Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Οι πολλαπλές όψεις που συνδέουν τα πράγματα
08/05/2019, 9:08 πμ

Οι πολλαπλές όψεις που συνδέουν τα πράγματα

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //

 

Φώτης Σκουρλέτης «Φαντάσματα», εκδ. Βακχικόν

 

Σαν μια πληγή να παραμονεύει, μια σκιά που γίνεται λέξεις-πώς αλλιώς; Έτσι συμβαίνει με την ποίηση σχεδόν πάντα.

Ποιήματα ολιγόστιχα, άμεσα, λιτά καταθέτει ο νέος ποιητής που ακούει στο όνομα Φώτης Σκουρλέτης.

Το βιβλίο του με τίτλο «Φαντάσματα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Ο Σκουρλέτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982

και σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στο New Work College (2003-2006). Όπως ο ίδιος αναφέρει στο μικρό προλογικό κείμενο, έγραψε τα ποιήματα αυτής της συλλογής από το 2007 μέχρι το 2008, σε μια περίοδο που χαρακτηρίζει «βασανιστική για την ψυχή και το σώμα του», χρόνια όπου «έχασε τη δύναμή του».

Στο πρώτο ποίημα με τίτλο «Θα φυσήξεις και δε θα πέσω» με σοφία κάπου γράφει: «Γιατί η απορία που φυτρώνει πάντα/σκοτάδι γίνεται τη μέρα/αγκαλιά με παίρνει τη νύχτα» Και στη συνέχεια κάνει λογοπαίγνιο με την έννοια της άγνοιας και την γνώσης. Υποβάλλει την ιδέα ότι ίσως είναι καλύτερη η άγνοια ή το ζωτικό ψέμα από την αλήθεια: «Κι αυτό που ξέρω είναι αυτό που δεν ξέρω/κι αν κάποια στιγμή το ξέρω/θα συνεχίσω/θα συνεχίσω σαν να μην ξέρω».

Ξεχωρίζουμε το ποίημα «Όταν το παιδί ήταν παιδί» που βρίσκεται σε διακειμενική σχέση με «Το τραγούδι της παιδικής ηλικίας» του Peter Handke. To θέμα «παιδί» και οι επιθυμίες του επανέρχεται με άλλον τρόπο στο ποίημα «Κιθάρα». Στο ποίημα «Θάλασσα» ταξιδεύω με τους κάτωθι στίχους: «Μόνο σε σένα εξομολογούμαι/εσένα αφουγκράζομαι/μακριά σειρά κυμάτων και βυθών/υδάτινων κορυφογραμμών/φέρετρο τόσων στοιχείων.» Μακάβριο το ποίημα «Γιατί είμαι ένας νεκρός». Πεισιθάνατη στάση, καμιά ελπίδα για ανάσταση και λέει ο αφηγητής ότι εκείνος είναι «το μόνο μαύρο στοιχείο». Πάλι και εδώ επανέρχεται το θέμα «παιδί» για λίγο. Μιλάει για εγκλωβισμό, αλλού έχει τη διάθεση να τιμήσει τους νεκρούς, η αίσθηση της απώλειας τριγυρίζει από στίχο σε στίχο, ο φόβος της τιμωρίας και το βλέμμα της αρρώστιας καιροφυλαχτούν.

Όλα σχεδόν τα ποιήματα αναφέρονται σε ένα πληγωμένο εγώ που κινεί τα νήματα. Το εγώ που παραπέμπει στην ύπαρξη, στον Εαυτό που έχει πάθει, στον πάσχοντα άνθρωπο που βρίσκει καταφύγιο στη γραφή ίσως και για να λυτρωθεί. Άρα όχι το εγωιστικό «εγώ», αλλά αυτό που πονάει, συνθλίβεται, αναρωτιέται, προσπαθεί να ισορροπήσει μέσα του και έξω. Ηχηρός στ’ αυτιά μου ο στίχος του ποιήματος της σελίδας 18: «Ανακάλυψα πως είμαι μόνος». Ο  «Επισκέπτης» είναι ένα ποίημα που μου μιλάει ιδιαίτερα και παραθέτω εδώ τους εξής στίχους, ρεαλιστικοί και εξομολογητικοί συνάμα: «Το ίδιο μου το σώμα/ο αλλοτινός μου σύμμαχος/μου κήρυξε τον πόλεμο». Και έρχομαι να το συνδέσω με τους στίχους του ποιήματος «Τρένο»: «Πίσω στο σώμα μου επέστρεψα/πάλι σε μένα ανήκω».

 

Φώτης Σκουρλέτης

 

Ασπρόμαυρα σχέδια στο έξω και μέσα από την Κατερίνα Παπανδρέου ταιριάζουν ίσως με το ασπρόμαυρο της σκέψης του Σκουρλέτη που κάνει μέσω της πρώτης του ποιητικής απόπειρας μια ωραία βόλτα στο μέσα του τοπίο. Ανησυχώντας, περπατώντας, ανακαλύπτοντας, εγκλωβίζοντας, νιώθοντας. Καταγράφοντας ό,τι τον ανησυχεί, τον πληγώνει, τον αναστατώνει, τα φαντάσματά του τα ίδια. Αλλά έχει στο νου του και τις πολλαπλές όψεις που συνοδεύουν τα πράγματα.

 

ΟΨΗ

Όψη, κόψη

κατόψεις, προσόψεις

απόψεις, υπόψιν, ενόψει

οψόμεθα.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top