοιο δεν θα τον πείραζε και τόσο, «μικρό το κακό» σκέφθηκε. Ανησυχούσε όμως πιο πολύ για όλους αυτούς τους ειδικούς με τις λευκές μπλούζες, που μαζεύονταν στο γραφείο του γιατρού του όταν τον επισκεπτόταν στο νοσοκομείο. Πολλές φορές παρουσία του, άλλες πάλι αφήνοντάς τον να περιμένει στον προθάλαμο, προσπαθούσαν όλοι μαζί να αναλύσουν από πού πηγάζουν όλα αυτά. Τα προκάλεσε μια ισχυρή οπτική εντύπωση, ένα απρόσμενο ξάφνιασμα, ένα απότομο σφίξιμο των μυών, ή μήπως ένα χτύπημα στο οποίο δεν είχε δώσει σημασία;

Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει τι συνέβη, αν και ο ίδιος ήταν σίγουρος ότι θα πρέπει να ήταν κάτι σημαντικό αυτό που τον επισκέπτεται συχνά τελευταίως και του αφαιρεί για λίγα λεπτά, ή για λίγη ώρα, αδιευκρίνιστο πόση, τις δικές του στιγμές ή το ενδιαφέρον του για τη ζωή.

Όχι. Δεν θεωρούσε τις αναμνήσεις του χαμένες για πάντα, αλλά όταν έπεφτε με τα μούτρα σε εκείνον το μανιασμένο αγώνα να τις ξανακερδίσει, χανόταν. Η κατάσταση τον οδηγούσε σε μια αξιοθρήνητη κατάσταση εξάντλησης. Συνειδητοποιούσε ότι ήταν πλέον αδύνατον να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Κάθε μέρα έχανε κομμάτια της δουλειάς του. Κάθε μέρα και μια απώλεια στις σχέσεις με τους γύρω του. Ακόμα και ο ερωτισμός που κάποτε αποτελούσε το βασικό μοχλό της επικοινωνίας του με το γυναικείο φύλο -γι αυτό και διατηρούσε πολλές αναμνήσεις από ακραίες ερωτικές συμπεριφορές- τώρα τον πρόδιδε. Δεν μπορούσε τώρα να ελέγξει καν τον εαυτό του. «Είμαι ευτυχισμένος για τους πειρασμούς στους οποίους πρέπει να υποκύπτω» έλεγε κάποτε με χιούμορ για την ευκολία που είχε στο να αλλάζει ερωτικές συντρόφους, μα τώρα κι αυτό το χιούμορ είχε χαθεί.

Τα προηγούμενα χρόνια εργαζόταν σε έναν εκδοτικό οίκο. Σκάρωνε μικρές ιστορίες τις οποίες δημοσίευε στο μηνιαίο περιοδικό που εξέδιδαν. Τώρα τις ξαναδιαβάζει και τις βρίσκει αγνώριστες. Σαν να αλλοιώθηκαν που πέρασαν από το ένα βλέμμα στο άλλο, από το ένα στόμα στο άλλο… Τον τρομάζουν τα τόσα διαφορετικά πρόσωπα που οι άλλοι βλέπουν στο δικό του πρόσωπο. Τώρα, ολοένα και συχνότερα, έχει μόνο ένα πρόσωπο. Το πρόσωπο του απελπισμένου που γερνάει και θεωρεί ότι τελικά η ζωή δεν ήταν και τόσο σπουδαία.

Η ζωή τον είχε απογοητεύσει. Σε μια φωτεινή στιγμή ο νούς του έτρεξε στον παππού του που είχε ευτυχισμένα γεράματα. Του διηγιόταν συναρπαστικές ιστορίες. «Εγώ σε ποιόν να διηγηθώ τις ιστορίες μου και τις τραγικές στιγμές μου; Εγώ ό,τι ιστορίες είπα, τις είπα νέος. Τώρα νοιώθω πως η καρδιά μου ετοιμάζεται να σταματήσει και δεν θα είναι ψέμα αν πω πως δεν λυπάμαι» μονολόγησε και κάθισε στον φθαρμένο καναπέ του σαλονιού του.

Πήρε μπροστά του ένα μπλοκ και το άνοιξε σε μια λευκή σελίδα. Ανέτρεξε σε θετικές μνήμες. Θυμήθηκε χαρές που είχαν πια χαθεί. Στιγμές από την παιδική του ηλικία, το κελάηδημα των πουλιών, το φρεσκοψημένο ψωμί, τα παραδοσιακά γλυκά που έφτιαχνε η μητέρα του, τη βαριά μυρωδιά του στάβλου στο χωριό…

Προσπάθησε να κοιτάξει πέρα από τον εαυτό του, αν και το μυαλό του ήθελε συνέχεια να γυρίζει γύρω από το τι μπορεί να σκέπτεται ο κόσμος γι αυτόν, πώς τον κρίνουν, αν τον δέχονται όπως την εποχή που διάβαζαν τις ιστορίες του, ή αν τον απορρίπτουν ως έναν γεροξεκούτη. Τελικά κάτι απέσπασε το νου του από αυτή τη σκέψη. Τον έσπρωξε πιο πέρα. Η σελίδα του παρέμενε λευκή κι εκείνος συνειδητοποίησε ότι τα γεράματά του έγιναν ξαφνικά πολύ σύντομα, σχεδόν ακαριαία, φευγαλέα και πολύ αχάριστα.

 

 

* Η Μαίρη Σάββα γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δίκαιο της Ευρώπης. Για αρκετά χρόνια, εργάσθηκε ως Δημοσιογράφος στην Τηλεόραση, το Ραδιόφωνο, σε Περιοδικά κι Εφημερίδες, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έμεινε κάποια χρόνια στο Βέλγιο. Πάντα της άρεσε να διαβάζει, να ακούει, να λέει, ακόμη και να τραγουδάει ιστορίες. Για να καταλαβαίνει τις ιστορίες από το πρωτότυπο, έμαθε να μιλάει και να γράφει στα Γαλλικά, τα Ισπανικά και τα Αγγλικά. Λατρεύει το θέατρο, τις γραφές και τα ταξίδια και γενικά ότι άλλο την πλουτίζει με ιστορίες. Για να μπορεί να τις λέει και να τις γράφει καλύτερα, πήγε σε σχολείο για παραμυθάδες-αφηγητές γιατί πιστεύει ότι κανείς δεν σταματά ποτέ στη ζωή να μαθαίνει και να ονειρεύεται. Έχει δημοσιεύσει μερικές ιστορίες, τις οποίες συζητά με τα παιδιά, όταν την προσκαλούν και τα επισκέπτεται στις τάξεις τους ή σε βιβλιοθήκες.

· Η Άννα και οι Καλικάντζαροι (εκδ. ΛΙΒΑΝΗ)

· Ο Κόσμος Τρελάθηκε ή ο Κόσμος Ζεστάθηκε? (εκδ.ΛΙΒΑΝΗ)

· Το Μαξιλάρι της Γνώσης (Εκδ. ΕΠΙΝΟΙΑ)

· Κολλημένος με την Οθόνη (εκδ.ΙΝΔΙΚΤΟΣ)

· Τα κρυμμένα σεντούκια του Αλή Πασά (εκδ.ΜΙΝΩΑΣ)

· Δεν είμαι η Αδελφή μου (εκδ.ΜΙΝΩΑΣ)

· Κόρη στον Βυθό (έκδ.ΜΙΝΩΑΣ)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top