Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Τα ζωντανά και τα άψυχα
26/08/2020, 12:46 πμ

Τα ζωντανά και τα άψυχα

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // *

 

Δημήτρης Αλεξίου, “Φωτογραφία ξωμάχου ή Τα μάγια”, Εκδόσεις Ελληνική Παιδεία, Αθήνα 2020, σελ. 35.

 

Μετανεωτερική ονειροφαντασιά στα χνάρια της δημοτικής παράδοσης, έρρυθμος λόγος με φολιδωτές επαναλήψεις έλικος τινός τεινούσης προς το Φάος το ομηρικόν. Παπαδιαμάντης και Βιζυηνός, Δροσίνης και Παλαμάς, Μυριβήλης και Καρκαβίτσας, μα πάνω απ’ όλα τα δημοτικά μας τραγούδια και οι παραλογές, οι ντοπιολαλιές και η ονοματολογία που ακούγεται σαν νεκρολογία χωροχρόνων μακρινών που δεν αγγίζουν πια τα πλήκτρα των ψηφιοποιημένων συνειδήσεών μας.

Ο Δημήτρης Αλεξίου είναι ο κατ’ εξοχήν ποιητής της ζωντανής λαλιάς, ανθρώπων και όντων αγίων, αφού μέσα στην υπομονή θεριεύουν οι αντοχές τους και καθίστανται πεδία ασκήσεως μιας Χάριτος σχεδόν ανθρωπομορφικής.

Τα ζωντανά και τα άψυχα αχολαλούν εδώ και λένε ιστορίες καλά κρυμμένες στο Συλλογικό Ασυνείδητο, χωμένες εκεί που ο ερπετοειδής εγκέφαλος και η μαγική αντίληψη του κόσμου από τους πρωτογόνους έπλαθαν σύμπαντα παράλληλα κι ελκυστικά, με την γοητεία του αγιάτρευτου Φωτός, του ανεσπέρου.

Αυτό μοιάζει να είναι το αντίδοτο σε κάθε σκοτεινιά: το γλυκοχάραμα της συνείδησης όταν όλα τα άλλα λαδοφάναρα έχουν σβήσει και μένει μόνον η ελπίδα να μας κανοναρχεί σε έναν βάλτο χαμηλών ενστίκτων και αδαμάστων παθών.

Η ανάληψη της σάρκας εις το επίπεδο του σώματος, ως ναού της ψυχής, είναι εδώ εφικτή χάρη στον εκλεκτικό και εκλεπτυσμένο ποιητικό λόγο, που μέσα στην επαναληπτική αφαιρετικότητά του δημιουργεί επίπεδα διαστάσεων παραλλήλων, προσπελάσιμων όμως χάρη στην περόνη της Πηνελόπης, εκείνη που επέτρεπε την νυχτερινή απάλειψη κάθε ημερησίου τεχνουργήματος και έτσι, με το παλίμψηστο αυτό τέχνασμα, δημιουργήθηκε μια πολλαπλότητα μαθηματικών τόπων, εκεί όπου κάθε φορά ο πόθος ήταν ανέφικτος και αχώρητος. Ετούτη είναι και η θεματολογική ιδιαιτερότητα ενός αφηγήματος που βασίζεται στην εξιδανίκευση της απαγορευμένης αν και εκπληρωμένης επιθυμίας, στα μάτια μιας λαϊκής αντίληψης περί αμαρτίας και αστοχίας, αντίληψης που δεν συνάδει με ρομαντισμούς και νεοκλασικισμούς, αλλά με την μεσογειακή απαίτηση της αφής ως ισοτίμου αισθήσεως.

Το απαγορευμένο μυστικό, το ένοχο, δεν εκστομίζεται στο τέλος, δεν απομυθοποιείται. Απλώς συνυποδηλώνεται και υποφώσκει, το ίδιο μαγικό, όσο και η μαγγανεία που το γέννησε, της γραφής.

Χρήσιμο το γλωσσάρι στο τέλος, διασώζει λέξεις που αναζητούσαν κιβωτό.

 

Δημήτρης Αλεξίου

 

 

* Ο Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας είναι ποιητής, θεατρολόγος και κριτικός (www.konstantinosbouras.gr)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top