Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Καρδιά έτοιμη να σπάσει
20/07/2022, 12:31 πμ

Καρδιά έτοιμη να σπάσει

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //

 

Σημείωμα για την νουβέλα «Η Μέρα του Καρναβαλιού» της Μαριλένας Παππά από τις εκδόσεις Βακχικόν

 

Ακούστηκε ο ήχος του φύλλου που σπάζει. Και εκεί μέσα, φάνηκε  η καρδιά του χειρουργημένου κόσμου που δείχνει ψεύτικος, όλο στολίδια και διακοσμήσεις και κάλπικες μορφές. Και ψιθύριζε εκείνη η δειλή καρδούλα, έλεγε λόγια διαβασμένα από κάποιο παλίμψηστο, από κάποιο χρονικό. Θυμάται, ξεχώρισε ανάμεσά τους, την λέξη καρναβάλι. Ένα φανταστικό παράθυρο άνοιξε και ο άνεμος του πήρε τα μάτια. Έσκυψε να δει τι μπορεί να υπάρχει σε ετούτη εδώ την άγνωστη πλευρά και τότε ένιωσε την σιωπή του βυθού. Και απέμεινε ακίνητος με μια φυσαλίδα ανάμεσα στα μάτια του. Η ιστορία δεν τελειώνει, μονολόγησε, όχι όταν η αγάπη πιάσει το παμπάλαιο τραγούδι της για την μοίρα και τον σκοπό αυτού εδώ του κόσμου.

Ο καιρός πέρασε, μια μικρή παρένθεση έκλεισε μέσα της εκείνη την μικρή καρδιά μαζί με τον ψίθυρο της. Τα ποιήματα παλιώσανε και έτσι γερασμένα και αδύναμα τα άφησαν να κλαίνε μες στις ανθολογίες. Κάποιος δεσμός παρέμεινε σταθερός μα κανείς δεν θυμόταν πια περί τίνος επρόκειτο. Όλος τους ο νους στροβιλιζόταν γύρω από τους βαρβάρους που είχαν μετά από τόσα χρόνια εμφανιστεί.

Διέσχισε την λεωφόρο και συνέχισε προς το εσωτερικό του πάρκου. Στην γωνιά του δρόμου, σαν φρύδι στεκόταν ο μικρός πάγκος του βιβλιοπώλη. Παντού έπεφτε μια ανεπανάληπτη πλήξη και όλοι παρακαλούσαν πια τους βαρβάρους να κάνουν επιτέλους την κίνησή τους. Θα παραμείνει για πάντα σκοτεινός ο λόγος που τον έκανε να σταθεί εμπρός τον πάγκο, κοιτάζοντας βαριεστημένα τους τίτλους.

Και τότε ήταν που αντίκρισε εκείνο το πρόσωπο με την φυσαλίδα μες στο βλέμμα του. Τότε ήταν που άρχισαν να στάζουν οι τοίχοι και να συντρίβονται οι σοβάδες τριγύρω. Θυμήθηκε. Τότε ήταν που φανήκανε τα ανοιξιάτικα φαντάσματα, φίλοι παλιοί ενός κάποιου καιρού. Εκείνη η φυσαλίδα που είχε κατοικήσει το όνειρό του, φάνταζε ίδια με εκείνη στην φωτογραφία της Senya Zhukavin. Κοσμούσε το καινούριο μυθιστόρημα της Μαριλένας Παππά με τίτλο Η Μέρα του Καρναβαλιού που επαναφέρει την δημιουργό στην πρώτη γραμμή του αναγνωστικού ενδιαφέροντος.

 

“Ένα μικρό χωριό ετοιμάζεται πυρετωδώς για το καρναβάλι. Οι κάτοικοι μεταφέρουν κλαδιά και φύλλα στο εσωτερικό της ζούγκλας, οι σιαμαίες αδελφές βοηθούν στην κατασκευή των αυτοσχέδιων αρμάτων και ο έφηβος στέκει για λίγο και τους παρατηρεί”.

 

Κοίταξε τον νεαρό στην απέναντι γωνιά του δρόμου που του θύμιζε τον έφηβο από το οπισθόφυλλο του βιβλίου, τον κοίταξε όπως κανείς αντικρίζει τον αιώνια ετοιμοθάνατο, βασιλιά χρόνο. Και του φάνηκε πως όλα εκείνα που γεννιούνται μες στην εξαίσια νουβέλα των εκδόσεων Βακχικόν ελάμβαναν σάρκα και οστά, εκεί εμπρός του. Τότε ήταν που το μέρος σκοτείνιασε και ένα παράξενο καρουζέλ με σπασμένους ίππους και λυπημένους γελωτοποιούς πήρε να γυρνά με τα λιγοστά του φώτα, σηκώνοντας κουρνιαχτό, ξυπνώντας φόβους. Διάβασε ξανά το οπισθόφυλλο.

 

“Στην διάρκεια αυτής της μέρας, ο έφηβος θα κλονιστεί από την βιαιότητα της κλειστής κοινωνίας και , βιώνοντας διαδοχικά τη φθορά, τον θάνατο και την αναγέννηση θα παλέψει να διαφυλάξει ακέραιη τη μόνη αξία που αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να επανεκκινήσει τον κόσμο: την αγάπη”.

 

Μαριλένα Παππά

 

Αυτή λοιπόν είναι η τελευταία ζεστασιά μες στην παγωνιά του αιώνα, είπε μονάχος και υπέκυψε στο βάρος του που μες στην ζωή τον τραβούσε. Και είδε τις λέξεις να φτιάχνουν μια ατμόσφαιρα όπως εκείνη του Γκωγκέν, με τα χλωμά γαλάζια και τα σαπφείρινα στο στερέωμα. Και όλες οι ζωγραφιές έπαιρναν νόημα και εμπρός στην εποχή μας, εκείνος εκεί ο κόσμος που κατοικούσε μες στο βιβλίο φάνταζε μια βέβαιη μετάφραση, θαρρείς και η Μαρίλενα Παππά ανακάλυψε τα χρώματα για τις ζωγραφιές της, τα κλειδιά για να ανοίξουν οι μουσικές. Ένας κόσμος γεμάτος προφήτες και θεοφόρους, τραγικούς ήρωες, ένας έφηβος που δεν μεγαλώνει ποτέ όπως οι νεκροί, οι καιροί που έρχονται και αγοράζουν τα πάντα, όλα ετούτα ξυπνούσαν μες στις σελίδες της Μέρας του Καρναβαλιού. Ένας έφηβος Αργοναύτης και η τραγωδία της ανθρωπότητας όταν οι αγάπες που διαφεντεύουν τούτο εδώ τον κόσμο, ξυπνούν και σαλεύουν. Αυτό το βαρύτατο αίσθημα της ευθύνης για τον κόσμο, αυτό μονάχα ενσαρκώνει εκείνος ο νέος που στέκει στο βάθος μιας νουβέλας. Ο νέος που βρίσκει έναν τρόπο ολοκαίνουριο, όπως αυτός της Μαριλένας Παππά για να αγκαλιάσει πλαίσια πλατύτερα, πανανθρώπινα, ο νέος που φαντάζει η μόνη λέξη, η μόνη αντίσταση, μια ολομόναχη και απροστάτευτη εκδοχή της ελευθερίας.

Παντού το μυστήριο της ζωής έκανε τον κόσμο να σαλεύει. Και έτσι καθώς το καρουζέλ έπαιρνε τις στροφές του άκουσαν εκείνον τον νέο κάτι να απαγγέλλει, μερικές λέξεις, δυο τρεις κουβέντες που έλεγαν τα παρακάτω λόγια. “Θαύμασε για λίγο τα στήθη. Τα άγγιξε απαλά εξυμνώντας την τελειότητα της δημιουργίας. Κανείς ποτέ δεν του είχε μιλήσει για αγάπη, και όμως ένιωθε τόσο σίγουρος για το μεγαλείο της”. Έφερε στο νου του όλα εκείνα τα λόγια που υπερασπίζουν την αγάπη, τις επιστρατευμένες λέξεις, τις φράσεις, τις χειρονομίες που τίποτε δεν λένε. “Και αυτήν την ώρα που ο ήλιος εκτεινόταν  σε ολόκληρο τον ουρανό και σε ολόκληρη τη γη, η καρδιά του είχε πλημμυρίσει από αγάπη”.

Η Μέρα του Καρναβαλιού σώπασε όπως εμφανίστηκε. Τα φώτα σβήσανε και τα αλογάκια του καρουζέλ φύγανε προς το καλοκαίρι. Ο πάγκος με τα βιβλία επανήλθε στην γνώριμη του όψη. Μονάχα που η λέξη αγάπη δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια. Η λέξη που  πέρασε φευγαλέα όπως και η ματιά μας μες στις σελίδες της Μέρας του Καρναβαλιού. Η Μαριλένα Παππά αφήνει το ίχνος μιας ιστορίας παλιάς και καινούριας, γυρεύει ανάμεσα στα σύμβολα το τρεμάμενο φως της αγάπης, αυτής της πελώριας γενίκευσης που διώκει κάθε πιθανή ερμηνεία, αθροίζοντας με όρους ποιητικούς το αύριο αυτού εδώ του κόσμου. Κάπου ανάμεσα στο κράτος και την βία του Αισχύλου, κάπου βαθιά μες σε καβαφικούς στίχους, σε άσχημες πολιτείες, κάπου εντός μας μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως ένας άγγελος ξυπνά και μες στο κοιμισμένο κτήνος ζωντανεύει την νεκρή αγάπη. Οι εκδόσεις Βακχικόν και η Μαριλένα Παππά έρχονται με την Μέρα του Καρναβαλιού να υπερασπιστούν την ομορφιά. Και εμείς μες στην καρδιά του Ιούλη, αναλογιζόμαστε το κέντρο της ποίησης που είναι παντού γύρω μας. Και έτσι ταπεινωμένοι ακολουθούμε την πρόνοια της αγάπης, μεταλαβαίνοντας το πιο ζωντανό από τα αισθήματα αυτού του κόσμου.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top