Fractal

Η τέλεια αυταπάτη

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //

 

Χρήστος Αστερίου «Η θεραπεία των αναμνήσεων», εκδ. Πόλις, σελ. 299

 

Και συνεχώς προκύπτουν και νέα  θέματα: προσωπικά, επαγγελματικά, οικογενειακά. Η συσσώρευσή τους τον οδηγεί μοιραία σε κρίση, απόγνωση και συναισθηματικό αδιέξοδο. Πώς θα καταφέρει να τα χειριστεί όλα αυτά; Θα ψάξει να βρει τους σκελετούς στην ντουλάπα του; Έχει την τέχνη, αλλά μπορεί τελικά αυτή να δώσει λύσεις ή παρηγοριά για όλα; Μήπως η ζωή την προσπερνά ή την υπερβαίνει;

Επίσης, ο ήρωας, είναι ικανός να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη ή αυτό τον φοβίζει;To ταξίδι στο παρελθόν και στη μνήμη συχνά τρομάζει, φέρνει ταραχή και είναι δυνατό να οδηγήσει σε πλήρη κατάρρευση. Είναι δύσκολη η καταβύθιση στον εαυτό στο όνομα της Αυτογνωσίας.

Χείμαρρος ο ήρωας, μιλά για απλά, καθημερινά πράγματα της ζωής του, αλλά και για την ίδια του την παρακμή. Το ποτό, τις αναμνήσεις από τη Λώρα, την εμμονή για αυτήν και το διαζύγιο, τις κρίσεις πανικού, τα απανωτά λάθη, τις συνεχείς απογοητεύσεις, την σχέση με την κόρη του. Τις ψευδαισθήσεις του όταν πήγε να καπνίσει μαριχουάνα. Τι αποτέλεσε υλικό για τα βιβλία του. Μιλάει για όλα με παρρησία, ξύνει πληγές, απλώνεται. Είναι σκεπτόμενος και κατηφής. Είναι τρυφερός και απορημένος. Εκτίθεται, αλλά δεν τον νοιάζει. Πρόκειται για έναν ήρωα

που αγαπά ο αναγνώστης γιατί του μοιάζει. Είναι άνθρωπος με σάρκα και οστά. Αμήχανος μπροστά στη ζωή του. Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ένας ήρωας που νιώθει ματαίωση, που παλεύει με τις κρίσεις άγχους του. Μιλά για τον παππού του, τον γρίφο του θείου Πωλ, τον πατέρα του. Όλα όσα τον διαμόρφωσαν. Τον έρωτα και κυρίως τις ερωτικές φαντασιώσεις του. Δεν ξέρουμε αν ψυχαναλύεται. Ξέρουμε ότι βρίσκει τρόπο να υπάρξει.

Ο Αστερίου συνδιαλλέγεται με την ανθρώπινη κατάσταση, ψηλαφώντας την ζωή, την αντοχή, την ευρύτητα και την ποικιλομορφία της. Έχω την αίσθηση πρόκειται στην ουσία για την ιστορία της ενηλικίωσης του ήρωα του βιβλίου. Έχει μοναξιά και χρειάζεται αναμέτρηση με πολλά πράγματα. Πότε στ’ αλήθεια κόβουμε τον ομφάλιο λώρο; Πότε είμαστε πραγματικά εμείς κύριοι της ζωής και του εαυτού μας; Στη σελίδα 179 διαβάζουμε: «Ήταν φθινόπωρο του 1977. Είχα φύγει από το σπίτι σε μια κίνηση χειραφέτησης και ζούσα με ελάχιστα χρήματα από δω κι από κει. Ύστερα από ένα ακόμα επεισόδιο με τον πατέρα μου, ο οποίος σε έκρηξη θυμού με είχε αρπάξει από το πέτο απειλώντας να με πετάξει έξω αν συνέχιζα να ζω «σαν αλήτης, χωρίς στόχους και προορισμό», είχα αποφασίσει να διακόψω κάθε επαφή με την οικογένεια. Ποτέ μου δεν ξέχασα την εικόνα του αδερφού και της μητέρας μου να παρακολουθούν αμέτοχοι, και ποτέ, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, δεν κατάφερα να τους συγχωρήσω γι’ αυτό. Το ίδιο βράδυ, όταν όλοι είχαν πέσει για ύπνο, μάζεψα λίγα ρούχα κι έφυγα κλείνοντας πίσω μου οριστικά την πόρτα.»

 

Χρήστος Αστερίου

 

Μέσα από εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις προχωράμε. Αν αυτές λείπουν, λείπει και η ουσία της ζωής. Το θέμα είναι τι τον κάνει κανείς, τον πόνο, τις ακυρώσεις, τις αναμνήσεις του. Που τα πάει, σε τι τα μετατρέπει; Αν θα μπορούσα με δύο λόγια να συνοψίσω το πνεύμα του βιβλίου, θα επέλεγα ακριβώς αυτές τις γραμμές της σελίδας 58: «Ο χρόνος κυλάει παρασύροντας τις ζωές μας όπως ένα τρένο που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Κλεισμένοι στην προσωπική μας κουκέτα, εμείς διατηρούμε την ψευδαίσθηση μιας παροντικής ακινησίας που απλώς διαιωνίζεται. Όσο η θέα χάνεται από τα κατεβασμένα παράθυρα, συνεχίζουμε τη διαδρομή σίγουροι πως τίποτα ποτέ δεν θα τελειώσει: η τέλεια αυταπάτη.»

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top