Fractal
Home / Ποιήματα / Ποίημα: “Η απουσία σε τρεις τόνους”
24/07/2019, 12:21 πμ

Ποίημα: “Η απουσία σε τρεις τόνους”

Ανέκδοτο ποίημα της Διώνης Δημητριάδου //

 

artwork: Pablo Picasso, Femme aux Bras Croisés, 190artwork: Pablo Picasso, Femme aux Bras Croisés, 190

 

Ι

Είναι εύκολο στο δάσος να χαθείς. Τώρα που πλήθυναν τα δέντρα και όσα μονοπάτια είχαμε ανοίξει κρύφτηκαν απ’ την πυκνή τη βλάστηση. Κάποτε μπορούσαμε ακόμη και ονόματα να δίνουμε σε δρόμους και περάσματα, να μας βοηθούν κάθε φορά που ξεστρατίζαμε ψάχνοντας απουσίες. Τώρα σε κάθε κάλεσμα νυχτερινό χάνεται η φωνή μας. Δεν απαντάει κανείς. Κι ας ξέρεις πως βρίσκονται εκεί κρυμμένοι πίσω από σκιερά φυλλώματα, ακούν και παρακολουθούν την πιο ανεπαίσθητη κίνηση. Οι νεότεροι. Γιατί οι παλαιότεροι κουράστηκαν απ’ το παιχνίδι αυτό. Θέλουνε πια την ησυχία τους.

Μόνο σε κάτι ιδιαίτερα, ξεχωριστά ακούσματα σαλεύουν λίγο και ξεθαρρεύοντας πάνε κοντά στο ξέφωτο. Εκεί, λένε οι πιο σοφοί, που ξέρουν να διαβάζουν πρόσωπα ξεχασμένα, μπορείς να δεις σκιές αγαπημένων. Δεν μιλούν ούτε κοιτάζουν. Μόνο κινούν το σώμα ρυθμικά πάνω σε μουσικές παλιές που κάποτε αγαπούσαν.

Εσύ μην πλησιάσεις και μην ταράξεις τη στιγμή. Θα δεις και άλλους σαν και σένα. Με του μυαλού μολύβι και χαρτί κρατούν λογαριασμό μ’ εκείνη την απλή αριθμητική. Μια πράξη μόνο είναι αρκετή. Η πιο σκληρή και φονική. Η αφαίρεση. Τελειωτική, χωρίς υπόλοιπο κανένα. Μόνο δραματικά κατάλοιπα αφήνει, να κάθονται να αριθμούν απόντες.

 

ΙΙ

Κανόνας απαράβατος. Εκεί που βρίσκεσαι στα ύψη, μην κοιτάξεις κάτω. Είναι το χάος δελεαστικό πολύ, και σου αρέσει. Αν κάνει να σε τραβήξει, πάνω στα ίχνη του αέρα, φέρε το ένα πόδι πιο μπροστά και μετά αργά και σταθερά βάλε πίσω του το άλλο. Ωραία ως εδώ.

Μόνο που σαν κοιτάξεις ίσια βλέπεις πως η γραμμή είναι ατελείωτη. Πώς θα ήθελες τώρα δα να έχεις μαζί σου αυτόν που σε ανέβασε εδώ πάνω. Μα ήταν σκοτεινά και πρόσωπο δεν πρόλαβες να δεις, έτσι που σ’ έσπρωξε με βία στο σχοινί.

Μόνος σου τώρα αναλογίζεσαι πόσους κατάπιε η άβυσσος, πόσοι με ένα βήμα τους στραβό χαθήκαν στο κενό. Κι όμως θα έπρεπε πιο πολύ να συλλογιέσαι εκείνους που άντεξαν και κάποτε απέναντι διαβήκαν. Κι ας ήξεραν πως μόνοι τους θα βρίσκονταν να θριαμβολογούν τη νίκη τους πάνω σε τοίχους σκοτεινούς και σε αβέβαιους πάλι δρόμους.

Και τότε, προς τι όλο αυτό;

Δεν έχω να σου δώσω σαφέστερη απάντηση. Δοκιμασία ύψους, παράλληλη πορεία με το τέρμα διαδρομής. Μπορεί μια άσκηση αντοχής στο ακατάληπτο. Και ίσως εξοικείωση με μια αλήθεια πως κάτω απ’ τα πόδια σου αυτό το χάος είναι αληθινό, μόνο αν σκεφτείς πως δίχτυ προστασίας δεν υπάρχει.

 

ΙΙΙ

ηχεί το τελεσίδικο

φορώντας άγνωστη φωνή

η απουσία των σωμάτων

πώς διαπερνά τα σύρματα

απτόητη για την απόσταση

σε άγνοια των φυσικών κανόνων

λανθάνει η παρουσία

των απόντων

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top