Fractal

«Η Κοκκινοσκουφίτσα και τα φιλαράκια της» στον ανακαινισμένο πολυχώρο Αυλαία

Γράφει η Ελένη Αναγνωστοπούλου // *

 

 

Το 2020 με βρίσκει στον ανακαινισμένο πολυχώρο Αυλαία, με αφορμή την παρακολούθηση της παράστασης: Η Κοκκινοσκουφίτσα και τα φιλαράκια της.

 

 

Με την έλευση του μήνα Φεβρουαρίου, έκανα την απογευματινή μου βόλτα στον Πειραιά, στο θέατρο Αυλαία, για να παρακολουθήσω την παιδική παράσταση: «Η Κοκκινοσκουφίτσα και τα φιλαράκια της». Το θέατρο Αυλαία, ανοίγει τις πόρτες του με φρέσκια διάθεση και αισιοδοξία, και μας καλεί να γίνουμε κοινωνοί ενός χώρου όπου οι τέχνες του θεάτρου και της μουσικής, θα μας μυήσουν σε αυτό που λεμε: ανάπτυξη της καλλιτεχνικής συνείδησης. Νέοι άνθρωποι με φρέσκιες ιδέες, καταθέτουν τη συνολική τους προσπάθεια στο θεατρικό σανίδι, γεμίζοντας τη σκηνή με θετική διάθεση και πάθος για το χώρο του θεάτρου. Το πασίγνωστο παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας, αναβιώνει επί σκηνής, λίγο διαφορετικά. Τι εννοώ με αυτό: το παραμύθι έχει διασκευαστεί με έξυπνο και λιτό τρόπο από τη Γιώτα Τζουάνη για να είναι πιο διασκεδαστικό για τους μικρούς μας φίλους. Με φόντο τα χρώματα και τη ρυθμική μουσική, περνούν τα εξής σπουδαία νοήματα: οι γονείς να είναι κοντά στα παιδιά τους και να τα διαπαιδαγωγούν χωρίς να γίνονται διδακτικοί. Θα ήταν παράλειψη μου να μην αναφέρω ότι η ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας μιλάει και για την έννοια της εμπιστοσύνης, όσον αφορά την άρρηκτη σχέση γονέων και παιδιού, σε αντιδιαστολή με τη μη ένδειξη εμπιστοσύνης σε πρόσωπα που δεν γνωρίζουμε και τόσο καλά.

 

 

Η παιδική σκηνή του θεάτρου Αυλαία γέμισε με τα γέλια και τη χαρούμενη διάθεση των μικρών παιδιών, τα οποία συμμετείχαν με την ψυχή τους, στην εξέλιξη της ιστορίας. Κατανόησαν ότι ο λύκος δεν είχε και τόσο καλές προθέσεις και ξεκαρδίστηκαν με το πάθημα του προς το τέλος. Σε αυτό το σημείο, όπως είναι γνωστό, τίποτα δεν θα είχε την αντίστοιχη επιτυχία χωρίς τη σύμπραξη των ηθοποιών στην ολοκλήρωση αυτής της παράστασης. Οι αγαπημένοι ήρωες κινουμένων σχεδίων, ο Μίκυ και η Μίνι (Ευγένιος Γκετσέρας- Μαρία Αικατερίνα Καλαμπουρίδου), λειτουργούν ως εναλλακτικές φωνές της συνείδησης της Κοκκινοσκουφίτσας. Θα λέγαμε ότι σαν ήρωες είναι περισσότερο μυαλωμένοι διότι χρησιμοποιούν την αντίληψη τους στο μέγιστο. Χάρη στη σκηνοθεσία της Γιώτας Τζουάνη, ο Μίκυ και η Μίνι ενσαρκώνουν το πρότυπο των πιστών φίλων που όλοι θα θέλαμε να έχουμε στη ζωή μας, όπου με την προστασία τους, δείχνουν την ανιδιοτελή αγάπη προς τον άνθρωπο που θεωρούν φίλο τους, εν προκειμένω, στην Κοκκινοσκουφίτσα.

Ο Βαγγέλης Ξημεράκης ήταν η έκπληξη της βραδιάς, στο ρόλο του κακού λύκου. Ευκίνητος και ετοιμόλογος, κατάφερε να χτίσει το ρόλο του, προσθέτοντας χαριτωμένες νότες. Κοντά του κράτησαν το έργο, οι : Βίβιεν Πολίτη στο ρόλο της μητέρας και της γιαγιάς, αντίστοιχα, και ο Λεονάρντο Θίμο στο ρόλο του πατέρα. Η κυρία Πολίτη υπήρξε η γλυκιά μητρική φιγούρα που συναντάμε στα παραμύθια. Ο ρόλος της γιαγιάς ήταν αναμφισβήτητα, ο πιο απαιτητικός, δεδομένου του γεγονότος ότι η ερμηνεύτρια έπρεπε να χρησιμοποιεί την ομιλία και το τρέμουλο ενός ηλικιωμένου ατόμου σχεδόν σε όλο το έργο. Για αυτό και της αξίζουν συγχαρητήρια, για την υπομονή και επιμονή της να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο. Ο κύριος Θίμο απέδειξε ότι αν και είχε τον πιο μικρό ρόλο, δημιούργησε το ρόλο του πατέρα με χειμαρρώδη στοιχεία. Η Κατερίνα Κουράκου ήταν μια όμορφη χρωματικά, παρουσία επί σκηνής στο ρόλο της Πεταλουδίτσας. Η Τριαντάφυλλη Μπουτεράκου συνέθεσε μια

Κοκκινοσκουφίτσα, περισσότερο γλυκιά παρά χαριτωμένη. Δυνατή της στιγμή, το χορευτικό του κλασσικού μπαλέτου όπου μας παρέπεμψε στο ρομαντισμό της αθωότητας. Τέλος, τα κοστούμια επιμελημένα από την Αγγελική Τσαπάρα, έδιναν έμφαση στα έντονα χρώματα. Το νόημα ήταν όλες οι φιγούρες να βγουν colourful personalities, φιλικές για τα παιδιά, ικανές για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον τους.

 

 

 

* Η Ελένη Αναγνωστοπούλου είναι απόφοιτος του τμήματος θεατρικών σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top