Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Εξημερώνοντας το αλλότριο, αλλοκοσμικό, ουράνιο εγώ και καλλιεργώντας έναν άρρηκτο δεσμό μεταξύ πνευματικότητας και παχυρρεύστου έλους
12/01/2022, 1:20 πμ

Εξημερώνοντας το αλλότριο, αλλοκοσμικό, ουράνιο εγώ και καλλιεργώντας έναν άρρηκτο δεσμό μεταξύ πνευματικότητας και παχυρρεύστου έλους

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // *

 

Βάλτερ Πούχνερ, «Κοντινά πλάνα», εκδόσεις ΟΤΑΝ, Αθήνα Δεκέμβριος 2021, σελ. 372

 

Ο νεολογισμός «ολοκάρπωσις» στο εξώφυλλο του βιβλίου δίνει και το όλο στίγμα, το σκηνικό και το αιτούμενο αυτής της ποιητικής εξάπλωσης σε σελίδες ημερολογίου που υπερβαίνουν όμως την όποια ατομικότητά τους και μεθίσταται σε χωροχρονικό συνεχές μελλοντικών προεκτάσεων που τείνουν εις το άπειρον δίχως βεβαίως να σβήνουν, να χάνουν κάτι από το μήκος κύματος, από το ύψος/πλάτος τής ταλάντωσης κι από την συχνότητά τους.

Κι αν σας φαίνεται αυτό κάτι σαν χρησμός Πυθίας, ευχαρίστως να σας ξεναγήσω στο πολυσέλιδο αυτό βιβλίο που επιχειρεί να καταγράψει την αίσθηση του πεποικιλμένου κενού, ενώ η περόνη από την χειροβομβίδα έχει ήδη αφαιρεθεί και το χρονόμετρο μετράει ανάστροφα.

Ενδεικτικό το εντός κύκλου ένθετο «Μικρά φιλολογία»: «Η γλώσσα που κατάκτησα / ελληνική. / Αλλά το φως της με τυφλώνει / και διαβάζω με γυαλιά ηλίου / αποφεύγοντας τα μεγάλα κείμενα / που σε φυλακίζουν για πάντα» (επί του οπισθοφύλλου επίσης). Η ναυτία τού αναγνώστη απέναντι στα μεγάλα ερέβη των ανοικτών κειμένων οξυνόων ερευνητών της τραγικωμικής ανθρώπινης συνθήκης είναι κάτι περισσότερο από «τρόμος κενού» ή εκπαραθύρωσις τού Τίποτα. Πρόκειται μάλλον για καλλιέργεια ενός στενού βράχου ριγμένου στη θάλασσα που την κατατρώει τ’ αλάτι και νεκρώνει ακόμα και τις τελευταίες αντιστάσεις της ζωής μέσα του. Όμως το κυκλάμινο πάντα ξεπροβάλλει από τις ανεμόεσσες ρωγμές, τις δεδουλευμένες υπό της λάβας των ηφαιστείων, υπό σεισμών παλαιογνωμικών, υπό της ανασφαλείας του χταποδιού τού προσκολημμένου στην πέτρα που νοσταλγεί την ευκινησία τού κάβουρα προς την νοσταλγία τού παρελθόντος.

Εκπληκτικής αυτοβούλου, εκουσίας και αυθορμήτου ευθυβολίας η εξομολογητική διαπίστωση αυτογνωσίας στο κείμενο «Βιογραφία» με ημερομηνία 22.5.2020. Είναι τόσο κρουστό και ποιητικό που δεν τολμώ να αποσπάσω μήτε μία ικμάδα από το κειμενικό του «σώμα», γιατί θα αδικούσα τον δραματικό ρυθμό του.

 

Walter Puchner

 

Το «γνώθι σεαυτόν» είναι το ακριβότερο άθλημα, αρχαιόθεν. Ακόμα κι αν δεν το πληρώνουμε με τη ζωή μας, χρειάζεται μια ζωή να το κατακτήσουμε και πολλές φορές δεν φτάνει. Ο Βάλτερ Πούχνερ αυτή τη φορά επέτυχε απολύτως να μιλήσει για τα γήινα ως εάν να ήτο μακρινός επισκέπτης από τ’ άστρα, που πονεί και κρυώνει, που τον ζώνει η ανασφάλεια. Όμως δεν είναι έτσι. Επιτυγχάνει την μεγάλη αντιστροφή όπως «Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας» του Σαιντ-Εξυπερύ. Εξημερώνει το αλλότριο, αλλοκοσμικό, ουράνιο εγώ και καλλιεργεί έναν άρρηκτο δεσμό μεταξύ πνευματικότητας και παχυρρεύστου έλους. Το τραγούδι του κύκνου που αποθνήσκει δεν είναι εδώ «κύκνειο άσμα» (με την μεταφορική έννοια τού όρου) αλλά ελπιδοφόρος υπόσχεσις ζωής απαλλαγμένης από της πάσης φύσεως δουλείες.

Ο σοφός Καθηγητής αγγίζει την πληρότητα, αφού η Τελειότητα προορίζεται μόνον για τους ευκλεείς μεταστάντας «προς ύστατον Φως» (για να θυμηθούμε τον Αγαμέμνονα τού Αισχύλου).

 

 

* Ο Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας είναι Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ (www.konstantinosbouras.gr)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top