Μια διόλου φιλολογική σημασία
Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //
Σημείωμα για την συλλογή αφηγημάτων «Η Φωνή» της Αναστασίας Μαλανδρενιώτη από τις εκδόσεις Βακχικόν σε εικονογράφηση Λεόνης Κατσαρού και την έκδοση συνοδεύουν ηχογραφημένες ιστορίες με μουσική επένδυση που πραγματοποιήθηκε στο studio Tender Sounds Mixing & Mastering υπό την επιμέλεια του Μανόλη Λιανή
Φριχτά εργαστήρια, καμωμένα να παράγουν τα θαύματα που ζητάει η εποχή μας. Σκευάσματα, μοναδικές ουσίες που μπορούν να μας συντρέξουν σε αυτήν την χαμένη μάχη που βαλθήκαμε να δίνουμε με τον ανίκητο παράγοντα χρόνο. Ζωολογικοί κήποι που στην περιεκτική τους περιγραφή κρύβουν επιμελώς την ανθρώπινη κτηνωδία, εγκλήματα που ο άνθρωπος διαπράττει καθημερινά στον βωμό του εφήμερου κέρδους. Αδέσποτα που ονειρεύονται την ζωή και πεθαίνουν αβοήθητα μες στο όνειρο τους. Και οι κυνηγοί των τροπικών δασών που στο όνομα εκατομμυρίων προβολών του Τζορτζ Ουάσιγκτον επιταχύνουν το έργο που η μόλυνση και η άκρατη, ανθρώπινη επέκταση έχουν αναλάβει εδώ και δεκαετίες.
Μα πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για όλα αυτά στα παιδιά; Πρόκειται για μια σκληρή θεματολογία που ίσως πληγώσει την εφηβική ψυχή. Ίσως πολύ περισσότερο από τις σκηνές των εμπόλεμων συρράξεων, τις ειδήσεις που περνούν στα ψιλά πια για κακοποιημένα ζώα, για τους καθώς πρέπει φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης που σέρνουν πίσω τους τα απομεινάρια της ανθρωπιάς μας. Μπορεί, με ένα παραμύθι, με μια ιστορία που ενσωματώνει μέσα της πικρό χιούμορ και γενναίες παραδοχές. Παραμύθια σαν αυτά που περιλαμβάνονται στην Φωνή, την νέα, εξαιρετική έκδοση του Βακχικόν που με τις ιστορίες της Αναστασίας Μαλανδρενιώτη ανανεώνει μοναδικά την θεματολογία του. Ελεφαντολάνδη, Τα Αρπακτικά Πουλιά, Οι Γκρον, Σάλτο Μορτάλε, Το Αστέρι του Γκάλγκο, Πάσο Ντόμπλε, ΚΠ9 οι τίτλοι των ευφάνταστων αφηγημάτων της δασκάλας κυρίας Μαλανδρενιώτη που έρχονται να μας αποκαλύψουν έναν άλλον τρόπο, εξόχως παιδαγωγικό και ειλικρινή, έναν τρόπο ικανό να μεταδώσει το μήνυμα κατά της εκμετάλλευσης των ζώων στους μελλοντικούς πολίτες. Αφηγήματα που μπορούν να αφυπνίσουν την ενήλικη πραγματικότητά μας. Μια λογοτεχνία που δεν στέκει λιγότερο πραγματική από την καθημερινότητά μας είναι η πρόταση που καταθέτει Η Φωνή των εκδόσεων Βακχικόν. Η αγάπη για τα ζώα, ο σεβασμός στην ζωή όπως και αν ενσαρκώνεται αυτή, υδατογραφεί το έξοχο αυτό βιβλίο της Αναστασίας Μαλανδρενιώτη. Ένα βιβλίο που αρνείται να συμβιβαστεί με την ρηχή εποχή μας, που παραχωρεί στην φαντασία το δικαίωμα να θίξει κάτι θεμελιώδες για την ίδια μας την ζωή. Την στιγμή που καθημερινά η ειδησεογραφία αφθονεί από κακοποιητικές περιπτώσεις απέναντι στα ζώα, Η Φωνή με το θαύμα των απλών ιστοριών της έρχεται να αποκαλύψει μια σκληρή πραγματικότητα. Σε κάθε της σελίδα υπομνηματίζει τον άνθρωπο που στάθηκε έμπορος κακός, κυριαρχώντας με έναν τρόπο δαιμονικό απέναντι στον φυσικό κόσμο. Χρειάστηκαν χρόνια για να εμπεδωθεί η αξία της ανθρώπινης ζωής και ίσως απαιτηθούν ακόμη μερικοί αιώνες πριν ο άνθρωπος προβεί στην παραδοχή των φριχτών πρακτικών του. Ο καινούριος αιώνας μοιάζει να φωτίζει κάθε εκδοχή του πολιτισμού μας και απομένει σε εμάς τους ίδιους να καταργήσουμε διά παντός την τέχνη του θανάτου που τόσο επιδέξια εξελίξαμε τις προηγούμενες δεκαετίες. Φαρμακοβιομηχανίες και πολυεθνικές εταιρίες, κυνηγοί σπάνιων ειδών που πληρώνονται αδρά για τις υπηρεσίες τους, θηριοδαμαστές και το κοινό που παραληρεί, κομμάτι και αυτό της συλλογικής ενοχής παρελαύνουν από τις σελίδες της καινούριας έκδοσης του Βακχικόν. Εκεί θα βρούμε στοιχεία του σύγχρονου εαυτού μας που μες στην παραζάλη της επιβίωσης λησμονεί τις πιο θεμελιώδεις αξίες του.
Η Αναστασία Μαλανδρενιώτη, δασκάλα στο επάγγελμα και ειδικευμένη στην ψυχολογία των ζώων όπως διατυπώνει το λιτό, βιογραφικό της σημείωμα, εφευρίσκει έναν τρυφερό τρόπο να μιλήσει για τον πιο σκληρό μας εαυτό. Οι ιστορίες της ξύνουν την επίστρωση αυτού του κακόγουστου βερνικιού που βαφτίσαμε εξέλιξη. Ανάβουν τον λυχνοστάτη που φωτίζει δίχως παραμόρφωση καμία την ίδια μας την ύπαρξη, δίχως να αφήνει στο σκοτάδι καμιά από τις πιο ντροπιαστικές μας πτυχές. Αφηγήματα που χτυπούν τον αναγνώστη στο αδύναμο φτερό του και μετατρέπονται σε κεραυνό που ανανεώνει τις ευαισθησίες μας, αυτές που σκέπασε η συνήθεια, το θέαμα και το εμπόριο. Καθώς ο άνθρωπος του 21ου αιώνα ιππεύει το άλογό του που το ονομάζει το χαμένο άλμα η συγγραφέας της Φωνής φωτίζει με τρόπο μοναδικό μερικές από τις αξίες που ταπεινώσαμε στον βωμό της ανάπτυξης. Στο φόντο των ιστοριών της που συνθέτουν την ξεχωριστή αυτή έκδοση του Βακχικόν πάντα ο άνθρωπος, δίχως πηλό, δίχως χέρια και καρδιά. Ένας άνθρωπος δίχως το θάρρος να γίνει σύγχρονος, που στις ιστορίες της Φωνής στέκει για λίγο άναυδος και ένοχος εμπρός στην φοβερή ζωή που ο ίδιος διαμόρφωσε συνιστά τον κοινό παρονομαστή των ιστοριών της Φωνής. Ένας κόσμος καλύτερος από τον δικό μας ξετυλίγεται μονάχα για λίγο μες στις ιστορίες της καινούριας έκδοσης. Και όταν θολώνει αφήνει τα σκίτσα της Λεόνης Κατσαρού να αναπαραστήσουν όσα οι λέξεις ποτέ δεν θα πουν, όσα η καρδιά μας γνωρίζει καλύτερα. Για όσους αμφιβάλλουν στις ζωγραφιές της κυρίας Κατσαρού που κλείνουν κάθε ιστορία, μπορεί κανείς να διακρίνει το πρόσωπο με το οποίο στεκόμαστε ως άτομα και κοινωνίες απέναντι στον φυσικό κόσμο, σε όλες εκείνες τις εκδοχές της ζωής που μοιράστηκαν μαζί μας το δικαίωμα της επιβίωσης.
Η Φωνή της Αναστασίας Μαλανδρενιώτη φτιάχνει μερικούς χώρους φαντασίας για να χωρέσει η πραγματικότητα. Αφοπλιστική, σκληρή, ένας ακέραιος παγετώνας που στήνεται στην καρδιά της ανεπτυγμένης μας κοινωνίας, η εποχή μας δεν αφήνει να ακουστεί τίποτε έξω από τα βαριά σφυριά της τεχνολογικής επανάστασης. Όμως, υπάρχει ένα φως πάντα στην πλάτη μας, είπε κάποτε ο Αλμπέρτ Καμύ, ένα φως που θα πρέπει να το κοιτάξουμε καταπρόσωπο και να προσπαθήσουμε να το ονομάσουμε με λέξεις. Ένα φως που θαμπώνει με τις τόσες πρακτικές του πολιτισμού μας που στήνει το μέλλον του πάνω στον θάνατο και την εκμετάλλευση. Απομένει στα παιδιά, στους πολίτες του αύριο για να αποκωδικοποιήσουν αυτόν εδώ τον κόσμο. Απομένει σε εμάς τους ίδιους να ακούσουμε ξεκάθαρη την Φωνή εντός μας, αυτήν που πλανάται πάνω από γεωγραφίες και εμπόρια, συνιστώντας μια μαρτυρία της θέλησής μας για ένα καλύτερο μέλλον. Με αυτήν την φωνή μας μιλά η Αναστασία Μαλανδρενιώτη, με τα σκίτσα της η Λεόνη Κατσαρού αυτήν την φωνή ζωγραφίζει, καθώς η τελευταία πλανάται σαν ολόλευκη πεταλούδα πάνω από τα χαλάσματα του φυσικού μας κόσμου, πάνω από την ανθρώπινη δυνατότητα που δεν συνιστά παρά ένα άθροισμα πόνου και αδέξιων χειρισμών εμπρός στην ζωή που συνυπάρχει.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίημα: “Απολογισμός”
Της Δήμητρας Γιουβρή // * Απολογισμός Υποστολή δεξιάς χειρός σα μετάνοια, σταυρική ευλάβεια της σαθρής ζωής των φρόνιμων παραγγελμάτων. Ανάταση αριστερής χειρός σαν αμαρτία στυλωμένη σκεπτική, σκαπτική ματαίωση της παρωχημένης ευτυχίας ή έστω του αγγίγματος εκείνης
Περισσότερα -
Διήγημα: «Το τατουάζ ήταν η αφορμή»
Γράφει η Χριστίνα Μιχαηλίδου // * «Το τατουάζ ήταν η αφορμή» Το αίτημα πλησίαζε πάντα με την ίδια μορφή, διστακτική, δειλή και παραπονιάρικη. Με αφήνεις να πάω στη Μαρία να παίξω; ερώτηση τρίτης δημοτικού.
Περισσότερα -
Ακολουθώντας τα βήματα του Ζέμπαλντ, αναζητά και το δικό της διαβατήριο.
Γράφει ο Μάνος Κοντολέων // «Το απολεσθέν διαβατήριο του Ζέμπαλντ», Τέτα Μακρή, Εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2014 Μέσα της δεκαετίας του ’90 επρόκειτο να κυκλοφορήσει σε μια νέα έκδοση και σε νέο εκδοτικό οίκο ένα μυθιστόρημα μου γραμμένο
Περισσότερα -
Σχέση επιστήμης και φιλοσοφίας (α)
Του Νίκου Τσούλια // Η ιστορικογενετική εξέλιξη του Λόγου του ανθρώπου μπορεί να υπαχθεί σε μια βασική περιοδολόγηση με διακριτό σε κάθε φάση έναν χαρακτήρα του Λόγου. Έτσι, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι «εν αρχή ην» η Αφήγηση και
Περισσότερα -
Ερωτικό παραλήρημα
Του Νίκου Τσούλια // Πια είσαι δικιά μου. Γείρε πλάι μου με τα’ όνειρό σου. Δουλειές, αγάπη, πόνος, ώρα να κοιμηθούνε. Θα πλέεις, θα πλέουμε αντάμα μες στα νερά του χρόνου. Νερούδα Π., Εκατό ερωτικά σονέτα Πώς ερωτευόμαστε;
Περισσότερα -
Δοκίμια, στοχαστικά κείμενα και παρα-κείμενα
Του Μιχάλη Τρούλη // * Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης, “Όταν σπάσουν τ’ αναχώματα”. Εκδόσεις Οδός Πανός. Αθήνα, 2019 Το περιοδικό και οι Εκδόσεις Οδός Πανός, καθώς και οι Εκδόσεις Σιγαρέτα, γράφουν τη δική τους ιστορία στην Αθήνα, Διδότου 39
Περισσότερα -
Ποίηση: “Αποδείξεις”
Του Δημητρίου Καρπέτη // Αποδείξεις Μια στάλα κρασί καταγράφει τις ώρες της ευτυχίας, οι ρηχότητα των εφήμερων καιρών εξαφανίζεται. Το χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο, τα μάτια γυάλισαν από ευτυχία. Έμπρακτες οι αποδείξεις του έρωτα επιδεικνύονται στα σεντόνια
Περισσότερα
