Fractal

Σταλαγματιές Ψυχής

Γράφει ο Ανδρέας Καρακόκκινος //

 

Χριστίνα Γεωργιάδου «Γόος», εκδ. Δωδώνη, 2019

 

« …Σαν νιώσεις πως ό,τι γράφεις δεν ανήκει μόνο σ’ εσένα, τότε είναι η στιγμή, η ευτυχής στιγμή να εκδώσεις τα ποιήματά σου ελπίζοντας να προκαλέσουν προβληματισμούς και συναισθήματα, να κεντρίσουν μυαλά και ψυχές. Κι ελπίζεις να γίνουν κι άλλοι κοινωνοί του είναι σου –  μια ερωτική σχέση πνευμάτων και ψυχών»

 

Αυτά γράφει, μεταξύ άλλων,  η Χριστίνα Γεωργιάδου, στο οπισθόφυλλο της ποιητικής της συλλογής «Γόος» Μιας συλλογής που «τα ψιθυρίσματα της μούσας» όπως μας λέει επίσης η ποιήτρια, είναι σταλαγματιές της ψυχής της, οι μυστικές φωνές που κουβαλά μέσα της και που όλα μαζί απλώνονται στα ποιήματα  της συλλογής.

 

Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε τρεις ενότητες. Στη πρώτη ενότητα με το τίτλο

«Σάρκινα»  η ποιήτρια μας αφήνει τις πρώτες σταλαγματιές της ψυχής με στίχους απαλούς και λυρικούς.   Γράφει, μεταξύ άλλων στο ποίημα «Σώμα άνοιξης»

 

Φυτρώνουν

στο κορμί σου

λεμονιές, περγαμόντα,

γιασεμιά

 

Μπαχάρια

ποτίζουν τις ανάσες σου

καπνίζουν στους αρμούς

 

Ο συναισθηματικός της κόσμος σ’ αυτή τη πρώτη ενότητα, είναι γεμάτος από αγάπη, έρωτα, τρυφεράδα, μνήμες, πόνο, αλλά και  λύτρωση στην  αναζήτηση μιας ανάσας να βγει στον ήλιο. Η ποιήτρια συνδιαλέγεται με τα συναισθήματα της και με βάση τα προσωπικά της βιώματα,  αφήνει στίχους- σταλαγματιές να φτάσουν στον αναγνώστη να του κεντρίσουν τη ψυχή  και να τους μετουσιώσει στο δικό του συναισθηματικό κόσμο.

Έτσι μιλώντας για τον έρωτα γράφει στο ποίημα  «Έρως άφατος»

 

«Πλανιέται ο έρωτας/στο φως/Λευκές κορδέλες/το δέρμα/τυλίγεται τον ήλιο/κι αλαργεύει»

 

Και σε ένα άλλο ποίημα μας μιλά για την απόλυτη νομίζω αγάπη λέγοντας μας στο ποίημα  «Πλέρια»

«Θέλω να μπω/στο δωμάτιο/το μυστικό μου δωμάτιο/εκεί που δεν εισχωρεί η πραγματικότητα/και να ζήσω εσένα/με σένα /για σένα /τα πάντα/αιώνια»

 

Μητέρα η ίδια και με τόσο πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, δεν μπορεί να μη μιλήσει για το γιό της με ένα ποίημα που περιλαμβάνει όλα της τα συναισθήματα. Γράφει μεταξύ άλλων στο «Οι κόσμοι της φαντασίας σου, παιδί»

 

«Τρέχω ξοπίσω μαγεμένη/πάντα ξοπίσω/πάντα μαγεμένη»

 

Οι μνήμες την συντροφεύουν πάντα και κινούνται μέσα της σαν μια ασπρόμαυρη ταινία γεμάτη ανοιξιάτικη αύρα. Γράφει στο ποίημα  «Μνήμη»

 

«Πλουμίδια και μαλάματα/σε άνευρο γκρίζο τόπο/λιμνάζουν/οι μνήμες»

 

Και κάπου ανάμεσα  στη μνήμη και στο όνειρο, η σκέψη της ποιήτρια μας

ταξιδεύει σε ένα κόσμο χρωματιστό, για να μας πει στο ποίημα «Βασίλισσα του χιονιού»

 

«Αφρίζουν τα σκοτάδια μου/μέσα τους λιώνουν/οι κραυγές μου/κι ό,τι ανθίζει/είναι κάτι μωβ σκληρά λουλούδια/που ευωδιάζουν»

 

και στο ποίημα «Λύτρωση» γράφει:

 

«Κι όχι·/ δεν σ’ ευλογώ/σε οικτίρω/ως ελάχιστη τιμή/στη λύτρωση

 

Ακροβατώντας ανάμεσα στη μνήμη και στο όνειρο γεύεται τις όμορφες σταγόνες της ζωής για να πας πει στο ποίημα  «Νύμφη»

 

«Στάξτε μου μιαν ανάσα/Τόσο γυμνή και διάφανη/θα βγω στον ήλιο…»

 

Χριστίνα Γεωργιάδου

 

Στη δεύτερη ενότητα με τίτλο «Νέφινα» η ποιήτρια μας μεταφέρει με τους στίχους της σε σκέψεις και καταστάσεις ανθρώπινες  που μας ελκύουν και μας γοητεύουν, όπως τα φυσικά φαινόμενα του  ήλιου, της ομίχλης, της βροχής, της νυχτιάς αλλά και ο ανθρώπινος λογισμός, η σοφία και ονόματα μέσα από το μύθο της ανθρώπινης ύπαρξης , η Εύα, η Πανδώρα, ο Προμηθέας. Οι στίχοι της ενότητας, μέσα από την ομορφιά της φύσης, σε οδηγούν σε μονοπάτια που διεγείρουν το νου και τον λογισμό.

Ένας ύμνος για ότι  χαρίζει ή παραχωρεί  η φύση στη  σκέψη, τη ψυχή και τα όνειρα μας και όπως γράφει στο ποίημα «Ύμνος»  η Γεωργιάδου

«Μες απ’ τα σύννεφα τρυπώνει η ζωή – πορφύρα διάχυτη στο μπλε τ’ ουρανού».

 

Και για όλα όσα δόθηκαν στον άθρωπο μας λέει στο ίδιο ποίημα

 

«μου ζητήθηκε μόνον ο Λόγος να αναζητεί και να υμνεί τις άπειρες εκφάνσεις του αέναου»

 

Η Χριστίνα Γεωργιάδου γράφει γι’ αυτά όλα που μας χαρίζει η φύση και μας ξελογιάζει τη σκέψη, τη ψυχή και τα όνειρα το κάθε ένα με το τρόπο  και την ομορφιά του. Γράφει, και μέσα από τους στίχους της,  για να χρησιμοποιήσω ένα στίχο του Ελύτη

«Κάθε λέξη κι από ‘να χελιδόνι για να σου φέρνει την άνοιξη μέσα στο θέρος»

 

Έτσι με λέξεις διαλεγμένες μια-μια και με στίχους ξεχωριστούς μας χαρίζει

όλη την ομορφιά της φύσης. Αναφέρω λίγους στίχους που ξεχώρισα έτσι σαν πρόγευση για τον κάθε αναγνώστη της συλλογής.

 

Για τον «Ήλιο»

«Αθίγγανη η ευωδιά της μέρας/στροβιλίζεται κουρνιάζοντας/στις παρυφές των κυττάρων σου/ Φυλλορροεί σε κάθε απάρνησή σου/ Ανασαίνει σε κάθε σου άνθιση»

 

Για την «Ομίχλη»

«Έχει κρύο η σιωπή/– μια λιτή μοναξιά/Βουλιάζουν τα σπίτια στην ομίχλη·»

 

Για την «Βροχή»

«Ξεπλένεις υδάτινους φθόγγους/απ’ τη φωνή μου»

 

Για την «Νυχτιά»

«Καβάλα σε πύρινα κύματα/νύχτα του κόσμου/εκστατικά/μυσταγωγείς το σύμπαν»

 

Για τον «Αέρας»

Απολαμβάνω κάθε/μεταβολή, κάθε μετάβαση/με απύθμενη ορμή

 

Για όλα όσα μας περιβάλλουν και που με τόση Σοφία δημιουργήθηκαν μέσα στον χρόνο  γράφει η ποιήτρια στο ποίημα  «ΙΙ Κύκνος»

 

«Στις μαύρες κόγχες μου/καθρεφτίζεται/η έκρηξη των κόσμων/Στα φτερά μου/ραντίζουν οι πλανήτες/ύδατα ιερά»

 

Και στο ποίημα «Χρόνου εγκώμιο» μας λέει:

 

Νέφινη σάρκα/ο χρόνος/διαστέλλεται, συστέλλεται/διασπάται/αλλοιώνεται/ Βυθίζεται/σε δεξαμενές ενοράσεων»

 

Σ’ αυτή την ομορφιά, η πορεία της ζωής  συνεχίζεται μέσα στον χρόνο κι ο ανθρώπινος λογισμός όσο κι αν σφαλίζει τις στράτες του θα πρέπει κάπου να έχει στη σκέψη του τα νερά της Αχερουσίας, της χώρας του Άδη .
Γράφει στο ποίημα  «Πανδώρα»

 

Σφαλίζω ενίοτε τις στράτες/ σ’ ό,τι ανώδυνα στο τίποτα αναλώνεται/ σ’ ό,τι λιμνάζει/ σ’ ό,τι ματώνει…/Σταυρώνομαι σε μοναξιάς τίμιο ξύλο/ μην έχοντας να προσμένω/ παρά καθρέφτισμα/ στη λίμνη Αχερουσία/ και βύθισμα λυτρωτικό/ στα κρυσταλλένια της νερά

 

Για να συνεχίσει στο ποίημα «Ανθρώπου λογισμός» λέγοντας μας:

 

«Πορεία ζωής/ ημερεύει τον ύπνο σου/ Πορεία θανάτου/ αγριεύει τον ξύπνιο σου/ Αναστατώνεις μ’ ένα σου νεύμα/ τους ατάραχους αέναους κύκλους/ του σύμπαντος.»

 

Μιλώντας δε για τον Προμηθέα, που δεμένος υπόμενε το μαρτύριο, περιμένοντας τη λύτρωση, στα δυο ποιήματα με θέμα «Προμηθέας πεπτωκώς»,  στο μεν ένα ποίημα «Άρνηση» μας λέει «Η τελευταία μου πνοή/ γράφει τον κόσμο»  στο δε  «Θρήνος»  γράφει:

 

Ποιος θα καρφώσει τώρα/ φτερά αγγέλου/στο κορμί σου;/Ποια άβυσσος/θα σε δεχτεί;/ Κι έχεις παλάμες που αγιάζουν»

 

Διαφοροποιεί  έτσι τη πορεία του κάθε ανθρώπου από την πορεία  της φύσης.

 

 

Η τρίτη ενότητα με τίτλο «Πύρινα» περιστρέφεται γύρω από το πανανθρώπινο πόνο που ο ίδιος ο άνθρωπος  τον προκαλεί και που τον οδηγεί στη φθορά. Η ανθρώπινη φύση κουβαλά μέσα της από τη δημιουργία του κόσμου και μια σκοτεινή πλευρά η οποία και την σπρώχνει ενίοτε σε ακραίες  καταστάσεις.  Γράφει η Χριστίνα Γεωργιάδου στο πρώτο ποίημα της ενότητας «Νεκρή αθωότητα»

 

Στήνω τα πιόνια/στη σκακιέρα

«Οι αθώοι φεύγουν πάντα πρώτοι» μου λες

Κοράκια αγγίζουν/τις παλάμες

στα εκατόχρονά τους/Πενθούν

την εκατέρωθεν/νεκρή αθωότητα

 

Κι ο στίχος «Οι αθώοι φεύγουν πάντα πρώτοι» μας πάει κατευθείαν στο επόμενο ποίημα για το πιο αθώο πλάσμα που χάνεται και προκαλεί το πιο μεγάλο πόνο. Γράφει στο ποίημα «Ένα παιδί χάθηκε απόψε»

 

«Βασίλεψες απόψε/Δεν πρόφτασες ν’ αφουγκραστείς/τ’ αχόρταστα χέρια σου/ τους παλμούς των δέντρων/τη διαφάνεια που εισχωρεί στα κύτταρά σου/   ενώ απάτητες μένουν οι οάσεις σου»

 

Με το θάνατο κάποιου αγαπημένου ο πόνος, η θλίψη συρρικνώνουν το σύμπαν, η ψυχή ματώνει κι αφήνει  έναν ατέλειωτο θρήνο για να μας πει σε δυο άλλα ποιήματα: Στο μεν «θρήνο» μας μιλά για τη

 

«νύμφη/που στον παλμό της χόρευε/ματώνει/και ραγισμένη/σέρνει κραυγή/ στον ουρανό/σπάει τους ιστούς/του κόσμου»

 

και στο ποίημα «Οιμωγή κόρης που χάθηκε άδικα» γράφει:

 

Αποκαΐδια/Τρία μπουκέτα/κρέμονται νεκρά/απόκοσμη η ευωδιά τους/καίει το δάκρυ

 

Στο ποίημα «Γαίας γόος» που προέρχεται και ο τίτλος της συλλογής ο θρήνος γίνεται άγιο μοιρολόι και σπαρακτική κραυγή. για να μας πει:

 

«Θα ηχήσει σιωπητήριο/ετούτο τον αιώνα/Αφουγκραστείτε το άγιο μοιρολόι/ σαν τελευταία προσευχή/σαν μετάνοια/σαν ύστατη οιμωγή»

 

και να μας οδηγήσει σε ένα άλλο ποίημα το «Διάψευση» όπου

«στις παρυφές μιας άνοιξης γεννιέται ο χειμώνας» και

 

σπάει ο χρόνος/σε μύριες ανεπαίσθητες γραμμούλες/ – αμύνης, θανάτου, ζητιανιάς/Ματώνει η ιστορία/ Πριν/Τώρα/Μετά/Ματώνεις…

 

 

 

Η ποίηση της Χριστίνας Γεωργιάδου, από το πρώτο της βιβλίο «Σπορά» ξεχωρίζει για την ωριμότητα του λόγου της. Άριστη γνώστης της γλώσσας, τη χειρίζεται με ξεχωριστή μαεστρία. Και η  θετική εικόνα που αποκομίσαμε από το πρώτο της βιβλίο συνεχίζεται και τώρα.

Τα θέματα της είναι ο άνθρωπος και το δίπολο έρωτας θάνατος, η μνήμη αλλά και η φύση το μέγιστο αγαθό της ανθρωπότητας, τα  οποία αγγίζει με ξεχωριστή ευαισθησία αλλά και ένταση και χτίζει το κάθε ποίημα της συλλογής με την τεχνική  επάρκεια που διαθέτει. Η ματιά της είναι καθαρή, ειλικρινής και μέσα στο κάθε στίχο απλώνεται η ψυχή της και μια δυνατή εικονοποιία που  πείθουν τον αναγνώστη για τις αλήθειες της.

 

 

Η Χριστίνα Γεωργιάδου γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Κατερίνη Πιερίας. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Α.Π.Θ. και Μετάφραση στο Τ.ΞΕΜ.Δ. του Ιονίου Πανεπιστημίου. Ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως καθηγήτρια Αγγλικών στη Μέση Εκπαίδευση.

Εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή ΣΠΟΡΑ το 2016 (εκδόσεις Κυριακίδη), για την οποία έλαβε το βραβείο Μαρία Πολυδούρη 2017 στα

Θ’ Πολυδούρεια. Η δεύτερη ποιητικής συλλογή ΓΟΟΣ εκδόθηκε τον Ιούλιο του 2019.

 

Κριτικές για τη συλλογή έχουν γραφτεί στα λογοτεχνικά περιοδικά Πνευματική Ζωή και Νουμάς, στα φιλολογικά περιοδικά

Φιλολογική και Θέματα Παιδείας, ενώ υπήρξαν και διαδικτυακές κριτικές, στο Στίγμα Λόγον από την Κρις Λιβανιού, στο FRACTAL από τη Διώνη

Δημητριάδου, και στο diastixo από τον Πέτρο Γκολίτση.

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top