Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Στιγμές φωτός μες στο σκοτάδι μας
24/11/2020, 10:51 μμ

Στιγμές φωτός μες στο σκοτάδι μας

Γράφει η Χριστίνα Ραφτοπούλου //

 

«Η καλύτερη χειρότερη μέρα της ζωής σου», Αύγουστος Κορτώ, Εκδ. Πατάκης

 

Πότε επιτέλους θα σταματήσει το στίγμα να ακολουθεί τις ψυχικές νόσους; Πότε οι άνθρωποι θα είναι ανοιχτοί στα θέματα που αφορούν τη ψυχή τους;

Η καλύτερη χειρότερη μέρα της ζωής σου, το τελευταίο βιβλίο του τόσο χαρισματικού Αύγουστου Κορτώ, έρχεται να μιλήσει ανοιχτά για τα σκοτάδια της κατάθλιψης. Επιτέλους!

Είναι ένα βιβλίο-οδηγός, ένα βιβλίο-σανίδα σωτηρίας, ένα βιβλίο-φάρος ελπίδας. Με ειλικρίνεια και νηφαλιότητα ο Κορτώ για άλλη μια φορά μάς κάνει κοινωνούς της προσωπικής του ζωής και εμπειρίας. Γράφει για τα δικά του σκοτάδια, για τις στιγμές που βυθίστηκε στον λαβύρινθο των σκέψεών του, για το τι σημαίνει να ζει κανείς με την κατάθλιψη.

Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα. Πρόκειται για την αληθινή, βιωματική περιπέτεια του συγγραφέα. Μέσα από τη δική του εμπειρία ο αναγνώστης έρχεται λίγο πιο κοντά στους ανθρώπους που νοσούν, προσπαθεί να εισχωρήσει στον κόσμο τους και να τους κατανοήσει έστω και με αυτόν τον τρόπο. Γιατί αν δεν το έχεις περάσει ο ίδιος – ή έστω κάποιος δικός σου- δεν μπορείς να βιώσεις όσα περιγράφονται. Ωστόσο, είναι μία καλή ευκαιρία να μάθεις από πρώτο χέρι τι συμβαίνει σε ορισμένους συνανθρώπους σου, να αφυπνιστείς και να έχεις ανοιχτές τις κεραίες σου. Να προσγειωθείς και να σταματήσεις να θεωρείς ότι το να έχεις κατάθλιψη ή κρίσεις πανικού σε καθιστά ον εξωπραγματικό. Αν είχες χτυπήσει το πόδι σου, θα ένιωθες το ίδιο;

Ο Κορτώ κάνει λόγο για όλα όσα περνούν από τις σκέψεις ενός καταθλιπτικού. Ο χρόνος που παύει να υφίσταται με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε, το παρελθόν και τα λάθη του που ζωντανεύουν συνεχώς και τον κατατρώνε, οι άνθρωποι που αρνούνται να κατανοήσουν την κατάσταση, η κοινωνία που δε τον στηρίζει, το σκοτάδι που δε λέει να φύγει, η θεραπεία που καθυστερεί, ο φόβος που τον κατακυριεύει.

Κάθε αρρώστια περιέχει τον φόβο του ανήκεστου, του ανεπανόρθωτου. Κι ένα απ’ τα χαρακτηριστικά της κατάθλιψης είναι η αίσθηση του αναπόδραστου τέλματος, της μονιμότητας του πόνου – της καθημερινής αιωνιότητας, που ανησυχούμε ότι θα είναι η μοναδική μας πραγματικότητα δια βίου.

Το σημαντικότερο όλων είναι ότι με αυτό το βιβλίο ο Κορτώ συνομιλεί με τα «αδέρφια του», όπως αποκαλεί όσους νοσούν.

 

Το βιβλίο αυτό – κουβέντες για την κοινή μας εμπειρία της κατάθλιψης, για τον παράλληλο δρόμο μας στο σκοτάδι και την αναζήτηση της αχτίδας που θα μας οδηγήσει στην ίαση- γράφεται αφενός ως αναμέτρηση με το παρελθόν μου ως καταθλιπτικού, κι αφετέρου με την ελπίδα να βοηθήσω έστω και λίγο τα εν ασθενεία αδέρφια μου να σηκώσουν το βάρος που κουβαλούν, τώρα που νιώθω τους δικούς μου ώμους πιο αλαφρωμένους.

 

Αύγουστος Κορτώ

 

Έχουν τον ίδιο κώδικα επικοινωνίας, τα ίδια βιώματα, τις ίδιες ανησυχίες. Ο άνθρωπος που παλεύει με τα σκοτάδια του, βρίσκει επιτέλους έναν συμπαραστάτη να του πει πως όλα θα πάνε καλά. Κι όταν στο λέει ένας άνθρωπος που έχει βουτήξει για τα καλά στο σκοτάδι, έχει παλέψει με το θεριό κι έχει βγει ζωντανός, τότε αμέσως η φράση αυτή αποκτά διαφορετικό νόημα. Θα περάσει. Αυτό τονίζει ο Κορτώ κι αυτό έχει την ανάγκη να υπενθυμίσει και στα αδέρφια του.

Αν νοσείς, ξέρεις ότι τουλάχιστον υπάρχει κάποιος που σε καταλαβαίνει.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top