Fractal

Είμαστε τα καλοδουλεμένα γλυπτά του αέρα

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

 

 

 

Γιώργος Βέης «Βράχια», εκδ. Ύψιλον

 

«Μέσα εμείς ακούμε Μοντεβέρντι/ τη μουσική που ξέρει ασφαλώς/ από στήθους το κρασοπούλι / από την προηγούμενη ζωή του/ όταν ήταν ρυάκι» [Η επίσκεψη]

Στη δέκατη τέταρτη ποιητική του συλλογή ο ταξιδευτής ποιητής επαληθεύει την αρχική εξίσωση «αγρός, όπως άνθρωπος δηλαδή» κι εγκιβωτίζει το Εγώ στο Όλον. Συνεχίζοντας εκείνη την αέναη μεταμορφωτική ορμή στην ποιητική του, όπου αντικατοπτρίζεται κι εμπεριέχεται ακόμα και το ελάχιστο, στα πάντα. Οργανικό κι ανόργανο σύμπαν σε αλληλεξάρτηση, ένας αρμονικός μετασχηματισμός σε τόπο και χρόνο: απ’ το ρυάκι, στο κρασοπούλι και στο Μοντεβέρντι για τ’ ανθρώπινα η απόσταση είναι ανυπολόγιστη, αλλά όχι για την Ποίηση.

Με εξαιρετική οικονομία και δωρικότητα στη γραφή, χρησιμοποιώντας τα απολύτως απαραίτητα, ο ποιητής αν δεν έχει για τίτλο ένα αίνιγμα, χρησιμοποιεί ως τίτλο του τον πρώτο στίχο του ποιήματος. Στο ποιητικό σύμπαν του Βέη δεν περισσεύει τίποτα και τίποτα δεν πάει χαμένο.

Και χρησιμοποιώντας δέντρα και πουλιά [κορυδαλλός, τρίλια, τριζόνια, σουσουράδα, κρασοπούλι, γλάρος αλλά και τσίχλες, σκίουροι, κάστορες, συκοφάγος, κίσσα, κάμπιες και νερόκοτες] ψυχανεμίζεται τη σοφία τους να υπηρετούν το Νόημα, ακόμα και μη έχοντας καν συνείδηση της θεϊκής αποστολής της.

Αλλά κι εμείς, εκεί που όλα τα γνωρίζουμε εκεί τα χάνουμε όλα και τα ξαναρχίζουμε:

«Κι όπως κάθε χωράφι έχει τα όριά του/ μα και τα πουλιά που έρχονται/ το ένα μετά το άλλο να το τρυγήσουν/ όποτε ο καιρός φιλέψει τα γλυκά τα φρούτα/ έτσι κι εμείς μαθαίνουμε ξανά/ ξεχνάμε και μαθαίνουμε πάλι από την αρχή/ ισότητα, γαλήνη και μουσική.» [Απάνεμο]

Αποδεχόμενος ότι ως θνητός «Θα μείνει πάντα ένα ερωτηματικό/ πότε ξεκάθαρο, πότε θολό…» [Εκκρεμότητες θνητών], ωστόσο διαθέτει ήδη την επίγνωση, εκείνη τη σοφή διαπίστωση πως… «Δίπλα σου, το ξέρεις ήδη, θα περάσει ξυστά/ πάλι εκείνη η επίμονη χαρά/ η ίδια εικόνα: / ό,τι θέλησες να γίνεις/ κι ύστερα//αλάτι.» {Ηραίον Σάμου]

«…γιατί τα καλοδουλεμένα γλυπτά του αέρα/ είμαστε εντέλει εμείς» [Κιουστέκι από γιορτινή φορεσιά καραγκούνας]

Ένας φιλοσοφικός, υπαρξιακός ποιητικός κύκλος που εφευρίσκει ή προσεγγίζει το Χαμένο Κέντρο. Αποκαλώντας βράχια αυτά τα εύπλαστα. Στην αριθμητική του σύμπαντος, εξάλλου, όλα είναι βράχια.

 

Γιώργος Βέης

 

Υπενθυμίζουμε ότι ο  Γιώργος Βέης που γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955, ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε επτά ευρωπαϊκές γλώσσες και στα κινεζικά, διετέλεσε Πρόξενος στη Νέα Υόρκη, Γενικός Πρόξενος στο Ντόρτμουντ, στη Μελβούρνη, στο Χονγκ Κονγκ και στο Μακάο, σύμβουλος Πρεσβείας στο Πεκίνο και στη Σεούλ, επιτετραμμένος στο Καμερούν, με παράλληλη διαπίστευση στο Τσαντ, στο Σάο Τομέ-Πρινσίπε, στην Γκαμπόν, στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και στη Γουϊνέα του Ισημερινού, πρέσβης στο Σουδάν, με παράλληλη διαπίστευση στη Σομαλία., το 2010 τοποθετήθηκε πρέσβης στην Ινδονησία, με παράλληλη διαπίστευση στη Μαλαισία, στο Σουλτανάτο του Μπρουνέι και στο Ανατολικό Τιμόρ, έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Μαρτυρίας το 2000, για το βιβλίο “Ασία, Ασία”, και με το Κρατικό Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας το 2010, για το βιβλίο “Από το Τόκιο στο Χαρτούμ”, η  ποιητική του συλλογή “Λεπτομέρειες κόσμων” (εκδ. Ύψιλον) απέσπασε το Βραβείο Λάμπρος Πορφύρας της Ακαδημίας Αθηνών το 2007, το 2014 τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου του. Τιμήθηκε, επίσης,  με το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Μαρτυρίας – Βιογραφίας – Χρονικού – Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας του 2016 για το βιβλίο του με τίτλο “Παντού: Μαρτυρίες, μεταμορφώσεις”.

Δείγμα γραφής για το τέλος:

«Η ΜΑΡΜΑΡΥΓΗ// δεν την είχε χρησιμοποιήσει ποτέ του αυτή τη λέξη/ μάλλον αγνοούσε πλήρως την ύπαρξή της/ ή μήπως μπέρδευε τη σημασία της/ και δεν την εμπιστευόταν;// Ποιος ξέρει/ πάντως κάποια στιγμή θα τη δει μπροστά του/ μόλις θα φτάσει από το αστρικό ταξίδι της/ στο μαξιλάρι του δίπλα/ ολόσωμη/ η Αφροδίτη των τελευταίων σπασμών».

 

 

 

Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top