Fractal

Με σιβυλλικά μάτια

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //

 

Άννα Μαχαιροπούλου «Γυμνό δέρμα», εκδ. Βακχικόν

 

Ο Γιώργος Ιωάννου, από τις ομίχλες του μας ψιθυρίζει πως ο θάνατος αρχινά και πάλι. Πάει να πει  πως δεν θα φτάσεις κοντύτερα στις μυστικές σημασίες, πως εμπρός σου προβάλλουν έξεργα και πράγματα των καμουφλάζ. Για αυτό κλείσε τα μάτια σου, όπως κάνουμε όταν ζούμε τις βιογραφίες μας.

Με αυτό το αξίωμα για οδηγό μου και με την υποψία της ύπαρξης των επαγγελμάτων του δάσους που χάθηκαν και πάνε, εισπράττω την χαρά να μιλώ για το Γυμνό Δέρμα την έκδοση της ποιητικής συλλογής της Άννας Μαχαιροπούλου από τις εκδόσεις Βακχικόν. Στον μέσα κόσμο του βιβλίου τα μάτια της παραμένουν άγνωστα. Οι στίχοι της κοιτούν εντός, βρίσκουν πηγές και πίνουν φως, φέγγουν σαν φιγούρες παράξενες, όπως ο Ιωάννης, μισές στο φως, συγγενείς με κάθε τι σε αυτόν τον κόσμο. Ο Νίκος Χουλιάρας στα Γιάννενα πριν από δεκαετίες, – ήταν παραμυθάς από εκείνους με το σπάνιο όραμα, γυάλινος  να αφήνει προβολές επάνω του καθολικές- κατάπινε το χώμα εντός του. Η αμερικάνικη ποίηση ήθελε στραμμένους καθρέφτες, ασφυκτικές τοιχοποιίες, λίγη μοναξιά για να λάμψει ο άνθρωπος, λίγο χτύπο πάνω στο ταμπούρλο του κόσμου, έναν άνεμο για να σαλέψουν τα κουρέλια της ζωής μας. Και πολύ φως.

Μα όλα αυτά είναι αυθαιρεσίες και λίγο πρέπει να νοιάζουν την ποιήτρια, ηθοποιό και σκηνοθέτη, όπως σημειώνει το βιογραφικό της. Λάμνουν οι έρωτες, που είναι δίχως σώμα, ιδανικοί. Η προστακτική του μέλλοντος φέγγει στο στερέωμα των στίχων της Άννας Μαχαιροπούλου. Ο ρυθμός είναι στακάτος, καρδιακός δόνηση που διατρέχει σαν φλέβα του στίχους του Γυμνού Δέρματος. Όλα τα δικαιούται η ύπαρξη, όλη την αλήθεια. Πότε μεσσιανική και άλλοτε πεζή και ωραία, να υπόσχεται και να πεθαίνει χίλιες φορές από αγάπη, όπως στα παλιά λαϊκά τραγούδια. Πότε να την κυβερνούν οι ύπνοι και άλλοτε οι έρωτες και άλλοτε πάλι να διασχίζει στοές, περάσματα ανθρώπινα.

 

Άννα Μαχαιροπούλου

 

Με την αθρόα παραγωγή ποιητικών τίτλων, συλλογές όπως αυτή των εκδόσεων Βακχικόν συνιστούν ψηφίδες στο γενικό άθροισμα μιας παραγωγικής και πειραματικής εποχής. Συγχωρήστε με, όμως αυτός ο ισχυρισμός δεν συνιστά παρά ένα κατάφορο σφάλμα, μια αδικία σαν να λέμε για συλλογές όπως αυτή της Άννας Μαχαιροπούλου. Ποιήματα που καταθέτονται με προσωπική γραφή, απαλλαγμένη από δανεισμούς, με την πρωτοτυπία που γεννά εκείνη η ανεξιχνίαστη λειτουργία που ονομάστηκε, της ψυχής. Στους στίχους της Άννας που κάπου κάπου τελειώνουν σε μια ξενόγλωσση δήλωση, κατοικούν οιωνοπόλοι, ρολόγια, ιερατεία, μοναχικοί μονωτήρες που φέγγουν στο βάθος, εξομολογήσεις.

Η νοσταλγία για το τοπίο όπως την έπλασε με τον χρωστήρα του ο Λορραίν, το χρυσό φως, το θάμπος καλύτερα, τα συντρίμμια και οι θυσίες, τα σιβυλλικά σου μάτια. Όλα παίζουν τον ρόλο τους στην  ποίηση της Α. Μαχαιροπούλου.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top