Fractal

Όταν ο Χρόνος διαστέλλεται

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Ρούλα Γεωργακοπούλου «Η μέθοδος της μπουρμπουλήθρας», εκδ. Πόλις

 

«Ποιος νομίζεις ότι είσαι μπαμπά;

Ουδεμία απόκρισις πίσω από την κλειστή πόρτα.

-Ποιος νομίζεις ότι είσαι;

-950 γραμμάρια. Όσο εσύ τότε που γεννήθηκες».

Σε απελευθερώνουν τα δύσκολα. Κι αντιλαμβάνεσαι ακόμα κι εκείνα που σίγουρα θα ξεχάσεις: καθημερινότητα και απόλυτη γνώση αντέχεται;

«Μέχρι ποιο κεφάλαιο έχετε φτάσει στην Ιστορία; με ρωτάει ο πατέρας μου ελέγχοντας την πρόοδό μου χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από μια εφημερίδα του 1965. Μέχρι εκεί που η Ισπανία ξεπέρασε σε κρούσματα τη Γερμανία και η Ιταλία μπήκε σε καραντίνα».

Σε περίπτωση υψίστου Κινδύνου και Φόβου, ο Χρόνος διαστέλλεται. Η αυτογνωσία κι ο αυτοσαρκασμός, τότε γίνεται όπλο επιβίωσης. Αλλά στην περίπτωση κόρης γενναίας και συγγραφέως γίνεται και ένα ποιητικό πεζό σαν πλεκτό: με παραμύθια, νοσταλγία, Ιστορία, αναμνήσεις, ειδήσεις, επινοήσεις.

Ο καθημερινός πρωτοφανής τρόμος, οι καινούργιες συνθήκες, το άδηλο μέλλον τότε γραπώνονται από το παρελθόν. Και το παιδί που υπήρξαμε επιζητά μ’ απελπισμένο τρόμο, παραμύθια.

Έτσι, η Ρούλα Γεωργακοπούλου επιστρατεύει τους πάντες: τον πατέρα της πρώτα απ’ όλους για να την προστατεύσει, την Ιστορία, τους περασμένους σεισμούς, λοιμούς, πανδημίες, διχασμούς, τα ανυπέρβλητα εκείνα από τα οποία ωστόσο ξεφύγαμε, ακόμα ζούμε, και εφαρμόζοντας ασυναίσθητα τον μηχανισμό άμυνας του Βοκάκιου, ως μεγάλο κορίτσι θα σκαρώσει τις δικές της «Χίλιες και μια νύχτες», το «Δεκαήμερό» της.

«Ποια ιστορία θέλεις να σου πω για να μη φοβάσαι; Λέει ο άρχων του φόβου μου». Η συγγραφέας είναι σαφής, είναι ειλικρινής είναι μονόδρομος γι’ αυτή: «Είναι εθνική ανάγκη αυτή τη στιγμή να παραμείνουμε σταθερά εκτός τόπου και χρόνου, αποφάνθηκα και προσγειώθηκα μαλακά μπροστά σε ένα πιάτο με κρύα μακαρόνια», θα σκεφτεί κι έτσι θα γίνει ευφάνταστη, αστεία, επινοητική, ενώνοντας ό,τι αγάπησε, όποιους αγάπησε με ό,τι διάβασε και ό,τι επινόησε προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει το παράλογο που λένε σήμερα οι ειδήσεις.

Το αποτέλεσμα ένα ακατάτακτο βιβλίο, σχεδόν νέο είδος, που ακροβατεί ανάμεσα στη ζοφερή πραγματικότητα και στο απίθανο, επικαλείται την Ιστορία, την ιστορία της, διότι ακόμα και το απίθανο μπορεί να υπάρξει. Ένα βιβλίο σουρεαλιστικό και τρελό, αστείο και τρομερό, μαγεμένο και μαγικό, νοσταλγικό και φανταστικό, με υπαρκτούς ανθρώπους, συγκεκριμένα νούμερα νοσούντων και νεκρών, καθημερινές πειθαρχημένες κινήσεις και αιώνια απειθάρχητες σκέψεις.

 

Ρούλα Γεωργακοπούλου

 

Κι έτσι η συγγραφέας του, απολύτως πειθαρχημένη στους κανόνες της καραντίνας και της λογοτεχνίας, θα επινοήσει το δικό της μηχανισμό άμυνας, την δική της μέθοδο, η οποία ωστόσο απολύτως μας αφορά: «Για να κρατηθεί σταθερός ο πληθυσμός του καταλύματος και να τηρηθεί το πρωτόκολλο, λειτουργούσαμε με τη μέθοδο της μπουρμπουλήθρας. Εκεί που έβλεπες κάποιον, ξαφνικά, παφ, έσκαγε, για να φουσκώσει αργότερα ένας άλλος, να εξαφανιστεί κι εκείνος αι ούτω καθεξής. Ούτε για τον εαυτό του δεν ήξερε πόσες φορές είχε σκάσει και πόσες είχε επανεμφανιστεί, και προς τούτο βοηθούσε πολύ ο ύπνος».

Ένα πυκνοϋφασμένο πεζό ποίημα με στιγμές εκπληκτικές, «Κοίταξα προς τα εκεί που δεν ήταν κανείς, μήπως και δω κανέναν», που κλείνει το μάτι στη ζωή και στη Ζωή όπως ο μελλοθάνατος στην έξοδο, λίγο πριν να λύσει το αίνιγμα και να αποχαιρετήσει. Όσοι από μας έχουμε εμπειρία θανάτου, θα αναγνωρίσουμε εκείνο το ειρωνικό φιλμάκι της ζωής πριν σβήσει.

Εξαιρετικό το αποτέλεσμα. Με μια ανάσα. Σαν έκλαμψη.

 

 

Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top