Fractal

Κορωνοϊός! Δράση ή απόδραση….;

Γράφει η Ελισάβετ Ιακωβίδου // *

 

 

 

Μπήκαμε σε καραντίνα! Καιρός ήταν! Τρίτος παγκόσμιος πόλεμος στο προσκήνιο. Ενέσκηψε με νέα βιολογικά όπλα χωρίς αντίδοτα. Άτρωτα στις ανθρώπινες προσπάθειες, στα βιοχημικά εργαστήρια. Βίαιος και εξουθενωτικός. Χωρίς σθεναρές αντιστάσεις μαχόμαστε στις επάλξεις σταθερά. Και απροετοίμαστοι για το αύριο. Αν θα είμαστε σε θέση να το ζήσουμε… Αντιστεκόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις ενάντια στο απροσδιόριστο, το αβέβαιο, το ακαθόριστο, το επικίνδυνο, το θανατηφόρο. Η ώρα της κρίσης και της αλήθειας έφθασε. Να ανακαλύψουμε επιτέλους τον εαυτό μας. Να έρθουμε αντιμέτωποι με τις αλήθειες μας.  Να κάνουμε μια σύντομη ενδοσκόπηση για να μάθουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Μια αναθεώρηση εφ’ όλης της ύλης!

 

Ουρά για τον παράδεισο όλοι, μέσα από τόνους μακαρόνια, αλεύρι, ζάχαρη, καθαριστικά και μαντηλάκια μιας χρήσης, τρελαμένοι όλοι αδειάζοντας τα ράφια στα καταστήματα τροφίμων.

Μήπως και γλιτώσουν από το θάνατο ή από μια ανώδυνη αθανασία;

Όλα αυτά όμως μόνο μια θέση στην κόλαση εξασφαλίζουν, λόγω εγωκεντρισμού, ατομικού συμφέροντος, έλλειψη αλληλεγγύης και ατομικής ευθύνης.

Με τον ωχαδελφισμό που διακρίνει τις πράξεις τους, μόνο μια θέση στην κόλαση αναλογεί για όλους, όσους προσπαθούν να βρουν μια ευκαιρία με κάθε μέσο να επιβιώσουν οι ίδιοι, σε βάρος των συνανθρώπων τους, σε αυτήν την κόλαση που επικρατεί.

Έστω και να επιβιώσουν. Πώς όμως θα διαβιώσουν σε μια νέα κοινωνία στραγγισμένη από ηθικές αξίες και αρετές;  Όσοι επιβιώσουν την επόμενη μέρα θα έχουν τραφεί από τις σάρκες των συνανθρώπων τους χωρίς καμία ενοχή. Όπως ακριβώς είχε γίνει και με τους άλλους πολέμους. Οι δολοφόνοι ανθρώπων, αξιών και ιδεών επικράτησαν και όλα ξεχάστηκαν μέσα από φιάσκο δίκες για τα μάτια της ανθρωπότητας.

Οι επιζώντες αυτής της τραγωδίας και μιας νέας πραγματικότητας θα κληθούν να αντιμετωπίσουν νέα δεδομένα διαβίωσης. ‘Όσοι ζωντανοί” την επόμενη μέρα θα κάνουν απολογισμό των νεκρών αλλά και των πεθαμένων πλέον αξιών και πεποιθήσεων.

Σε έναν άλλο κόσμο τελείως διαφορετικό από τον προηγούμενο. Σε μια νέα πραγματικότητα που κανένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας δεν θα μπορέσει να συλλάβει.

Ένα νέο Ναγκασάκι, μία Χιροσίμα, που ο ίδιος ο άνθρωπος με τα δικά του χέρια δημιούργησε. Μια γενοκτονία αθώων υπάρξεων. Ένα νέο ολοκαύτωμα. Οι ευπαθείς ομάδες που δεν μπορούν πλέον να είναι μάχιμοι και παραγωγικοί στο κοινωνικό σύνολο θα εξολοθρευτούν για να “ελαφρώσει λίγο ο πλανήτης από τον υπερπληθυσμό” και να επιβιώσουν οι παραγωγικοί και χρήσιμοι, τελείως όμως τρομοκρατημένοι για μια νέα επίθεση κάποιου νέου ιού και κατά συνέπεια υποταγμένοι στις απαιτήσεις των ισχυρών που εφαρμόζουν το άγραφο δίκιο σε αυτόν τον πλανήτη.

Η δίκαιη φύση πάντα τιμωρός,  εκδικείται τις ανθρώπινες παρεμβάσεις. Γυρίζει μπούμερανγκ στα σατανικά σχέδια του ανθρώπου να την ξεπεράσει μέσα από επιστημονικά εργαστήρια, πυρηνικές δοκιμές χωρίς μέτρο, χρήση χημικών όπλων και ουσιών. Αυτή τη φύση που με τόση αρμονία και τελειότητα υπάρχει και θα υπάρχει για να μπορεί να συνυπάρχει αρμονικά με τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος, το πιο τέλειο, κατά ορισμένους, πλάσμα της φύσης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αυταπάτη, μια ουτοπία, μια ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υπερβεί τους γεννήτορες του. Την απέραντη φύση και τους νόμους της. Τους νόμους που προσπάθησε να παραβεί για να εξοντώσει τους αντιπάλους του και τώρα πληρώνει για  την υπέρμετρη αλαζονεία του, ότι μπορεί τάχα μου να καταφέρει τα πάντα, ότι μπορεί να υποτάξει όλα τα πλάσματα της φύσης στο ζωικό βασίλειο, ότι μπορεί να κυριαρχήσει και να δημιουργήσει δικούς του άγραφους νόμους και να τους εφαρμόσει.

Η νέμεσις, κατά τους αρχαίους, ίσως να αργεί κάποιες φορές, αλλά σίγουρα βρίσκει το δρόμο για να απονείμει δικαιοσύνη. Τότε που όλοι μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά, που όλοι έχουν αποκτήσει το ίδιο ειδικό βάρος πλέον. Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, ισχυροί και αδύναμοι, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, ειδικευμένοι και ανειδίκευτοι. Όλοι στο ίδιο καζάνι της επίγειας κόλασης θα βράσουν, και για να επιβιώσουν θα πρέπει αναθεωρήσουν πολλά δεδομένα ή να επινοήσουν καινούργια. Περνώντας όμως μέσα από την κόλαση για να βρούν τον επίγειο παράδεισο. Αυτόν που τους προσφέρθηκε και δεν μπόρεσαν να εκτιμήσουν. Και που θα αργήσουν πάλι να ανακαλύψουν αν σαν επιζώντες κάνουν τα ίδια λάθη.

Η φύση από μόνη της διδάσκει αλλά και τιμωρεί. Τον προδιαγεγραμμένο χρόνο. Όλοι υπακούν σε αυτήν τη νομοτέλεια. Στην συνύπαρξη όλων των πλασμάτων της. Και ορισμένοι νόμοι της φύσης στο παρθένο ζωικό βασίλειο ίσως να είναι πιο σκληροί αλλά διέπονται από φυσικούς κανόνες.

Στο ζωικό βασίλειο όπου επικρατεί το ένστικτο επιβίωσης, ο “καταναλωτής”, είναι το ισχυρότερο ζώο που θα φάει το κατώτερο του για να επιβιώσει. Για να διατηρηθεί μια ισορροπία στη φύση. Δεν μπορούν για παράδειγμα οι λύκοι να είναι περισσότεροι από τους λαγούς, γιατί αν τους φάνε όλους μετά δεν θα έχουν με τι να τραφούν. Ο νόμος της φύσης το μεγάλο ζώο τρώει το μικρό, είναι ένας λειτουργικός μηχανισμός για να δημιουργήσει ισορροπία στο ζωικό βασίλειο κι όχι ανισορροπία.

Στο ανθρώπινο βασίλειο όμως όπου κανονικά η λογική ελέγχει το ένστικτο, γιατί ο άνθρωπος συμπεριφέρεται χειρότερα από τα ζώα δημιουργώντας ανισορροπία; Η διατροφική αλυσίδα που διέπει το ζωϊκό βασίλειο δεν ισχύει για τον άνθρωπο. Αυτός όμως σαν παντοδύναμος που νομίζει ότι είναι, το ξεπερνά.

Το σύμπαν διέπει τη ζωή μας, την καθορίζει και την κατευθύνει. Οι δυνάμεις του σύμπαντος πολύ πιο ισχυρές από τις αποφάσεις μας και τα επιτεύγματα μας. Και όλοι εμείς εδώ θα λογοδοτήσουμε, στο ανώτατο δικαστήριο του σύμπαντος που εξουσιάζει τα πάντα. Οι μηδαμινές μας υπάρξεις είναι κόκκοι άμμου μπροστά σε αυτό το απέραντο γαλάζιο του σύμπαντος. Και για να το συνειδητοποιήσουμε αυτό θα πρέπει να κατέβουμε πρώτα στα Τάρταρα, στην Κόλαση δηλαδή, ή στον Άδη κατά τους αρχαίους ημών προγόνους, και όσοι από μας αντέξουν αυτήν την κατάβαση, αυτήν τη δοκιμασία και καταφέρουν να ανέβουν πάλι στην επιφάνεια, θα είναι και οι δυνατοί του παιχνιδιού. Γιατί θα έχουν καταλάβει ότι το σύμπαν, η φύση είναι πιο δυνατή από αυτούς και ότι αυτή εξουσιάζει. Κι ότι σε καμία των περιπτώσεων δεν έχει βάλει η ίδια όλους αυτούς στο δρόμο της αντιπαράθεσης και της εξουσίας απέναντι στους συνανθρώπους τους, να κατασκευάζουν δηλαδή όπλα εξόντωσης στα εργαστήρια με μόνο στόχο την υποταγή ή εξόντωση των αντιπάλων τους. Για να αλληλοφαγωθούν, να φάει ο ένας τις σάρκες του άλλου.

Εκεί ακριβώς, έχουν χάσει όλοι το παιχνίδι.

Γιατί στην ώρα της κρίσης όπως η σημερινή, ισοτιμούνται  θύτες και  θύματα. Οι εξουσιαστές και οι εξουσιαζόμενοι. Το μόνο σημείο που ενώνει τώρα τους πάντες είναι ο τρόμος και η απόδραση από τον όλεθρο. Τρόμος για την πολύτιμη ζωή τους, έστω και αν υπήρξε άχρηστη, καταστροφική, εγκληματική. Χωρίς έλεος, χωρίς συγνώμη και ενοχές. Το κοινό σημείο αναφοράς όλων, η επιβίωση. Για μια σταγόνα οξυγόνου, που την στερούν καθημερινά με τα επιτεύγματα τους σε όλο τον πλανήτη Αν και κανονικά το μόνο σημείο αναφοράς θα έπρεπε να ήταν η αλληλεγγύη. Η αρμονική συνύπαρξη και επικοινωνία για να χαίρονται όλοι τα δώρα του σύμπαντος.

Η καραντίνα και η απομόνωση ας οδηγήσουν τουλάχιστον σε μια πιο βαθιά επαφή με τον εαυτό μας, σε μια ενσυναίσθηση και συνειδητοποίηση ότι όλοι είμαστε θνητοί οδοιπόροι, και ότι το ταξίδι της ζωής δεν είναι παρά μόνο, σημαντικές εμπειρίες ή ασήμαντες πράξεις. Ότι το ταξίδι της ζωής σκοπό έχει κάτι να μας διδάξει, ότι είναι καθαρά επιμορφωτικό, ένα δια βίου σεμινάριο, μία δια βίου μάθηση αλλά και εκμάθηση. Με στόχο να βελτιωθούμε σαν υπάρξεις, και να δημιουργούμε πάντα για το καλό ημών αλλά και της ανθρωπότητας.

Μια φιλοσοφική αναζήτηση είναι το ταξίδι της ζωής, με προδιαγεγραμμένη αρχή και τέλος και κανείς μα κανείς δεν μπορεί να το υπερβεί παρόλες τις προόδους της επιστήμης. Να το παρατείνει λίγο περισσότερο μόνο έχει κατορθώσει, όχι όμως να το κάνει ανώδυνο και αναίμακτο.

Κοντολογής επειδή κάθε πόλεμος έχει παράπλευρες απώλειες, καλό θα ήταν να ακολουθούμε τους κανόνες της φύσης και τους κανόνες που μας υποβάλλουν οι παρούσες συνθήκες, όχι τόσο για να επιβιώσουμε,  όσο για να επιλέξουμε εμείς οι ίδιο τον θάνατο που θα θέλαμε να έχουμε ή τη ζωή που ονειρευόμαστε μετά από μία ολοκληρωτική καταστροφή.

Καιρός λοιπόν να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Να κάνουμε μια ενδοσκόπηση και αναθεώρηση δεδομένων μέσα στην ασφυκτική καραντίνα που μπήκαμε για να επιβιώσουμε. Γιατί αν δε συμμορφωθούμε, η ζωή μας θα καταντήσει να είναι μια συνεχής καραντίνα κι ένας αιώνιος φόβος για το επερχόμενο τέλος. Στο χέρι μας είναι να αντιστρέψουμε αυτά τα δεδομένα.

Να δράσουμε τάχιστα κι όχι να αποδράσουμε!

Ποτέ δεν είναι αργά!

 

 

 

 

* Η Ελισάβετ Ιακωβίδου είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας. Έχουν εκδοθεί τα βιβλία, Ανόθευτη Αγκαλιά, Άγραφο Δίκιο, Χρυσή Λάσπη, Selfie, Ερημωμένη Πόλη σε ξαναχτίζω και ο Τόπος που με αντάριεψε. Έχει διακριθεί για το έργο της.

 

 

Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top