Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Ο δρόμος της μοναξιάς
06/04/2021, 10:13 μμ

Ο δρόμος της μοναξιάς

Γράφει η Νάντια Τράτα //

 

“Η πολιτεία Λαβύρινθος και άλλες αθησαύριστες ιστορίες” του Αργύρη Χιόνη, Εκδόσεις Κίχλη

 

Σε ένα έργο γεμάτο από παλλόμενες λέξεις, εικόνες και θύμησες, σκέψεις και έργα ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους έλληνες λογοτέχνες και ποιητές, του Αργύρη Χιόνη, η τόσο φροντισμένη έκδοση των εκδόσεων Κίχλη αποτείνει έναν φόρο τιμής και δίνει μία ακόμη ευκαιρία να νιώσουμε τη βαθιά συγκίνηση που προκαλεί ετούτο το  βιβλιαράκι με τις μικρές, στην έκταση και μόνο, ιστορίες.

Δεκατρείς στο σύνολό τους, όλες γραμμένες με το τόσο γνωστό και αγαπητό λογοτεχνικό ύφος του συγγραφέα, συγκινούν και μας παρασύρουν χάρη σε αυτή τη μοναδική σχέση που είχε τη μαεστρία να καλλιεργεί με τους αναγνώστες του. Λεπτοδουλεμένες και προσεγμένες στην εντέλεια, έρχονται με αβίαστη ευκολία και παίρνουν θέση στην καρδιά μας.

Ο Αργύρης Χιόνης γεννήθηκε το 1943 σε μία προλεταριακή οικογένεια, όπως έλεγε και ο ίδιος, στα Σεπόλια, από γονείς εσωτερικούς μετανάστες, ο πατέρας του τσαγκάρης από την Ίο και η μητέρα του από την Κρήτη. Σε αυτή τη μητέρα που έκανε τις δουλειές του σπιτιού τραγουδώντας τον Ερωτόκριτο και στήνοντας μαντινάδες, οφείλει τις πρώτες επαφές του με το στίχο. Έζησε και εργάστηκε πολλά χρόνια στο εξωτερικό, όπου βρέθηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι χωρίς να γνωρίζει καμία ξένη γλώσσα, σπούδασε ιταλική φιλολογία στο Άμστερνταμ για να μπορεί να διαβάζει τον Δάντη στο πρωτότυπο και γύρισε στην Ελλάδα όπου εγκαταστάθηκε στο Θροφαρί της ορεινής Κορινθίας έως το θάνατό του το 2011.

 

Αργύρης Χιόνης

 

Συνδέοντας τη δική του ιστορία, την πορεία του από τις αυλές στα Σεπόλια έως τον Saint Sulpice στο Παρίσι, μιλώντας για έλληνες συγγραφείς και ποιητές που ο ίδιος εκτιμούσε, σκαλίζοντας στο παρελθόν του και μιλώντας για την παιδική του αγάπη, ανασύροντας στίχους που φθάνουν έως τον Ηράκλειτο, περιγράφοντας προσωπικές αγωνίες και σκέψεις, το έργο εμπλουτίζεται από τις κατατοπιστικές σημειώσεις του επιμελητή Κυριάκου Ραμολή και τις εξαιρετικές παρατηρήσεις της Γιώτας Κριτσέλη.

Θα κλείσω ετούτο το σημείωμα με τις τελευταίες γραμμές από την ιστορία με τίτλο: Ο δρόμος της μοναξιάς.

Ο δρόμος που τελειώνει σ’ αδιέξοδο

Ονειρεύεται άραγε μακρινές αποστάσεις;

 

Σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές, ψιθυρίζω, σαν ξόρκι, το στίχο του Γιαπωνέζου ποιητή Καμιμούρα Γιουτάκα: Μείνε ακίνητος, αφού, όπου κι αν πας, στο ίδιο μέρος θα βρεθείς ή εκείνον του δικού μας, του Ηρακλείτου: οδός άνω κάτω μία και αυτή.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top