Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Οι κρυφοί αρμοί της ζωής
19/02/2020, 8:34 πμ

Οι κρυφοί αρμοί της ζωής

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Ηλίας Λ. Παπαμόσχος «Η μνήμη του ξύλου», εκδ. Πατάκη, σελ. 78

 

Ο Ηλίας Λ. Παπαμόσχος, από τους σημαντικότερους έλληνες διηγηματογράφους, έχοντας πίσω του τις συλλογές «Καλό ταξίδι, κούκλα μου… και άλλες ιστορίες» (Κέδρος, 2004), «Του χρόνου κυνήγια» (Κέδρος, 2005), «Λειψή αριθμητική» (Κέδρος, 2009), «Ο μυς της καρδιάς» (Μεταίχμιο, 2011), «Η αλεπού της σκάλας και άλλες ιστορίες» (Κίχλη, 2015), με την καινούργια του συλλογή «Η μνήμη του ξύλου» (Πατάκη, 2019), επιβεβαιώνει την βασική του αρχή: πως, όρια στα λογοτεχνικά είδη, τελικά, δεν υπάρχουν.

Στα είκοσι διηγήματα του βιβλίου [Καντηλανάφτες, Αρκουδάκια, Οι παπαγάλοι, Η μνήμη του ξύλου, Μαρτύρων φως, Το αμάξι του Νίκου, Xenia Du lac, Δίκην Νησίδος, Τα γόνατα του θεού, Της κάμας η χαρά, Η τρελή, Η Λένγκω, Το γιορντάνι, Τα κουμπιά, Το πορτρέτο, Μανιτάρια, Είδωλα καμόντων, Οι τελευταίες εικόνες, Το σαπούνι], αντιλαμβανόμαστε ότι η ζωή δεν είναι επίπεδη ούτε και γραμμική. Οι αισθήσεις μας δεν είναι μονάχα πέντε και εκείνο- που- υπάρχει μπορεί και να μη λέγεται και να μη φαίνεται, τελικά, στη ζωή.

Με ρεαλιστικά υλικά, ξύλο, σαπούνι, κουμπιά, αυτοκίνητα, παπαγάλους, αρκουδάκια, καντήλια, ο συγγραφέας αποδεικνύει πως οι καντηλανάφτες μπορεί και να έχουν φτερά, οι κεκοιμημένοι κρυφά και φανερά μάτια, το ξύλο να διαθέτει μνήμη και το σαπούνι να ξεπλένει τον φόβο, δεν χρειάζεται να πάει μακριά, του αρκεί η γενέτειρα Καστοριά, δεν χρειάζεται να παρατηρήσει, να αγαπήσει  και να θρηνήσει πολλούς, του αρκούν οι στενοί συγγενείς και οι γνωστοί, γνωρίζοντας καλά από τις σπουδές Βιολογίας που έχει κάνει, τα πολλά στρώματα του ενός, κατορθώνει από το ελάχιστο να αγγίξει το όλον, να ψαύσει το ασώματο και Αϋλο στο πιο ταπεινό. Από μια σορό σχεδόν να αναστήσει νεκρό. Και συρράπτοντας ράκη βιωμάτων να ράψει ακριβό, ταπεινό, ανθεκτικό παλτό. Αντιμετωπίζοντας απαλά- απαλά τον πόνο και τη φθορά, με γενναίο χιούμορ και ανθεκτική μακροθυμία, ποιητικά στη ζωή όπως και στη πεζογραφία, κατορθώνει να αποκαλύψει τους κρυφούς αρμούς της ζωής. Ολόκληρο το σχέδιο του θεού, από την καλή. Όπως αξιώνονται να το δουν οι πονεμένοι, οι αληθινοί ποιητές και οι σαλοί: «Σ’ έναν λόφο την έβλεπα τη μάνα, να μας αποχαιρετά και να ξεκινά, να μας αποχαιρετά και να χάνεται στου λόφου την αθέατη μεριά, μέσα μας να κατηφορίζει, όλο και πιο βαθιά, στο χιόνι, στο αφρισμένο κύμα του κάτω κόσμου» (Είδωλα καμόντων).

 

Ηλίας Παπαμόσχος

 

 

Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top