Fractal

Το σώμα ως τόπος, πληγή και θεραπεία

Γράφει η Άννα Γρίβα //

 

Χάρις Κοντού, “Η θηλή της λήθης”, Γαβριηλίδης, 2018

 

Στη δεύτερη ποιητική συλλογή της, η Χάρις Κοντού (γεν. 1988) επιλέγει να καταγράψει έναν δικό της χάρτη. Οι πόλεις, οι δρόμοι και τα περάσματα που χαρτογραφούνται όμως μέσα στα ποιήματα είναι απρόσμενα και μυστηριώδη. Η πρώτη πόλη που ρητά αναφέρεται ονομάζεται Θηλή. Πρόκειται για την πόλη ενός ματωμένου κάπως άντρα. Είναι η πόλη – ρίζα μιας πληγής. Από αυτό το σημείο ξεκινούν όλα. Το όνομα της πόλης μοιάζει σαν στόμα ανοιχτό/ σαν θηλυκό στεφάνι. Τόπος, λοιπόν, είναι το σώμα, μας προϊδεάζει η ποιήτρια από το δεύτερο αυτό ποίημα της συλλογής, ενώ το πέρασμά μας από τον κόσμο είναι ένα ταξίδι σωμάτων: από το δικό μας σώμα στο σώμα του άλλου και αντιστρόφως, αμέτρητες φορές.

Έτσι, συχνά το “μέσα” καταγράφεται ως “έξω”: η αγάπη είναι το κυκλωτό του κήπου μας, το ακρινό σημείο του αγαπημένου μετώπου είναι Μια πλατεία που παίζω καμιά φορά πριν κοιμηθώ, το βλέμμα ενός αγοριού, τα πράσινα μάτια του σε πάνε παντού, η αγάπη που μεταφέρει το μητρικό γάλα θα δημιουργήσει Μια πόλη μούσκεμα ελευθερία. Και άλλοτε πάλι, όπως στην περίπτωση του Όσλο ή της Ρώμης, οι πόλεις αρχικά καταγράφονται ως τόποι, για να καταλήξουν να γίνουν το σημάδι που αφήνει στον άνθρωπο μια ιστορία προσωπική ή συλλογική.

Η Κοντού με τα ποιήματά της επιμένει ότι το σώμα και τα βαθύτερα σημάδια του μπορεί η γλώσσα να τα φέρει στο φως, να τα κάνει να λάμψουν μέσα από το φως ή τα τρομερότερα σκοτάδια τους. Γι’ αυτό η γλώσσα της αγάπης Είναι όλη σώματα/ Τόσο πολύ σώμα, η γλώσσα ως σώμα./ Το σώμα ως γλώσσα. Και αλλού: Είδαμε ή θα δούμε τη σκηνή αυτήν:/ Την πέραν της γλώσσας,/ το αληθινό κορμί.

 

Χάρις Κοντού

 

Αν η πραγματική ποίηση είναι η αναζήτηση της αλήθειας και η καταγραφή μιας – με άλλους τρόπους – άρρητης πραγματικότητας που συνέχει τον κόσμο, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι το βιβλίο αυτό είναι ένα χνάρι, ένα βήμα ουσιαστικό στο ταξίδι από την επιφάνεια προς τον βυθό των πραγμάτων. Εκεί κάποτε η κοινή αντίληψη ανατρέπεται ή αντιστρέφεται, για να αναδυθεί ένας κόσμος αιώνιος και φωτεινός, πριν τις πηγές της ύπαρξης, πριν τη μνήμη, πριν την ιστορία, πριν τη θηλή και τη γέννηση.

Όπως γράφει και η ποιήτρια απευθυνόμενη στο τέλος του βιβλίου στη λήθη: Είμαστε πλέον μόνο εσύ και ’γώ/ Δεύτεροι και τρίτοι και τέταρτοι στο κύμα/ Ωκεανοί.

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top