Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Ζώντας στα άκρα
23/02/2021, 9:17 μμ

Ζώντας στα άκρα

Γράφει ο Βαγγέλης Αναγνώστου //

 

Παναγιώτης Γιαννόπουλος «Η ζωή του χειρουργού», εκδ. Τραυλός, σελ. 240

 

Με τον χειρουργό Παναγιώτη Γιαννόπουλο συνυπήρξαμε στο ίδιο Νοσηλευτικό Ίδρυμα από την ίδρυση του ΕΣΥ τον Νοέμβριο 1984, όταν προερχόμενος από το Αρεταίειο, ανέλαβε την Διεύθυνση του Α΄ Χειρουργικού Τμήματος του Ευαγγελισμού ενώ εγώ ήδη υπηρετούσα σαν Επιμελητής Α΄ στο Γ΄ Χειρουργικό Τμήμα. Αν και σαν Γενικός Χειρουργός ασχολείτο με διάφορες εγχειρήσεις, ήδη γνώριζα την μοναχική και ελκυστική προτίμηση του για την χειρουργική του οισοφάγου, ενός ΄κακού΄ και δύσκολου στον χειρισμό οργάνου, επειδή για την αντιμετώπιση των παθήσεων του, απαιτούνται εξειδικευμένες χειρουργικές και θωρακοχειρουργικές γνώσεις.

Με την συμπλήρωση 53 ετών μάχιμης χειρουργικής, παρουσιάζει το τελευταίο του βιβλίο ΄Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΥ΄ εκδόσεις Τραυλός. Γνωρίζοντας τον ενθουσιώδη τρόπο της δουλειάς του από τα χρόνια της συνύπαρξης μας, γράφω μερικά σχόλια για αυτό. Δεν είναι βιβλίο απομνημονευμάτων ούτε αυτοβιογραφία. Είναι σύνολο προτάσεων και σκέψεων με σκοπό την ατομική και συνολική βελτίωση του χειρουργού, ώστε να είναι σε θέση να προσφέρει καλλίτερη και πιο ασφαλή χειρουργική θεραπεία όπου απαιτείται. Χρησιμοποιώντας την μνήμη του καταγράφει ενδιαφέροντα περιστατικά και καταστάσεις από την χειρουργική ζωή του και μεταχειρίζεται τις αναμνήσεις του για να σκιαγραφήσει το αληθινό πορτραίτο του σημερινού χειρουργού.

Περιγράφονται με λεπτομέρεια ευχάριστα ή δυσάρεστα προσωπικά συμβάντα, ενώ γίνεται ανώνυμη αναφορά σε καταδικαστέες πράξεις. Εξιστορείται με λεπτομέρεια η σημερινή σχέση του χειρουργού σαν μέλος της κοινωνίας, ο τρόπος απόκτησης εμπειρίας, η ποιότητα συμπεριφοράς προς τον άρρωστο και το περιβάλλον του, το είδος της προσωπικής ζωής του χειρουργού, οι σχέσεις του με τα ΜΜΕ, η εμπλοκή του σε αστικές και ποινικές υποθέσεις. Έμμεσα θίγεται η ανάγκη προσθήκης μαθήματος κοινωνικής αγωγής των ιατρών στο Πανεπιστήμιο γιατί το πτυχίο Ιατρικής δεν είναι πλέον κοινωνικά ανταλλάξιμο όπως παλαιότερα. Είναι συνταρακτική η αναφορά στην δυσπιστία και επιθετικότητα του συγγενικού περιβάλλοντος των ασθενών σε περιπτώσεις εμφάνισης μετεγχειρητικών επιπλοκών ή θανάτου σε σχέση με την συμπεριφορά της οικογένειας για άλλη δυσάρεστη αιτία π.χ. θανάτου ατόμου το οποίο κτυπά και φονεύει μεθυσμένος οδηγός (σελ. 193-195).

Επαναφέρει το πρόβλημα της εκπαίδευσης των νέων χειρουργών τονίζοντας την απουσία ενός ελεγκτικού οργάνου για την ποιότητα της εκπαίδευσής οποιασδήποτε ειδικότητας. Τονίζει ότι στα είκοσι χρόνια της Διευθυντικής του Υπηρεσίας στο ΕΣΥ, κανένας (!) αρμόδιος δεν εμφανίστηκε να τον ελέγξει εάν παρείχε επαρκή εκπαίδευση. Στο σημείο αυτό προσυπογράφω γιατί και στα δεκαπέντε χρόνια της δικής μου Διευθυντικής θητείας, ουδείς με έλεγξε (σελ. 35-38).

Το πιο εξωφρενικό είναι ότι δεν υπάρχει θεσμοθετημένος τρόπος να διαπιστωθεί εάν ο ειδικευόμενος πληροί τις προϋποθέσεις να ασκήσει το επάγγελμα επειδή για την ικανότητα του να χειρουργεί δεν γίνεται κανένας έλεγχος (σελ.40-42).

Γίνεται αναφορά στην δυσκολία τεκμηρίωσης του ιατρικό λάθους, την πιθανότητα να μην είναι δίκαιη μια δικαστική απόφαση και τις συνέπειες της ποινικοποίησης των ιατρικών πράξεων (σελ. 161-168).

 

Παναγιώτης Γιαννόπουλος

 

Ενδιαφέρουσα είναι η επισήμανση ότι όλοι (πολίτες, δημοσιογράφοι, γιατροί, νομικοί, δικαστική εξουσία) έχουν υποχρέωση να μην δημιουργήσουν ανασφαλείς, φοβισμένους, ευθυνόφοβους και διστακτικούς χειρουργούς, οι οποίοι θα αποφεύγουν να αναλάβουν δύσκολες επεμβάσεις (σελ. 170-171).

ΟΜΩΣ ΠΑΝΤΑ: οι βασικές υποχρεώσεις ανήκουν στον χειρουργό: πρέπει να προσέχει την ζωή του, την καθημερινότητα και την υγεία του, την συμπεριφορά του προς όλους, να αντέχει την ψυχική και σωματική πίεση και ταλαιπωρία, να διαβάζει και να ενημερώνεται συνεχώς, να απαντά πάντα στα τηλέφωνα, να γνωρίζει ότι οι προγραμματισμοί του είναι πάντα υπό αίρεση και να φροντίζει να έχει βαθιά γνώση του αντικειμένου του.

Το βιβλίο του Παναγιώτη Γιαννόπουλου, αν και περιέχει πολλούς ιατρικούς όρους πρέπει να διαβαστεί από όλους. Εμπεριέχει τον ενθουσιασμό του συγγραφέα για την δουλειά του χειρουργού, φανερώνει την συνεχή εργατικότητα του, ενώ θεμελιώνει την εμπιστοσύνη προς τους λειτουργούς αυτού του τόσο στρεσογόνου επαγγέλματος.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top