Fractal

Όχι μια πικρή Ιστορία

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //

 

Σημείωμα για το μυθιστόρημα «Φτερωτός Κλέφτης» της Χριστοφίλης Λεκκάκου από τις εκδόσεις Βακχικόν

 

 […Να΄ταν η γης χαρακωτή

Να είχε και παράθυρα

Να΄βανα το κεφάλι μου

Να ιδώ τον κάτω κόσμο…]

 

«Ποιος σου είπε ότι ο θάνατος δεν είναι όμορφος, Ντάνιελ; Είναι απλά μια καινούρια αρχή» είπε ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο μίλησε ο Ντάνιελ, στο Βασίλειο του Ουρανού.

Έτσι γράφει η Χριστοφίλη Λεκκάκου στον Φτερωτό Κλέφτη, το πρώτο, λογοτεχνικό της έργο από τις εκδόσεις Βακχικόν. Ένα φιλοσοφικό βιβλίο δίχως διάθεση διδακτισμού πάνω στο ζήτημα του θανάτου, μια τρυφερή προσέγγιση του ύστατου αυτού μυστηρίου που θα παραμείνει μια ανεξήγητη και ανοιχτή σε φαντασίες και εικασίες τελετή. Εκείνη που χωρίζει το σώμα από την ψυχή, εκείνη που αφήνει ελεύθερα τα αλλοτινά δυο μισά που δεκαετίες πριν, όταν ακόμη το θαύμα της ζωής έδινε τον πρωτόγνωρο σφυγμό του μες στα γυναικεία σπλάχνα, έσμιγαν μες στο πιο ανυπέρβλητο από τα ονειρικά δεδομένα αυτού του συντριπτικού γεγονότος.  Η νεαρή, ασκούμενη δικηγόρος αναμετράται με ένα σκληρό θέμα κατορθώνοντας να επιστρατεύσει εκείνο το ανίκητο φίλτρο της τρυφερότητας που σημαδεύει το σώμα του κειμένου. Μια ιστορία ζωής, μια εκδοχή για το επέκεινα, το φάσμα που ανοίγεται με το ύστατο, ανθρώπινο χαίρε. Εκείνο που γράφεται με την απλότητα που το περιγράφει η Χριστοφίλη στον Φτερωτό της Φύλακα. Αρκεί να υπακούσει κανείς στην μοναδική οδηγία που δίνει η συγγραφέας στην αφετηρία της ιστορίας της και θαρρείς πως με τούτο το κλειδί, ένας ολόκληρος κόσμος αισθημάτων, κρυμμένος μες στην ανθρώπινη διανόηση παραχωρεί μια μαρτυρία του θαύματος που συνοδεύει. Το Βαλς των Χαμένων Ονείρων που κυλά ανέπαφο από τον χρόνο και την λήθη, ένα μουσικό μπαλόνι για να γελούν τα παιδιά, μια ανάμνηση τόσο κοντινή στην παιδική αθωότητα που λησμονήσαμε. Στην ενήλικη ζωή ο θάνατος, ταυτισμένος με την παράδοση και το εθιμοτυπικό, δεμένος με την τραχύτητα της ανατολικής, ορθόδοξης εκκλησίας, με την αυστηρότητα και την σιωπή του άμβωνα, λαμβάνει τις διαστάσεις του τρομερού. Μα ως γνωστόν αυτό συνιστά ένα ισοδύναμο της ομορφιάς και αρκεί η αντοχή μιας καινούριας φωνής για να ειπωθεί από την αρχή το πώς και το γιατί της ανθρώπινης απώλειας. Τα πρόσωπα που κάποτε αγαπήσαμε παραχωρούν την θέση τους, την σημασία τους ολάκερη σε κάτι θλιμμένα, πέτρινα άνθη που τίποτε δεν έχουν να πουν για την ανθρωπιά και το χαμόγελο μιας χαμένης μορφής.

Η Χριστοφίλη Λεκκάκου ξεφυλλίζει τον θάνατο σαν ένα βιβλίο παιδικό, οι ήρωες της γίνονται φίλοι με τον θεό, μαθαίνουν πώς γεννήθηκαν τα χρώματα και μαρτυρούν τις μαγικές πολιτείες. Η αμόλυντη αθωότητα, αυτή είναι που κινεί τα νήματα στην ιστορία του Φτερωτού Κλέφτη. Ένα παραμύθι για μεγάλους, άνθρωποι εδάφια που γράφουν την λέξη θάνατος με άλλους χαρακτήρες, με άλλη καρδιά. Ο χαμός, το γεγονός το σμιλευμένο στις γκραβούρες και τους καημούς μεταμορφώνεται σε ιστορία και γράφεται στο απροσμέτρητο ύψος μιας παιδικής ψυχής. Ένα βιβλίο γραμμένο σε όρους αιωνιότητας, μια αγάπη αγνή και δυνατή, το δόγμα της που μεταφράζει ένα ολόκληρο μυστήριο και παραχωρεί τον μύθο για τούτο το παράξενο παραμύθι που φθάνει στα ράφια των βιβλιοπωλείων από τις εκδόσεις Βακχικόν. Αξίες και ιδανικά σαρωμένα από τον καιρό φέγγουν σαν τα μοναχικά εικονοστάσια στην άκρη της λεωφόρου. Εκεί σκύβει κανείς και ξεδιψά, εκεί είναι ακουμπισμένη η ανθρώπινη, τσακισμένη ελπίδα που αντέχει περισσότερο μετά την διάψευσή της. Η δημιουργός στήνει γέφυρες τρεμάμενες και στήνει μια ιστορία γεμάτη από το κέφι μιας πικρής, μυστικής γιορτής. Το φιλμ λούζεται στο φως και εκεί που άλλοτε έστεκε το αρνητικό τώρα φωτίζονται τα πρόσωπα του Ντάνιελ και του Θεού καθώς λογαριάζουν το μέτρο και την στάθμη αυτού του κόσμου που κάθε μέρα χάνει και κάτι από την μαγεία του. Η σκληρή κυριολεξία δεν κατέχει το μερίδιο που της αναλογεί μες στην τραγικότητα της ζωής και αρκεί το φαινόμενο του ηλιοτροπισμού και η αέναη ροπή προς την ομορφιά και όλα μεταμορφώνονται. Ο ήρωας του Φτερωτού Κλέφτη ξεσφαλίζει τα μάτια και μια ιστορία αλλιώτικη από όσα σε πλήγωσαν παίρνει να κυλά πάνω στο ροδάνι της γραφής. Μες στον κοιμισμένο κόσμο ένας άγγελος ξυπνά και η ιστορία αρχινά.

Ο Ντάνιελ είναι ο μόνος από την οικογένειά του που δεν επιβιώνει από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ήταν μόλις 12 ετών. Το τραγικό αυτό γεγονός ακολουθεί η μεταφορά του σε έναν Κόσμο που ξεπερνά ακόμη και τους πιο μαγευτικούς των αγαπημένων του βιβλίων, στον Φτερωτό Κλέφτη.

Εκεί θα γνωρίσει τον Θεό και σταδιακά, μέσα από τις συζητήσεις τους, τον Κόσμο όλο. Μαθαίνει για τον άνθρωπο περισσότερα από όσα κατάφερε να εντοπίσει στην σύντομη ζωή του στην Γη, μαθαίνει για τον έρωτα, για την ψυχή, για τα συναισθήματα, για τα ζώα.

Ανακαλύπτει το πολύκροτο μυστικό του Θεού.

 

Χριστοφίλη Λεκκάκου

 

Με τούτο τον λιτό τρόπο συστήνει την υπέροχη ιστορία της η Χριστοφίλη Λεκκάκου που επιβεβαιώνει πως κάτι από την φαντασία μας παραμένει ολοζώντανο. Σαν να λέμε γυρεύει με το πρώτο της βιβλίο από τις εκδόσεις Βακχικόν να απαντήσει στον Μαρσέλ Προυστ και το μεγάλο του ερώτημα για την αθώα ευτυχία μιας ιστορίας. Στις σελίδες του Φτερωτού Κλέφτη ενυπάρχει ο κόσμος και η ψυχή του, το αποτύπωμα του ονείρου που κάνει θρύψαλα τον πιο επίμονο από τους ανθρώπινους φόβους. Η Χριστοφίλη Λεκκάκου έρχεται να δώσει μια απάντηση στον θάνατο που τέτοιες μέρες σαρώνει τους τηλεοπτικούς δέκτες μας. Τον θάνατο που δεν διαθέτει καμιά τιμή, καμιά αξιοπρέπεια, τον θάνατο που έρχεται με την φυσικότητά του να επιβληθεί διαλύοντας αξίες και ιδανικά. Τον θάνατο που φθάνει αναίτια από κάθε ντάπια στην πολύπαθη Ουκρανία της τρίτης χιλιετίας. Ο κόσμος που όλα τα εξηγεί και όλα τα υπερασπίζεται στέκει αμέτοχος εμπρός στην θηριωδία της αναίτιας απώλειας. Ο άνθρωπος γεννά την χειρότερη εκδοχή του και το ύψιστο καθήκον του αποχαιρετισμού δεν διαθέτει τίποτε από την μυθολογία που μας παρηγορεί και τροφοδοτεί το συναίσθημά μας, την μνήμη την ίδια. Η βιαιότητα του θανάτου ενσωματώνεται στην ανθρωπότητα του καινούριου αιώνα, μα τώρα πια διαθέτει το ίδιο μας το πρόσωπο, εφαρμόζοντας κυνικά τις σκληρές του τις αρχές. Η συγγραφέας που απόψε τιμά ετούτο εδώ το σημείωμα, επιστρατεύει τον μύθο, την γνώση και το αίσθημα, την ψυχή λέει σάρκα και την ιδέα ομορφιά. Και προχωρεί ως την καρδιά του αναγνώστη μέχρι το τερατώδες φαινόμενο της ανθρώπινης απώλειας να δώσει την θέση του σε ένα ειδύλλιο. Εκείνο που ξυπνά πάνω από την στάχτη της τραγωδίας και περικλείει όσα περισσότερα μπορεί από την ζωή, εκείνο που διαμορφώνει ένα ολόκληρο ηθικό σύμπαν και μεταφράζει με τρυφερότητα την ταμιευμένη σιωπή της αποδημίας.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top