Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η αναπηρία των αναμνήσεων
01/07/2020, 8:49 πμ

Η αναπηρία των αναμνήσεων

Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας //

 

Χρήστος Αστερίου «Η θεραπεία των αναμνήσεων», εκδ. Πόλις

 

Υπάρχουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες συγγραφείς που σε όλη τη διαδρομή τους καταλαμβάνουν πεισματικά και επίμονα τον ίδιο χώρο. ‘’Γράφουν το ίδιο βιβλίο κάθε φορά’’ αναζητώντας μια τελειότητα ύφους και έμπνευσης. Υπάρχουν και άλλα που προτιμούν τον πειραματισμό και την κίνηση σε πολλά επίπεδα. Ξεκάθαρα, όποιος έχει παρακολουθήσει τη διαδρομή του Χρήστου Αστερίου ξέρει ότι είναι ένας συγγραφέας που ακροβατεί ανάμεσα και στις δύο κατηγορίες. Το ταξίδι του Ιάσονα Ρέμβη ήταν μια βουτιά στην εσωτερική αυτογνωσία, ακολούθησε το εντελώς διαφορετικού ύφους και λογικής ‘’Ίσλα Μπόα’’ που προσωπικά θεωρώ το καλύτερο από τα τρία μυθιστορήματα του. Η πιο πρόσφατη δουλειά του ‘’Η θεραπεία των αναμνήσεων’’ (εκδόσεις Πόλις) μοιάζει σαν επιστροφή στις μέρες του Ιάσονα Ρέμβη. Ένα δεύτερο λογοτεχνικής υφής ζήτημα που εγείρει η ανάγνωση του βιβλίου έχει να κάνει με την ικανότητα ενός σύγχρονου συγγραφέα να δημιουργεί το πρωτότυπο. Από τη στιγμή που όλα έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί τι απομένει;

Σε αυτό το δεύτερο ζήτημα ο Αστερίου κατορθώνει να αριστεύσει. Τίποτε από όσα επέλεξε να θίξει και να ασχοληθεί δεν είναι πρωτότυπο. Το ακριβώς αντίθετο. Στην όλη ροή της εξέλιξης υπάρχουν μόνο χιλιοειπωμένα πράγματα. Ένας συγγραφέας που ζει στη Νέα Υόρκη και βρίσκεται σε κρίση μέσης ηλικίας και σε δημιουργικό μπλοκάρισμα (writer block) χωρίς να μπορεί να φτιάξει κάτι καινούργιο και πρόσχαρα κωμικό ή αστείο όπως όλες οι προηγούμενες δουλειές του. Προέρχεται από ένα διαζύγιο και βρίσκει μια νεαρή φοιτήτρια του ως ερωτικό αποκούμπι. Τον χωρίζει ένα τεράστιο γενεαλογικό χάσμα με την ‘’εναλλακτικής’’ λογικής κόρη του. Λίγο πριν το τέλος του βιβλίου μια παλιά φωτογραφία τον οδηγεί να ανακαλύψει ένα κρυμμένο πατρικό παρελθόν και στην ουσία να εγκιβωτίσει (ο ήρωας συγγραφέας Μπουζιάνης στο βιβλίο) ένα βιβλίο μέσα στο βιβλίο. Προφανώς και ένας αναγνώστης που έχει κάνει πολλά…. χιλιόμετρα στο στίβο της ανάγνωσης από τη σύντομη περιγραφή της υπόθεσης θα αντιληφθεί ακριβώς αυτό που προαναφέραμε.

Ουδεμία πρωτοτυπία, ακόμη και η ανατροπή του τέλους είναι περίπου προβλεπόμενη. Κι’ όμως χρησιμοποιώντας τα πλέον κοινότοπα υλικά έμπνευσης ο Αστερίου κατορθώνει να παρουσιάσει ένα πολύ φρέσκο και ‘’καινούργιο’’ βιβλίο που διαβάζεται πολύ ευχάριστα. Ενδεχόμενα, τον βοηθάει η πολύ προσεκτική χρήση της γλώσσας αφού τοποθετεί τις λέξεις με χειρουργική –σχεδόν- ακρίβεια. Παράλληλα, οι περιγραφές προσώπων, χώρων (κυρίως της Νέας Υόρκης όπου διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής του βιβλίου) και χαρακτήρων είναι ένα άλλο δυνατό σημείο του βιβλίου. Περιεκτικές, ευφάνταστες, έξυπνες και στη σωστή δοσολογία. Συμπερασματικά: Ο Αστερίου κατορθώνει να ‘’επιβιώσει’’ συγγραφικά σε ένα εγχείρημα που οι οιωνοί δεν ήταν με το μέρος του. Διαχειρίστηκε άψογα κοινότοπα υλικά για να παραχθεί ένα πρωτότυπο αποτέλεσμα.

 

Χρήστος Αστερίου

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top