Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Θαρραλέα φωνή
29/05/2019, 10:43 πμ

Θαρραλέα φωνή

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //

 

Ιωάννα Διαμαντοπούλου “Η ζωή είναι μικρή όταν βρέχει” Εκδόσεις Βακχικόν

 

Θα μπορούσε να αποτελεί τον πρώτο από τους στίχους ενός ρεφραίν. Θα μπορούσε να κλείνει σε μια μελωδία ολόκληρο το συναίσθημα μιας ζωής ή μιας στιγμής. Άλλωστε στην περίπτωση της κυρίας Ιωάννας Διαμαντοπούλου που υπογράφει τις βαθιές σκηνές του θεατρικού έργου Η ζωή είναι μικρή όταν βρέχει, ποίηση και θέατρο συναντιούνται σε μια ευτυχισμένη συγκυρία. Είναι τόσες οι στιγμές που η δημιουργός προβαίνει σ’ εκείνες τις επικίνδυνες στροφές, αφήνοντας τις λέξεις ελεύθερες και ικανές να ανατρέψουν μια εξομολόγηση σε όρους καθημερινής μυθολογίας.

Οι εκδόσεις Βακχικόν φέρνουν στο φως την πολύ προσωπική και χαρισματική υπόθεση της κυρίας Διαμαντοπούλου. Η ζωή μεταμορφώνεται σε θέατρο, με συντριβή, με παθογένειες, με νοσταλγία όχι για τον τόπο, μα για τον χρόνο. Ο πρώτος παραμένει το ακλόνητο επιχείρημά μας, όμως αυτό το άθροισμα που τρέχει διαρκώς εμπρός μας, χαράζει στο δέρμα το αληθινό μας όνομα. Καθώς εξελίσσονται οι συνεδρίες, πίσω από τις ιδιότυπες συζητήσεις, το εξομολογητικό ύφος, υπάρχει η πρόθεση όλα να ειπωθούν με τρόπο ποιητικό και την κρίσιμη στιγμή μια σειρά από αλγοριθμικά άλματα να συμβούν, αποκυήματα της ψυχής όταν δονείται.

Ώριμη, μια φωνή που έχει νιώσει βαθιά μέσα της πως δεν υπάρχουν πια Ινδίες και το τέλος του καιρού. Ο μυστικός πόλεμος, οι μικρές και μεγάλες μάχες που δίνονται εντός, ο Οδυσσέας στο ντιβάνι, υστερικός και ειλικρινής, καθώς μονάχα δίχως τα φρένα της η ψυχή αγγίζει την ύστατη κορυφή. Στο φόντο σαμοβάρια, γερμανικοί χειμώνες που καθιστούν τόσο γοητευτική αυτήν την δυναμική γλώσσα των σκηνών της Ιωάννας Διαμαντοπούλου. Κλασσική, επειδή οι περιπτώσεις της και η αφοσίωση στο λάθος μας αγγίζει όλους με το μέτρο της αλήθειας που ζητά το θέατρο. Στις πιο μύχιες αναπαραστάσεις μας όλα είναι τραγικά και έντονα, ζητώντας την θυσία, επιβεβαιώνοντας ρήσεις όπως του Σαμπάτο που θέλει την δυνατή τέχνη να γεννιέται από την προσωπική μας διάλυση. Ίσως να αποτελεί την μόνη μορφή σωτηρίας που αρμόζει στις σύνθετες ζωές μας.

Διαβάζω τις σκηνές της Ιωάννας Διαμαντοπούλου και έχω εμπρός μου ξεριζωμένα δέντρα, σωριασμένα σπίτια, σκουριασμένες σιδεριές, άγνωστα φυτά σ’ έναν παλιό κήπο, σκηνές που διάβασα και αγάπησα και έχω συγκρατήσει σπασμωδικά εντός μου. Θα μπορούσε να πει κανείς πως τούτα τα νευρικά, σαν κεραυνοί θεατρικά των εκδόσεων Βακχικόν, κατοικούν το νερό. Και ίσως να γράφουν το  όνομά τους σ’ αυτό, όπως κάποτε σ’ ένα κόκκινο σπίτι, Ρώμη σπασμένη σε χίλια κομμάτια, παλατινοί μου λόφοι, υδρίες, υδρίες, υδρίες. Τα έργα της Διαμαντοπούλου φύονται στο νερό, σ’ αυτό κατοικούν και φέρουν ίχνη διάβρωσης, το αποτύπωμα ενός μύθου τόσο προσωπικού καθώς χάνεται στους πολύβοους σταθμούς, σ’ εμπόδια, στην νοσταλγία. Όμως κάπου υπάρχει μια θαρραλέα φωνή, κάτι από ποίηση και ζωή και θεωρήματα που αρμόζουν στους πιο γνήσιους εραστές. Γι’ αυτό το χρώμα της είναι το πράσινο της λήθης, γι’ αυτό οι πάγοι λιώνουν και όλα περπατούν όπως είπε κάποτε ο Κάφκα. Σαν πειρασμοί και σαν πράγματα παλιά που σε προστατεύουν από την φθορά.

 

Ιωάννα Διαμαντοπούλου

 

Διαβάζω τις συνεδρίες της κυρίας Διαμαντοπούλου που φέρνουν στα ράφια οι εκδόσεις Βακχικόν και σαν θεατής αναπλάθω μες σ’ αυτό το δωμάτιο τις χαρακτηριστικότερες σκηνές. Τα ρούχα, την πόζα, τον τρόπο που εκφέρεται μια τέτοια πρόζα, το βάθος του θηλυκού στοιχείου που κυριαρχεί στα έργα. Όλα τούτα κάτι λένε από μόνα τους, αφού μονάχα τ’ αυθεντικό μπορεί να αποκτήσει οστά και σάρκα, να γίνει το θαυμαστό πραγματικό που όλοι ταπεινά φιλοδοξούμε. Φθορά και ποίηση, μια παλιά πολιτεία που γκρεμίζεται αποκαλύπτοντας την απαράμιλλη θέα. Φαγωμένο ολόκληρο σαν βράχο απ’ τους κυματισμούς, ζούμε ολόκληρο τον βίο του μοναχικού μας συναξαριού. Είμαστε, κύριε Μπόρχες, κοιμώμενοι που φωνάζουμε στον ύπνο μας.

Οι λέξεις της κυρίας Διαμαντοπούλου αγγίζουν ειλικρινά τούτο το σημείωμα που θα ’θελε να φωτίσει ανεπαισθήτως, όπως λέει και ο ποιητής, μια γνήσια ποιητική φωνή, μια τόσο αληθινή ζωή, γεννημένη για το θέατρο.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top