Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Το κόμμα της Καλημέρας»
21/07/2020, 6:56 μμ

«Το κόμμα της Καλημέρας»

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // *

 

 

 

Γιάννης Ζευγώλης, «Καλημέρα! Η λέξη που αλλάζει την καθημερινότητα», αφήγημα, εκδόσεις Νίκας, Αθήνα 2020, σ. 230.

 

Κι αν υποθέσουμε πως η πραγματικότητα μιμείται την Τέχνη, περιμένω να δω να δημιουργείται το “κόμμα της καλημέρας”, να σαρώνει τα γκάλοπ και να καταλαμβάνει ορμητικά έναν αξιοσέβαστο αριθμό εδράνων στην Βουλή των Ελλήνων!!!

Γιατί; Μα είναι πολύ απλό; Όλες οι μεγάλες ιδέες χτίστηκαν πάνω σε ένα απλό σύνθημα. Και τι είναι πιο αισιόδοξο, πιο προτρεπτικό, πιο δημιουργικό από μια ολόψυχη, εγκάρδια, ποιητική, θερμή καλημέρα;

Στις σύγχρονες θεωρίες διαχείρισης και αξιοποίησης του Ανθρώπινου Δυναμικού δίνεται ιδιαίτερα σημασία στην ετερότητα (κοινώς “διαφορετικότητα”) και στον παράγοντα του ενθουσιασμού, της παρακίνησης ή υποκίνησης (“motivation”, σε …απλά ελληνικά).

Ένας μορφωμένος άνθρωπος που “εργάζεται στον χώρο της Διαφήμισης και της Επικοινωνίας από το 2000” (λέει το αυτί του βιβλίου) και ζει από αυτό (λέω εγώ), κατέχει θαρρώ πολλά μυστικά, που εμείς οι απλοί, κοινοί θνητοί αγνοούμε.

Χαρακτηριστικά αποκαλυπτικό το κεφάλαιο 39, όπου αποκαλύπτεται όλο το “βρώμικο” παιχνίδι της πολιτικής συναλλαγής σε επίπεδο ψηφοθηρίας και τα αντισταθμιστικά οφέλη για κάθε δωρεά που κάνουν οι “επενδυτές”-χορηγοί στους σχηματισμούς που μπορούν επαξίως να διεκδικήσουν ένα κομμάτι από την πίττα της εξουσίας.

Εδώ να πω πως αυτό το ευπώλητο απολαυστικό αφήγημα, με αξιώσεις κοινωνιολογικού δοκιμίου, χωρίζεται σε 46 κεφάλαια, χωρίς κεφαλαία γράμματα, αλλά με μεγεθυσμένα πεζά, που αποκαλύπτουν όλη την αλήθεια των απλών πραγμάτων, εκείνα που η πολυπραγμοσύνη και η λογιοσύνη μας κατέστησε τόσο απόμακρα και δυσπρόσιτα.

“Το βιβλίο αυτό ολοκληρώθηκε κατά την περίοδο που η Ελλάδα βρισκόταν σε καραντίνα λόγω του Covid-19”, σημειώνεται ευθύς εξαρχής αμέσως μετά την αφιέρωση: “Στον Μάνο και τον Χρήστο και σε όσους λένε καλημέρα με την καρδιά τους”.

Επειδή ανήκω σε αυτή την κατηγορία των αυθόρμητων, ενθουσιωδών κι ενίοτε χαζοχαρούμενων ανθρώπων, γλίτωσα πολλά δικαστήρια, εξώδικα, αγωγές και μηνύσεις, ακόμα και από τους ορκισμένους, τους άσπονδους εχθρούς μου, μόνον και μόνο επειδή ακολουθώντας την φύση μου (σαν την Αντιγόνη του Σοφοκλή “γεννήθηκα για να αγαπώ όχι για να μισώ”) φιλοδώρησα και φιλοδωρώ αφειδώς όλους τους τυχερούς και άτυχους που συναντώ με την γενναιόδωρη καλημέρα μου.

Μια φορά μάλιστα, έτυχε να αδικηθώ κατάφωρα στη δουλειά μου από μια γενική διευθύντρια που δεν είχε μάθει να ακούει πάντα και τις δυο πλευρές και να καλεί κάθε “κατηγορούμενο” σε απολογία. Την αμέσως επόμενη ημέρα της ηθικής και επαγγελματικής βλάβης που μου είχε αστόχαστα προκαλέσει, την συνάντησα στις κάρτες και της ευχήθηκα “καλό απόγευμα”. Εκείνη φρύαξε ακόμα περισσότερο, γιατί δεν είχε συνηθίσει (δεν είχε μάθει;) σε ευγένειες που ξεχειλίζουν από τα βάθη της καρδιάς και προτιμούσε ως φαίνεται τους αυλοκόλακες της κάθε πρόσκαιρης εξουσίας. Με έβρισε μεν για την αυθάδειά μου να την ειρωνευτώ ή να την προκαλέσω (έτσι αυτή το εξέλαβε), έκτοτε όμως απολαμβάνω ένα είδος ασυλίας. Του τρελού, του σαλού, του ελαφροΐσκιωτου;

Σκέφτομαι όμως συχνά πως αν φτιάχναμε όλοι μαζί ένα κόμμα “Καλημέρα”, είμαι σίγουρος πως θα μαζεύαμε τόσες ψήφους συνειδητών, ενεργών, δημιουργικών, παραγωγικών και ευφάνταστων πολιτών που δεν θα είχε διανοηθεί κανείς μέχρι σήμερα.

Συγχαίρω από καρδιάς τους αδελφούς Νίκα (τρίτης γενιάς εκδότες, με όραμα και ψυχή) που έδωσαν βήμα και φωνή στον Γιάννη Ζευγώλη να εκφραστεί και εκδοτικά.

 

Γιάννης Ζευγώλης

 

Κι επειδή ο κορωνοϊός επαλήθευσε πολλά από τα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας προηγουμένων γενεών, γιατί – λέγω – γιατί να μην προβούμε κι εμείς στην δική μας επινοημένη (αλλά ουχί απονενοημένη) πολιτική πράξη να ξαναδώσουμε σε αυτόν τον κόσμο την ανθρωπιά που του ταιριάζει, να προσδώσουμε στην καθημερινότητα μια διάθεση διονυσιακή, μια διάσταση ενθουσιασμού. Σκέφτομαι συχνά πως ο παραγνωρισμένος και δαιμονοποιημένος πλέον αρχαίος θεός Πάνας προκαλεί συχνά-πυκνά τέτοιες αφορμές “πανικού” για να μας δείξει πως η βαθύτερη αιτία όλων των δεινών μας είναι η αποκοπή μας από τη Φύση, το διαζύγιο με τον εσώτερο εαυτό μας, ο μαρασμός του καταδικασμένου παιδιού μέσα μας, που δεν παίζει πια, αλλά συσσωρεύει υλικά αγαθά, παρασύρεται από την λαίλαπα του καταναλωτισμού μιας “Κοινωνίας της Αφθονίας” που έχει χάσει προ πολλού τον προσανατολισμό της και κινδυνεύει να εξοκείλει ξανά σε μια καινούργια “Ατλαντίδα”, με ό,τι δυσάρεστο και οδυνηρό μπορεί να συνεπάγεται κάτι τέτοιο.

Πείτε την “καλημέρα” σας γιατί χανόμαστε!!!

Γιάννη Ζευγώλη, σε ακολουθώ στο νεοπαγές ουτοπικό κόμμα σου.

Αν είναι να έχουμε κάποια χρησιμότητα κοινωνική εμείς οι λογοτέχνες, πρέπει να αφυπνίζουμε τους υπνοβατούντες και παραζαλισμένους ανθρώπους, βάζοντας μπροστά από τα τρομαγμένα μάτια της ψυχής τους έναν καθρέφτη, που όσο κι αν είναι παραμορφωτικός, τους αναγκάζει εν τούτοις να σταθούν επιτέλους “ενώπιος ενωπίω”.

Χαιρετίζω αυτό το βιβλίο με όλον τον ενθουσιασμό που η ποιητική ψυχούλα μου μοιράζει καλημέρες επί δικαίων και αδίκων… Κυρίως “επί αδίκων”. Μόνον έτσι μπορούμε να ευελπιστούμε πως ο κόσμος μας θα γίνεται κάθε μέρα και καλύτερος.

Να είστε πάντα καλά και να γράφετε, να συναντιόμαστε ακόμα κι όταν δεν έχουμε κάτι να πούμε. Μόνο και μόνο για να χαμογελάσουμε ο ένας στον άλλον από τα βάθη της καρδιάς μας, που μοιάζει με τρομαγμένο πουλάκι σε αναζήτηση μιας ευτυχίας, του παραδείσου έστω…

 

 

* Ο Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας είναι ποιητής, θεατρολόγος και κριτικός (www.konstantinosbouras.gr)

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top