Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Tα ποιήματα από καρδιάς
17/07/2019, 12:05 πμ

Tα ποιήματα από καρδιάς

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος // *

 

 

“Λέξεις στην άμμο”,  Αλεξία Καλογεροπούλου, Εκδ. 24 Γράμματα

 

Ο Αρλεκίνος είναι ο πιο καλός φίλος των παιδιών εκεί έξω. Κατηφορίζει στην πλατεία κατά τις οχτώ, ακούγεται απ’ όλους τους δρόμους πως φθάνει. Καμιά φορά τον αναγγέλλουν τα μικρότερα παιδιά, μιλούν για το εκκεντρικό, πράσινο κοστούμι του. Μια φορά έβγαλε, είπαν από την μέσα τσέπη του ένα ολόφρεσκό μπουκέτο άγριες ανεμώνες. ΣΤΟΠ.

Τώρα, λοιπόν που πέρασε ο καιρός και ορισμένα πράγματα παραμένουν ανεξήγητα, μπορώ να συνεχίσω την ιστορία μου. Που μιλά για τον περιβόητο Αρλεκίνο, έναν ολότελα περίεργο πλάσμα που στοίχειωσε για πάντα την πολιτεία μας. Κατόρθωνε πολλά, όμως το πιο δυνατό του σημείο υπήρξε ο τρόπος που διάβαζε ποιήματα όταν όλα τα μαγαζιά έκλειναν και όταν η νύχτα με την φαντασία της έπαιρνε την σκυτάλη. Διέθετε μια ωραία, ζεστή φωνή και πάνω απ’ το κεφάλι του έφεγγαν κάτι πολύχρωμες λάμπες σαν αυτές των επαρχιακών κέντρων. Ο Αρλεκίνος, είπαν πως εξαφανίστηκε μια μέρα, έτσι ξαφνικά, αφήνοντας την ζωή μας άδεια από λουλούδια, από θαύματα, από ποιήματα και ζεστές φωνές. Πικραθήκαμε μα η ζωή τώρα γνωρίζω καλά πως προχωρεί κόντρα σε όλους τους ρυθμούς και τα εμπόδια. Ο πολιορκητικός και ανίκητος κριός της, ο σκληρός χρόνος πάντα παρελαύνει , μοιράζοντας σημάδια και αναμνήσεις.

 

Κάπως έτσι χάθηκε από την ζωή μας ο Αρλεκίνος, παίρνοντας μαζί του τα πιο τρυφερά πράγματα. Ορκιστήκαμε πως άλλη φορά κανείς δεν θα μας ξεγελάσει και χυθήκαμε στην ζωή που σημαίνει πάντα μια εξασθένηση. Κανείς μας δεν τ’ ομολόγησε ως τώρα, κανείς μας, ούτε ακόμη και όταν ξενυχτούσαμε χέρι χέρι στους αξεδιάλυτους διαδρόμους πως κάθε βράδυ ο Αρλεκίνος στηνόταν στα δυο του πόδια, απαγγέλλοντας τους πιο ωραίους στίχους του κόσμου. Λέξεις που περιγράφουν το παλιό και το αγαπημένο, μικρά ναυάγια, μια ιδέα πίκρα για το συντελεσμένο που ήταν έρωτας και χρόνος. Αυτά ήταν όλα και όλα τα υλικά του. Εμείς γράφαμε έξαλλοι τους στίχους παντού γύρω μας, κοντά στα Χαυτεία ξυπνούσαν και από τα στόματά μας χύνονταν βροχές μ’ απροσδιόριστες ηλικίες.  Η δικτατορία του χρόνου που δείχνει το σκληρό της πρόσωπο με μικρά θαυμαστικά ποιήματα απ’ το πουθενά, συνιστούσε το μόνο μας εφόδιο εμπρός στην καθημερινή πρακτική του πολέμου.

 

Κάπου συγκράτησα μερικούς στίχους, κάποτε πρόλαβα να σώσω κάτι σκόρπιες σημασίες απ΄τα προφητικά λόγια του Αρλεκίνου. Και άλλαξε ο χρόνος, της αποδόμησης ο πιο πιστός υπηρέτης. Δεν σας το ΄πα μα υπήρχαν φορές που τα λόγια του άγγιζαν την πολύ πλατιά ζωή μας, φορές που αντλούσαν ιδέες απ’ την προφορικότητά μας, εκλύοντας αυθεντικούς ατμούς ποίησης. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Αρλεκίνος σημάδεψε την ζωή μας. Με τον τρόπο που ευχόταν στην αλλαγή του χρόνου, happy new year με μια συγκλονιστική έκφραση που μας αφόπλιζε πέρα ως πέρα.

 

 

Happy New Year!

Και φτάσαμε ως εδώ

κι άλλαξε ο χρόνος,

της αποδόμησης πιστός υπηρέτης.

Κι ύστερα ήρθαν άλλοι χρόνοι

κι άλλοι άνθρωποι κι άλλοι πολλοί,

αφήνοντας χνάρια αχνά ή ανεξίτηλα

σε κάθε γύρισμα της ρόδας.

Ποιος τ΄ αποφάσισε αυτό; Ποιος έδωσε την εντολή,

ποτέ δεν θα το μάθουμε.

Μόνο την ίδια ανηφόρα θα ανεβαίνουμε

αγκιστρωμένοι στου χρόνου τα γυρίσματα,

χωρίς να ρωτάμε

 

Αλεξία Καλογεροπούλου

 

Ποιος μίλησε για ρυθμό; Ο φίλος μας δεν νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες. Θυμίζει εκείνους τους τζαζίστες που μες σε οχτώ δάχτυλα ουίσκι πνίγουν το ανυπέρβλητο ταλέντο τους και έχουν πάντα κρυμμένο έναν ρυθμό στην τσέπη του τριμμένου τους παλτού. Ο Αρλεκίνος υιοθετεί απ΄τον μετρονόμο της καρδιάς μας, σαν τους ήρωες ενός άλλου ποιητή , κοιτάζει εντός του με φόντο αυτόχειρες φοιτητές, θυσία στην λίμνη.

 

Το ξέρω πως τα λόγια ετούτης της ιστορίας σας μπερδεύουν και ίσως ταράζουν την λογική σας. Τίποτε στ’ αλήθεια δεν θα απαντηθεί και ποτέ για τον Αρλεκίνο και την φανταστική, κρυμμένη του ζωή. Λένε πως στ’ αλήθεια υπήρξε γυναίκα, με σπασμένη καρδιά, κάτι σαν μονότονο αγριοπούλι. Λένε ακόμη πως τα πρωινά που τον στερούμαστε ο Αρλεκίνος δούλευε σαν όλους τους ανθρώπους. Μα εντός του φτεροκοπούσαν στίχοι από το βιωμένο. Μέσα απ’ τα μάτια του περνούσαν ακέραιες σειρές παλιών φιλμ με σκηνές από τις ακτές και το βουνό και από φτερωτούς, νεκρούς θεούς. Το πρόσωπό του ήταν μάσκα και πώς να διαβαστούν όλα ετούτα τα ποιήματα που γεννιούνται απ΄το μετέωρο των πραγμάτων και απ’ όσα κατοικούν εντός μας.

 

Υπάρχουν ώρες

Υπάρχουν ώρες που τ’ανείπωτα θέλω να πω,

κι όσα δεν τόλμησα ποτέ να κάνω,

δραπέτης βίου άβουλου,

παλεύοντας νυχθημερόν με τα τετελεσμένα,

εκείνα που έπονται κι αυτά που είναι τώρα

 

 

Μια γυναίκα που δεν έχει γνωρίσει κανείς ποτέ, να τι ήταν ο Αρλεκίνος με τα δεκαοχτώ διαμάντια ανά χείρας που καθρεφτίζουν έρωτες. Κάποιος είπε, μα η καρδιά σας στις καρδιές δεν θα φθάνει , αν αυτό δεν βγαίνει απ’ την ίδια την καρδιά. Ο Αρλεκίνος, λοιπόν, που γι’ απόψε θα τον πούμε Αλεξία, βρήκε στην γλώσσα των ανθρώπων έναν τρόπο να αισθάνεται τον κόσμο. Ανάσαινε πλατιά, σαν ψαλμός και για πράγματα καθημερινά μιλούσε, δίχως στόμφο και κραυγές. Και όλοι στην πλατεία συγκινούνταν σαν να κοιτούσαν ξωπίσω, συγκινούνταν με εκείνο τον τρόπο που οι θάλασσες και οι μνήμες μεταμορφώνουν σε παραλογισμούς όλα ανεξαιρέτως τα πράγματα.

 

Με τον καιρό όλοι όσοι δοκιμαστήκαμε απ’ την απουσία του, ενώσαμε την πίκρα μας. Κάτι σκόρπια λόγια που ΄χαμε γλιτώσει απ’ εκείνους τους χαμούς, τα συγκεντρώσαμε και φτιάξαμε ένα μικρό εγχειρίδιο από Λέξεις στην Άμμο. Στο εξώφυλλο φιλοξενήσαμε ένα βαθύ, γαλάζιο σύμπαν. Σε μια έκλαμψη του βλέμματος μάς αποκάλυπτε μια γυμνή, παραδομένη σιλουέτα που ΄χε για μαξιλάρι της βυθούς και λευκότατα όστρακα μ’ όλες τις δυνατές, ανεμιστές μορφές.

 

 

 

* Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Απασχολείται στον τραπεζικό τομέα. Κείμενά του δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά. Γυρεύει εναγωνίως κάτι απ’ τη φωνή του.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top