Fractal

Η Δάφνη Τσέλιου στο εργαστήρι του συγγραφέα

 

 

«Άδυτα» (εκδόσεις Ιωλκός, 2019)

 

Συνηθίζω να λέω πως γεννήθηκα με ένα κομμάτι χαρτί και ένα μολυβί στο χέρι.

Σαν η οντότητά μου να αναπνέει όταν οι σκέψεις μου αποτυπώνονται σε φύλλα από χαρτί. Το βράδυ της γέννησής μου, ορκίστηκα αφοσίωση στις περιπλανώμενες λέξεις. Υποσχέθηκα άλλοτε να τις βάζω σε σειρά και άλλοτε να τις οικοδομώ άναρχα για να δίνουν νόημα στα τερτίπια της καρδιάς και του νου.

Μεγαλώνοντας, έστεψα την ποίηση παντοτινή κυρίαρχό μου.

Ένα δειλινό την κοίταξα βαθιά μες στα μάτια, με μάγεψε με την ανυπέρβλητη γοητεία της, με την απλότητα & την αρχοντιά της, γονάτισα μπρος στο δέος της.

Από τότε δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί της.

Τα «άδυτα», είναι μια ποιητική συλλογή, που απέκτησε υπόσταση ένα καλοκαίρι μου. Καθισμένη σε ένα ξύλινο παγκάκι κοιτώντας το κύμα και ακούγοντας τα φύλλα των δέντρων να χορεύουν παρασυρμένα απ’ το ελαφρύ αεράκι του Ιουλίου, γλίστρησαν απ’ τα σύννεφα σταγόνες βροχής ως το πρόσωπό μου και σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα ξετυλίχτηκε μπρος στα μάτια μου, καταιγίδα.

Εκείνη τη στιγμή, νιώθοντας την εναλλαγή του σκηνικού, που υπέγραφε ανενόχλητη στο περβάζι του της ζωής, θέλησα να υμνήσω τα συναισθήματα που δίνουν χρώμα στις στιγμές.

Διείσδυσα στ’ άδυτα της καρδιάς, δίνοντας σάρκα και οστά στα συναισθήματα που γεννήθηκαν σε σκόρπιες, υπαρκτές στιγμές του χωροχρόνου, μες στην καρδιά κάποιων, ωρίμασαν στην ψυχή τους και κυρίευσαν τον νου τους.

Αγκάλιασα το φως και το σκοτάδι, σαν γνήσιους ακροβάτες, πάνω στη ρωγμή της ύπαρξης. Το φως, που προβάλλει απ’ τις χαραμάδες των σκιών και καθώς αγγίζει με τις φτερούγες του την πλάση χαρίζει πνοή και γεμίζει τον αέρα με χρώματα ιδανικά γνώριμα. Και το σκοτάδι, που δεν παύει να ‘ναι παρόν και να διεκδικεί άκομψα χώρο απλώνοντας μαύρο μελάνι πάνω στο λευκό κρίνο της ανάσας.

Τα «άδυτα», είναι αναμφισβήτητα ένα ταξίδι με συνοδοιπόρο την ποίηση των λέξεων.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top