Fractal

Η σημασία να είσαι σοβαρός, συνάδει με την κοινωνική εικόνα γιατί διαφυλάσσει το Φαίνεσθαι, ξεγυμνώνει όμως, το Είναι… «Η σημασία να είσαι σοβαρός» στο Rabbithole.

Γράφει η Ελένη Αναγνωστοπούλου //

 

 

Στις 6/4/2019 βρέθηκα στο Rabbithole όπου και παρακολούθησα την παράσταση: «Η σημασία να είσαι σοβαρός». Πρόκειται για μια φαρσοκωμωδία, γραμμένη το 1895 από τον Όσκαρ Ουάιλντ. Ο Όσκαρ Ουάιλντ σε αυτό το έργο, εξωτερικεύει εναργώς, τα μέγιστα επίπεδα κυνισμού του. Συγκεκριμένα, στηλιτεύει το σαθρό οικοδόμημα μιας κοινωνίας που μοναδικό μέλημα της, είναι να παρουσιάζεται- δήθεν- κομψευόμενη στους τρόπους της και φινετσάτη στην εμφάνιση.

 

 

Η υποκρισία της κοινωνίας του 19ου αιώνα γίνεται έκδηλη από το συγγραφέα σε τέτοιο βαθμό που ο αναγνώστης εισπράττει άμεσα την απέχθεια του πρώτου για τους αριστοκράτες. Στη συνέχεια, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται την ειρωνεία και το καυστικό χιούμορ του συγγραφέα ως πικρούς, μα αληθείς συλλογισμούς. Θέματα όπως: η έγκριση του γάμου από τους γονείς, ο οποίος συνήθως γινόταν από συμφέρον καθώς και το ζήτημα της οικονομικής εξασφάλισης, αποτελούν το επίκεντρο αυτής της κωμωδίας καταστάσεων. Η Τώνια Ράλλη σκηνοθέτησε την παράσταση με τρόπο ευρηματικό. Έδωσε ιδιαίτερη βάση στις εισόδους και τις εξόδους των πρωταγωνιστών, οι οποίες εναλλάσσονταν με γοργό ρυθμό, προκειμένου να μη διασαλευτεί η κωμική ταυτότητα του έργου. Επιπλέον, επικεντρώθηκε στο κομμάτι της παρουσίασης των ηρώων επί σκηνής, δίνοντας τους πινελιές χαριτωμενιάς και κάπου κάπου, στοιχεία αφελούς αθωότητας.

 

 

Ο Θέμος Σκανδάμης επιμελήθηκε το μουσικό κομμάτι της παράστασης, δίνοντας βάση στα κρουστά, που είχε ως αποτέλεσμα να εντείνει το θεατρικό σασπένς. Οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και έκαναν την πλατεία να σείεται κυριολεκτικά από τα γέλια. Ο Θάνος Αλεξίου υπήρξε εύθυμος και αεικίνητος στο ρόλο του Άλτζερνον Μονκρήφ. Η Αντριάνα Ανδρέοβιτς είχε καθαρή εκφορά του λόγου και συγκροτημένη παρουσία επί σκηνής, όσον αφορά το ρόλο της Γκουέντολιν. Η Νάντια Μαργαρίτη απέδωσε το ρόλο της Σέσιλυ Κάρντιου με ζωντάνια και αμεσότητα. Ο Χρήστος Χριστόπουλος ενσάρκωνε, πότε τον υπηρέτη Λέηνυ, όντας σοβαρός, ανέκφραστος και στατικός και πότε, τον αιδεσιμότατο Τσάζουμπλ, όντας συγκρατημένα εύθυμος. Ο Φώτης Λαζάρου ήταν πειστικός στο ρόλο του Τζακ Γουέρδινγκ. Μαζί με τον Θάνο Αλεξίου έδεσαν σαν υποκριτικό δίδυμο γιατί έδειξε ο καθένας τις αντιθέσεις του ενός ρόλου με τον άλλο, αλληλοσυμπληρώνονταν. Ο Αχιλλέας Βατρικάς ήταν εκφραστικός και χειμαρρώδης στο ρόλο της δεσποινίδος Πρισμ. Τέλος, ο Γιώργος Σίμωνας έκλεψε την παράσταση στο ρόλο της αυστηρής και προκατειλημμένης, λαίδης Μπράκνελ. Απέδωσε στο μέγιστο μια φιγούρα που συμβολίζει και εκπροσωπεί την παλαιά τάξη της αριστοκρατίας, η οποία στέκεται ενάντια σε οτιδήποτε καινούριο και προοδευτικό. Υποδύθηκε την Αυγούστα Μπράκνελ, έχοντας στο μυαλό του να μην ακολουθήσει την πεπατημένη. Και το πέτυχε. Τι εννοώ: ενσαρκώνοντας μια τόσο στερεοτυπική παρουσία με γκροτέσκο ύφος, της ενδυνάμωσε το θεατρικό προφίλ του χαρακτήρα της. Αυτό, είχε ως συνέπεια, μοιραία να ξεχωρίσει, διότι ο συγκεκριμένος ρόλος απαιτεί να μην περιπέσει ο ηθοποιός σε υπερβολές. Συγχαρητήρια σε όλο το θίασο για αυτή την όμορφη θεατρική πρόταση. Και μην ξεχνάτε αγαπητοί αναγνώστες: μέσα από το κωμικό εντοπίζουμε επίκαιρες καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω μας

 

 

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top