Fractal

Χάδια στο ημίφως

Γράφει ο Νικήτας Ζαφείρης // *

 

Για την ποιητική συλλογή: “Η αφωνία του απογεύματος” της Τασούλας Τσιλιμένη, Μανδραγόρας, 2021

 

Η δεύτερη ποιητική συλλογή της Καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Τασούλας Τσιλιμένη Η αφωνία του απογεύματος καλεί τον αναγνώστη στο δωμάτιο της ερωτικής μνήμης. Στα εικοσιτέσσερα ποιήματα η ποιήτρια συγκροτεί, μέσα από σπαράγματα συναντήσεων δύο ερωτευμένων, το ψηφιδωτό του ανεκπλήρωτου έρωτα. Σε μια συλλογή σαν αυτή το σώμα δεν θα μπορούσε να απουσιάζει. Στη ʻγεωγραφία του σώματοςʼ που διατρέχει τα ποιήματα, τα χέρια, ο λαιμός, τα χείλη γίνονται οι υλικές λέξεις στις οποίες στερεώνεται η άυλη αίσθηση των αβέβαιων συναισθημάτων. Τα χάδια είναι το αποδεικτικό: η επαφή υπήρξε. Σε τόπους όπως η Τήνος, η Δεξαμενή, ο Θερμαϊκός, οι εραστές συναντήθηκαν για να ζήσουν το στιγμιαίο. Η ποιήτρια ανακαλεί αυτά τα σύντομα διαλείμματα εκπλήρωσης μέσα σε μια ζωή που απειλείται διαρκώς από τον εχθρό του πάθους: τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Μέρες που η δουλειά δεν αποτελεί τον σιγαστήρα που αποκρύπτει την ανάγκη για επαφή το ποίημα φανερώνεται σαν ακίδα που πονά. Όπως δηλώνει ο τίτλος, η συλλογή γέρνει προς το απόγευμα της ραστώνης και το βράδυ της περισυλλογής. Στην αλίευση της ερωτικής μνήμης που πραγματοποιεί η ποιήτρια, το ημίφως είναι ο πιο κατάλληλος φανός για να εντοπιστεί το σημείο που χαράχθηκε το χάδι. Στο μισοσκόταδο αναδύεται, σαν πανσέληνος, το ψυχικό κενό. Τα παιχνιδίσματα του σκότους είναι βέβαια αντανακλάσεις ενός εσωτερικού τοπίου. Αλλά και αφορμές μιας φωταγώγησης της ζωής, έστω με «ημίφως πυγολαμπίδας» (σ. 12). Σημείο πάγιας αναφοράς της ποιήτριας είναι οι στιγμές που λάμπουμε στην αλήθεια της συνύπαρξης: «κι ό,τι αγαπάμε φως είναι / που ξορκίζει το σκοτάδι» (σ. 13). Η Ιστορία, σε κάποια σημεία, έρχεται με τη σειρά της να τροφοδοτήσει τη μυσταγωγία του έρωτα. Ο Διόνυσος της ηδυπαθούς παραφοράς και ο Πόντιος Πιλάτος της αποφυγής κάθε ευθύνης έρχονται σαν προσωπεία μιας ανδρικής παρουσίας που χοροστάτησε στη σαρκική θωπεία αλλά και τη συναισθηματική ασυνέπεια. Η σημαντικότερη αρετή της ποιητικής συλλογής είναι η έμφαση στο συγκεκριμένο. Συλλογές που επικαλούνται τη Μούσα της λυρικής ποίησης Ερατώ κινδυνεύουν πάντα από τον ιμπρεσιονισμό του συναισθήματος. Η χρήση μιας πληρέστερης ʻσκηνογραφίαςʼ σε κάθε ποίημα, που δίνει την αίσθηση της κινηματογραφικής σεκάνς, επιτρέπει στον αναγνώστη να αντικρύσει για λίγο τη μυστική εικόνα του πάθους. Η ποιήτρια, επομένως, φρόντισε να επικαλεστεί με επιτυχία τη Μούσα του έρωτα, όπως ο Οβίδιος στην Ερωτική τέχνη: nunc Erato, nam tu nomen Amoris habes.

 

Τασούλα Τσιλιμένη

 

 

* Ο Ζαφείρης Νικήτας είναι Διδάκτωρ Θεατρολογίας ΑΠΘ και λογοτέχνης

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top