Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Ζεις για να περιμένεις
03/11/2020, 8:51 μμ

Ζεις για να περιμένεις

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Μάρω Βαμβουνάκη «Γυναίκες της αναμονής», εκδ. Ψυχογιός, σελ. 312

 

«Θα επιμείνω σ’ αυτό που στη ζωή μου κατάλαβα. Ότι ο κρυφός και κρυμμένος πυρήνας κάθε έργου είναι σχεδόν πάντα αυτοβιογραφικός. Μόνο για τον εαυτό σου ξέρεις να μιλήσεις, ό,τι κι αν λες, όσο παραμορφωμένα κι αν το λες, στα βιβλία αλλά και έξω από τα βιβλία».

Γενναία, οξυδερκής, τολμηρή, τρυφερή και ταυτοχρόνως ειλικρινής, η Μάρω Βαμβουνάκη με τις «Γυναίκες της αναμονής» που κυκλοφόρησε μόλις από τον Ψυχογιό, συνεχίζοντας αυτό που μόνο εκείνη μπορεί να κάνει τόσο καλά, να ενώνει λογοτεχνία και ψυχολογία, αυτή τη φορά τολμά να το φτάσει ακόμα πιο βαθειά, να το συνδέσει με τη ζωή, με τη δική της ζωή την ίδια.

Επιλέγοντας περιστατικά καθοριστικά, από την Κασσιανή της φεμινίστριας γιαγιάς της και τα μπαλκόνια και σπίτια που χάραξαν τη δική της διαδρομή, τα περιστατικά από την ψυχαναλυτική της εμπειρία με εμμονικά ή ανίατα ερωτευμένους ή με εκείνα τα τραγικά παιδιά που υπήρξαν «η μανούλα της μάνας τους» και με συγκλόνισε, μέχρι τους άθεους ζηλωτές, την ασφάλεια της αποτυχίας, την μελαγχολία των υποκατάστατων.

Αποδεικνύοντας ότι οι μεγάλοι συγγραφείς διαθέτουν τη δική τους βαριά σκιά, υποστηρίζει κι εκείνο που υποψιαζόμαστε, πως βλέπουμε με ό,τι είμαστε, αντικρίζουμε –συνήθως- αυτό που έχουμε ήδη μέσα μας:

«Οι περισσότερες κρίσεις μας για τους άλλους στο θεμέλιό τους είναι αυτοκριτικές. Εξ ιδίων πάντα… Μόνο εξ ιδίων. Η επιστήμη της ψυχολογίας το ονομάζει προβολή και οι κοινωνικές μας ανταλλαγές βρίθουν από προβολές. Ίσως και μονάχα μια εκτεταμένη προβολή να είναι η σκέψη μας.»

Θα μπορούσε, κάλλιστα, να είναι ένα υβριδικό ψυχολογικό, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, μυθιστόρημα, αν δεν ήταν εκείνο που με τόση ευαισθησία, υπευθυνότητα και ποίηση έχει ξεκινήσει: μια νέα μορφή ψυχολογικού, λογοτεχνικού δοκιμίου.

Γεννήθηκε μαζί με τα ψυχολογικά της και υπαρξιακά μυθιστορήματα, κατ’ αυτή τη σειρά:

«Ο παλιάτσος και η άνιμα» το 2006

«Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» το 2008

«Χορός μεταμφιεσμένων» το 2009

«Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα» το 2010

«Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» το 2014

«Σιωπάς για να ακούγεσαι» το 2014

«Η μπαλάντα της ζήλειας» το 2016

«Γυναίκες της αναμονής» το 2020

 

Μάρω Βαμβουνάκη

 

Αποκαλύπτοντας σ’ όλα τις μεγάλες αντιφάσεις μας. Φωτίζοντας τις κόχες και τις πληγές της ψυχής μας. Πιάνοντάς μας από το χέρι από τα μικράτα μας:

«Τότε, σε εκείνες τις ηλικίες μας, οι αγάπες και τα ζευγαρώματα ήταν στο κέντρο της έγνοιας μας. Πάντα είναι έτσι δηλαδή, μόνο που αρκετοί αρνιούνται να το ομολογήσουν. Ίσως επειδή παραδόθηκαν, στο μεταξύ, σε άλλου είδους πάθη: καριέρας, οικονομικά, πολιτικά, κομματικά, καλλιτεχνικά, γονεϊκά, αθλητικά, όμως πρόκειται για υποκατάστατα. Η βασική ανάγκη για ένωση προσώπου με πρόσωπο είναι εκεί, από πίσω τους, και τα φλογίζει σε βαθμό δυνατού πόθου. Ανικανοποίητου βέβαια αφού πρόκειται για υποκατάστατα». (απόσπασμα από το κεφάλαιο “Στην ασφάλεια της αποτυχίας”)

«Γιατί δυστυχώς», όπως μας λέει,» συμβαίνει να είμαστε πλάσματα γεμάτα φόβους και ψιλοδουλεμένες άμυνες. Φοβόμαστε ακόμα και την αληθινή χαρά, την ευτυχία και, ίσως περισσότερο, τη βαθιά αγάπη. Για διάφορους λόγους τις αποφεύγουμε και βάζουμε στη θέση τους στόχους και επιλογές που νιώθουμε ότι ελέγχουμε καλύτερα. Κρύβει όμως μεγάλη θλίψη και κατάθλιψη η αποφυγή της αυθεντικής, της ζωντανής ζωής.»

Με την πιο ελπιδοφόρα φράση να την κρύβει στ’ αυτάκι του βιβλίου: «Μπορεί η ζωή να είναι εντέλει μια αναμονή. Από τη φύση της, από τον προορισμό της. Ζεις για να περιμένεις».

Θα μπορούσα να πω – όπως λέω σε κάθε βιβλίο της- πως είναι το πιο ώριμο, το πιο γοητευτικό, αυτό που λύνει τους περισσότερους κόμπους μας και απαντά στα πιο πολλά μας αινίγματα. Πολλές φορές γέλασα κι έκλαψα, και χάρηκα που είμαι ακόμα ζωντανή ώστε να μπορώ ακόμα να περιμένω.

Στις «Γυναίκες της αναμονής» συνάντησα για άλλη μια φορά την καλή, γενναιόδωρη, τρυφερή και σοφή Μάρω.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top