Fractal

Η βαριάντα του Δράκου

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Ιωάννα Μπουραζοπούλου «Κεχριμπαρένια έρημος», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 571

 

«Αντιδρά από τυφλό ένστικτο, μας διαπαιδαγωγεί συνειδητά ή απλώς παίζει μαζί μας; Ποια είναι η γνώμη σου, ως σκακιστής;»

Η Ιωάννα Μπουραζοπούλου στο δεύτερο μέρος της τριλογίας της «Ο Δράκος της Πρέσπας ΙΙ», «Κεχριμπαρένια έρημος», γίνεται πιο αινιγματική, περισσότερο σιβυλλική και εγκεφαλική, επιχειρώντας να αγγίξει με παραβολές το νόημα και τη μέγιστη αλήθεια.

Ο κοινός μύθος, ο Δράκος της λίμνης που ενώνει και χωρίζει τρεις μικρές χώρες, Ελλάδα, Βόρεια Μακεδονία, Αλβανία. Στην κάθε πλευρά εμφανίζεται με άλλη μορφή, σαν μυθικός δράκος στο Νότο που ακρωτηριάζει και βιάζει και τους πνίγει στις λάσπες [Η κοιλάδα της λάσπης], ανατολικά, σαν άμμος κεχριμπαρένια που καταπίνει τα πάντα, τόπο κι ανθρώπους [Κεχριμπαρένια έρημος].

Ανήκει εξ ολοκλήρου στην Παγκόσμια Τράπεζα Ανάπτυξης όπου όλοι είναι καταχρεωμένοι και υποθηκευμένοι, ωστόσο χρωστούν και την επιβίωσή τους στη δρακολογική πολιτική: δρακολόγοι, μύθοι και θεωρίες, γεμίζουν τον τόπο με μαγαζιά και τουρίστες, μια ολόκληρη οικονομία κινείται αποκλειστικά γύρω από τον μυστηριώδη εισβολέα, τον οποίο στην ελληνική πλευρά αποκαλούν Κάτοικο και στην ΒοριοΜακεδονική Επισκέπτη.

Στην Κοιλάδα της Λάσπης γνωρίσαμε ήδη την ελληνική εκδοχή.

Στην Κεχριμπαρένια έρημο που διαβάζονται ανεξάρτητα, κάθε βιβλίο είναι και μια περίπτωση αυτόνομη, ξαναγεννά εξ αρχής τον φοβερό δράκο, ξανακτίζει την δρακολογική πολιτεία, μας ξανασυστήνει τους δικούς της δρακολόγους, ανιχνεύει την ανθρώπινη συνθήκη: με την απληστία και την ιδεολογία της, την προσήλωση, την πίστη και την απιστία της, με τους Παραλλήλους και τους Μεσημβρινούς της.

Όπως σε κάθε όχθη για τον Δράκο, οι εκδοχές πολλές:

«Πιστεύετε δηλαδή ότι ο Επισκέπτης είναι ταξιδιώτης του χρόνου; Ότι ήρθε από μια άλλη εποχή; Ότι είναι η προβολή μας στο μέλλον;» «Δεν έχει μάτια, χέρια, φωνή, δεν ξέρει γραφή και ανάγνωση, πιθανώς δεν έχει νου. Γεννά ο ίδιος το σώμα του…»

Αλλά όπως και να ’χει «Η λίμνη ήταν πλέον η φωλιά του και η νύχτα το βασίλειό του. Έπρεπε να θυσιαστεί η Φιλίμενα, να χαθεί ένας τόσο πολύτιμος πεσσός, για να αντιληφθούμε τους κανόνες του παιχνιδιού του; “Αν μπείτε στα χωρικά ύδατα της λίμνης, ενοχλούμαι, και αν μπείτε νύχτα επιτίθεμαι”», οι ανθρωποθυσίες και η κυριαρχία του είναι κοινές.

Το βέβαιον είναι ότι «ο Επισκέπτης επιστρέφει όση βιαιότητα δέχεται, την ανταποδίδει συνειδητά ή την αντανακλά ασυναίσθητα σαν καθρέφτης».

Στην «Κοιλάδα της Λάσπης» (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών, Βραβείο περιοδικού Κλεψύδρα) η συγγραφέας παρ’ ότι πατά στα Σύνορα του Φανταστικού αποδεικνύεται πιο πολιτική, χτίζει με νόμους και κανόνες του ρεαλιστικού.

Στην «Κεχριμπαρένια Έρημο», υπερβατική και υπερφυσική, αποδεικνύει ότι η τριλογία της είναι κατ’ εξοχήν Οντολογική. Ο Δράκος ως άλλο νόημα μεταμορφώνεται, υπάρχει, μετακινείται, εξαφανίζεται, αποτελεί της δική τους αντανάκλαση, είναι σάρκα, τελικά, εκ της σαρκός τους. Στην επικράτειά του, «οραματιστές και τυχοδιώκτες, δημαγωγοί και εγκληματίες, φιλόσοφοι και έμποροι συναγωνίζονται και συνωμοτούν στη φωλιά του.»

 

Ιωάννα Μπουραζοπούλου

 

Στο μεταξύ η Ιωάννα Μπουραζοπούλου -που γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968, σπούδασε Διοίκηση Ξενοδοχείων στην Ανωτέρα Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων Ρόδου και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο University of Buckingham της Αγγλίας, στον τομέα του Διεθνούς Ξενοδοχειακού Management, εργάστηκε σε τουριστικές μονάδες ως το 2000, το 2002 αποφοίτησε από την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, όπου εξειδικεύτηκε στη Διοίκηση Μονάδων Υγείας, και σήμερα εργάζεται στα Προγράμματα Υπηρεσιών Υγείας του Β΄ Περιφερειακού Συστήματος Υγείας Αττικής, η οποία έχει γράψει μυθιστορήματα τα οποία εντάσσονται στην κατηγορία της λογοτεχνίας του φανταστικού και της πολιτικής δυστοπίας, περιγράφοντας μελλοντικά συστήματα εξουσίας, φανταστικές κοινωνίες σε κρίση ή σε μετάβαση, και κοσμοθεωρίες σε σύγκρουση, και το μυθιστόρημά της “Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;”  που κυκλοφορεί ήδη μεταφρασμένο στα γαλλικά και τα αγγλικά, τo 2013 η αγγλική εφημερίδα “The Guardian” το κατέταξε στα καλύτερα βιβλία επιστημονικής φαντασίας της χρονιάς, – αποδεικνύεται ότι είναι, εντέλει, η βασίλισσα της Παραβολής και του Παραμυθιού. Υπενθυμίζοντας την περίφημη Ούρσουλα Λε Γκέν, παραπέμποντας στο Σολάρις του Στάνισλαβ Λεμ, προσεγγίζει παραβολικά, κατανοώντας εν τέλει, τις μεγάλες αλήθειες: «τα πνεύματά μας θα συνομιλούν αιώνια, αλλάζοντας συνέχεια ρόλους, σκορπώντας φως στη σκοτεινιά του απείρου». Επαληθεύοντας την υπαρξιακή αλήθεια κάθε φορά με την συνομιλία του Μαθητή με τον Αλχημιστή της.

Ναι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ιωάννα Μπουραζοπούλου με την «Τριλογία του Δράκου» είναι σε θέση να βοηθήσει τον καθένα μας να έρθει αντιμέτωπος ή να αναπτύξει την «Ασκητική» του.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top