Fractal
Home / Το εργαστήρι του συγγραφέα / Η Στέργια Κάββαλου στο εργαστήρι του συγγραφέα
19/02/2020, 8:32 πμ

Η Στέργια Κάββαλου στο εργαστήρι του συγγραφέα

 

 

 

Στέργια Κάββαλου «Τα αδεσποτάκια της Μπαρτσελόνα», εικονογράφηση: Πετρούλα Κρίγκου, εκδ. Ελληνοεκδοτική, σελ. 40

 

Έχω κάνει το βραδινό μου μπάνιο, έχω σβήσει το φωτάκι της ανάγνωσης, έχω κλείσει και τα παράθυρα. Δεν έχει κρύο αλλά σκεπάζομαι καλά, πιο πολύ για το χουχούλιασμα. Η ησυχία που βασιλεύει στο σπίτι, η ησυχία που όλη μέρα περίμενα σπάει. Όχι δεν είναι το δικό μου μωρό. Όχι δεν κλαίνε τα διπλανά δίδυμα. Το κλάμα αυτό είναι γατίσιο, το ξέρω καλά και αφού γάτα πια στο σπίτι μου δεν υπάρχει αποφασίζω να ξανακλείσω τα μάτια. Πόσο όμως να κλείσει κανείς τα μάτια του στην πραγματικότητα; Δέκα; Είκοσι λεπτά;

Το αμέσως επόμενο πεντάλεπτο βρίσκομαι με το φαρδύ μπλουζάκι μου, τα λυμένα all star μου και το χάλια μαλλιά μου μπροστά στο θαύμα της ζωής. Μια αδέσποτη γάτα είχε διαλέξει την πίσω αυλή μου για να γεννήσει τα μωρά της. Αφού καμάρωσα τη τριπλή τους γλύκα, αφού παραδέχτηκα τη μαμά γάτα για το κατόρθωμα, ξαγρύπνησα να σκέφτομαι πώς μπορώ να βοηθήσω τη νέα αυτή οικογένεια που είχε σχηματιστεί κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη μου.

Έψαξα για ζεστά κουβερτάκια, βρήκα μια παλιά μου ζακέτα. Έψαξα για μεγάλο μπολ, γέμισα με δροσερό νερό ένα πλαστικό ροζ στο οποίο βάζω φρούτα μου. Άδειασα το κοτόπουλο που είχε μείνει από το μεσημέρι, ευτυχώς ήταν αρκετό, και τα έβαλα όλα δίπλα στη νέα μαμά. Δεν πρόλαβα καλά καλά να σκεφτώ τις επόμενές μου κινήσεις αφού λίγες ώρες αργότερα είχαν μείνει μόνο τα άδεια μπολάκια, κάτι μικρά κόκαλα και η βρεγμένη μου ζακέτα.

Έψαξα, νιαούρισα, άφησα ειδική τροφή αλλά τα γατιά δεν επέστρεψαν ποτέ. Αν δεν είχα βγάλει φωτογραφίες με το κινητό, άνετα θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι τα είχα όλα δει στο όνειρό μου. Όμως όχι. Ευχήθηκα να πήγαν κάπου καλύτερα και έμεινα να προβληματίζομαι. Τι θα έκανα αν το πρωί ήταν ακόμα εκεί; Πώς θα τους έβρισκα σπίτι; Θα μπορούσα να τα κρατήσω εγώ; Και τότε μαζί με την πραγματική ιστορία γεννήθηκε και μια άλλη.

Η ιστορία του Γιώργου και της οικογένειάς του που επειδή δεν μπορούσαν να κρατήσουν οι ίδιοι τρία νεογέννητα γατάκια και τη μαμά τους, ανέλαβαν δράση και αφού συμβουλεύτηκαν τον κτηνίατρο ο οποίος επέμεινε «να περάσουν δυο-τρεις μήνες πριν δοθούν τα γατιά για υιοθεσία», άρχισαν να ψάχνουν τους κατάλληλους ανθρώπους, τους τυχερούς, που θα τα έπαιρναν στο δικό τους σπίτι.

 

 

Η μαμά του Γιώργου αξιοποιεί τη δύναμη των κοινωνικών δικτύων για να βάλει αγγελίες, ο μπαμπάς του τις γνωριμίες του, ο Γιώργος το γεγονός ότι είναι μαθητής με συμμαθητές που ίσως ενδιαφέρονται να φροντίσουν ένα από τα αδεσποτάκια. Με σύμμαχο την καθηγήτρια των Καλλιτεχνικών φτιάχνει «Χαρίζονται γατάκια» κάρτες και πανό προκειμένου να ενημερωθεί όλο το σχολείο. Ακόμα και οι φωτογράφοι, που μένουν πάνω από το διαμέρισμα του Γιώργου, βοηθούν τραβώντας τα αδεσποτάκια επαγγελματικές φωτογραφίες ώστε όλες οι υποψήφιες οικογένειες να δουν τα γλυκά τους μουτράκια.

Στο βιβλίο «Τα αδεσποτάκια της Μπαρτσελόνα» πρωταγωνιστές δεν είναι μόνο η μαμά γάτα η Μπαρτσελόνα και τα γατάκια της αλλά το νοιάξιμο, ο σεβασμός και η προστασία κάθε ζωής. Γιατί καμία ζωή δεν είναι αδέσποτη.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top