Fractal

Οι άπειρες εκφάνσεις του αέναου

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //

 

Χριστίνα Γεωργιάδου «Γόος», εκδ. Δωδώνη

 

Λυρισμό που διαχέεται και αγκαλιάζει τον αναγνώστη μας χαρίζει η Χριστίνα Γεωργιάδου* στο βιβλίο της «Γόος» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δωδώνη.

Γόος ίσον θρήνος, άγιο μοιρολόι και σπαρακτική κραυγή. Λέξη που τη συναντάμε ήδη από τα έπη του Ομήρου και μας παραπέμπει τόσο στις λατρευτικές τελετές για τους νεκρούς όσο και άλλα ήθη και έθιμα σχετικά με τον θάνατο.

Η συλλογή χωρίζεται σε τρία μέρη, με τίτλους τα «Σάρκινα», τα «Νέφινα», τα «Πύρινα».

Σε αυτά τα μέρη το συναίσθημα μοιάζει να καλύπτει την (δια)νόηση. Είναι μια ροή λέξεων και αισθημάτων που συμπλέκονται και συμπλέουν μέσα στα ποιήματα. Πλούσια γλώσσα που αγωνιά, που σπαράσσεται, που καθρεφτίζει ένα βλέμμα που νιώθει και παρατηρεί. Γλώσσα «γλυκός ανασασμός», γλώσσα «αλαβάστρινη ιαχή» που χαϊδεύει την ψυχή. Στίχοι απαλοί και λυρικοί για τη φύση, η μνήμη, τον έρωτα. Φυτρώνουν/στο κορμί σου/λεμονιές, περγαμόντα,/γιασεμιά/Μπαχάρια/ποτίζουν τις ανάσες σου/καπνίζουν στους αρμούς, γράφει στο ποίημα «Σώμα άνοιξης». Ζυμώσεις με τρυφερότητα και δονήσεις εσωτερικές, για τον έρωτα που πλανιέται, για τη φαντασία, για τη στέρεα αγάπη. Είναι πιο πολύ μια ποίηση για ό,τι ανθίζει παρά για ό,τι φθίνει. Ιχνηλατεί την ανθρώπινη ψυχή που αναζητά τη λύτρωση ή το όνειρο, την ανθρώπινη ανάσα και τη στέρεα αγάπη. Διαβάζω: «Θέλω να μπω/στο δωμάτιο/το μυστικό μου δωμάτιο/εκεί που δεν εισχωρεί η πραγματικότητα/και να ζήσω εσένα/με σένα/ για σένα /τα πάντα/αιώνια»

H Γεωργιάδου προσπαθεί να δώσει τις «άπειρες εκφάνσεις του αέναου», συνδιαλέγεται με τον Ήλιο, τη βροχή, τον αέρα, τη νύχτα, την ομίχλη [«Έχει κρύο η σιωπή/– μια λιτή μοναξιά/Βουλιάζουν τα σπίτια στην ομίχλη»], τον χρόνο [Νέφινη σάρκα/ο χρόνος/διαστέλλεται, συστέλλεται/διασπάται/αλλοιώνεται/ Βυθίζεται/σε δεξαμενές ενοράσεων»] Άλλοτε μέσα από παρηχήσεις δίνει ρυθμό και στίγμα: «– κρούσεις, συγκρούσεις τ’ απονενοημένο – κρούσεις, συγκρούσεις τ’ άβατον
– κρούσεις, συγκρούσεις το αστείρευτο […]

 

Χριστίνα Γεωργιάδου

 

Με μια ώριμη χρήση της γλώσσας η Γεωργιάδου συνδιαλέγεται με το φως και το σκοτάδι. Και όλα αυτά τα κάνει με υπερβολή, ξεχείλισμα, πόθο και πάθος. Ταλαντεύεται ανάμεσα σε δίπολα και αντιθέσεις του τύπου: φύση-αισθήσεις, λογικό-άλογο.Tα σάρκινα, οι ηδονές μπλέκονται με τα νέφινα, τα όνειρα, τις επιθυμίες, τις ιδέες και χορεύουν σε ρομαντικό χορό. Με ισχυρή εικονοποιία καταθέτει λυρικές συνθέσεις. Τα «Πύρινα» ακολουθούν με άγρια λάμψη, με στοχασμό αλλά και δραματικότητα. Σφοδρότητα, με τα ρήματα και τα θαυμαστικά σε έξαρση. Ξεχωρίζουμε το ολιγόστιχο ΙΙΙ Κάθαρση [σελ.71] για την σωστή του οικονομία: «Τίναξε από πάνω μου/τον πολιτισμό!/γλώσσα/πια μη μιλάς!/περιτυλίγματα-άνευ ουσίας  λόγου.»

Πνεύματα και ψυχές, δέος και προσευχές, θρήνοι και μεταφυσικές χροιές φαίνονται πως κεντρίζουν την ελπιδοφόρα πένα της ποιήτριας και την οδηγούν σε στίχους που δεν βρίσκονται σε κάποια αντιστοιχία με την εποχή ή την κοινωνική πραγματικότητα, στοιχεία που έχουν δώσει το ερέθισμα σε πολλούς σύγχρονους ομοτέχνους της.

 

 

* Η  πρώτη της ποιητική συλλογή “Σπορά” βραβεύτηκε στα Θ’ Πολυδούρεια, το 2017.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top