Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Ένα σημειωματάριο για τα πάντα
07/09/2022, 10:25 πμ

Ένα σημειωματάριο για τα πάντα

Γράφει η Ανθούλα Δανιήλ //

 

Ελένη Σικελιανός: «Εσύ, η ζωώδης μηχανή, Η χρυσή Ελληνίδα», Εκδ. Πατάκη, 2022

 

Υπάρχει ένα κρησφύγετο Πέρα από τα όρια του χώρου Φτιαγμένο για να περιπλανιέται η ψυχή και ν’ ανιχνεύει Την ίδια της την ύπαρξη

 

Αυτό είναι το μότο του βιβλίου, ειλημμένο από τα θέσφατα ενός Ισπανού περιηγητή του 16ου αι., ο οποίος με απλά λόγια μας λέει ότι δεν τον χωράει ο τόπος έξω και γι’ αυτό ψάχνει μέσα του… Όπως καταλαβαίνουμε νιώθει και αυτός ό,τι όλοι οι ανήσυχοι άνθρωποι. Λίγο αργότερα, παρομοίως θα εκφραστούν ποιητικά ο Baudelaire που θα αναζητήσει τον άγνωστο τόπο στον πάτο της αβύσσου, ο Φρόιντ στα ασυνείδητα κατακάθια της ψυχής. Ο Οδυσσέας Ελύτης ποιητής που σέβεται τη ζωή και την ποίηση θα αναζητήσει την ψυχή του, το «τετράφυλλο δάκρυ». Χιλιάδες άλλοι ακόμα βγήκαν για να το εξερευνήσουν αλλά επέστρεψαν όλοι άπρακτοι. Παραμένει ζητούμενο λοιπόν και κρατάμε ως το πιο σημαντικό και το πιο καθαρό, με υπερπολλαπλασιασμένη την έννοια της λέξης, το «τετράφυλλο δάκρυ» που δεν μας παιδεύει με πράγματα αρρωστημένα και μας βεβαιώνει πως είναι άκαρπες οι αναζητήσεις χωρίς λεκτικές προκλητικότητες που κεντρίζουν τα κατώτερα ένστικτα του ζωώδους ανθρωποειδούς, πριν να γίνει άνθρωπος και αναζητήσει την καταγωγή του στον υπόνομο. Υπάρχει κι ένας «λύχνος του άστρου» για να βοηθήσει στην αναζήτηση ψηλά στον ουρανό, αλλά και το σώμα και  το χώμα βαθιά για να δώσει απάντηση στο εναγώνιο ερώτημα «ποιος είμαι».

Η συγγραφέας, με το σημαίνον επώνυμο Σικελιανός, είναι θυγατέρα ή εγγονή ή δεν ξέρω τι ενός Τζον Παπαμάρκου, ενώ σε αφίσες και διαφημιστικά φυλλάδια η ωραία απόγονος αναγράφεται σαν Marko. Βεβαίως, στο πρόχειρο γενεαλογικό δέντρο υπάρχει ένα From when, με ερωτηματικό, πάνω από το όνομα του Παπαμάρκου…

 

Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, η συγγραφέας μας ενημερώνει για τα περιεχόμενά του. Ευτυχώς ο Άγγελος Σικελιανός δεν ζει για να δει τι γράφει για τη γενιά του η καλλιτέχνις δισεγγονή του, που χρησιμοποιεί το επώνυμό του. «Οι άχρηστοι κληρονόμοι» συνηθίζει να λέει διακεκριμένη δικηγόρος της Αθήνας. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους «διακεκριμένους» υπάρχει και η Μελένα, το κορίτσι λεοπάρδαλη, ένας νάνος (ένας από τους πέντε συζύγους της, όλοι, παρ’ τον ένα και χτύπα τον άλλο, λέει ο λαός). Καταγωγή όλου αυτού του καταγωγίου, μια περιοχή της Ανατολίας, όχι πολύ μακριά από «τη λουσμένη με χρυσό φως της Αττικής!» Ιδού η γεωγραφική άποψη των σύγχρονων Αμερικάνων (όχι Αμερικανών) για την Ελλάδα. Και αφού κάνει το γύρο όλου του κόσμου και ανακαλύψει πού είναι τεκές και πού πορνείο  και αφού δοκιμάσει όλες τις απαγορευμένες ουσίες, μαύρη, άσπρη,   πράσινη,  κίτρινη, ο  πατέρας Ιωάννης Παπαμάρκου που έφυγε από το Ιόνιο περιπλανήθηκε στη Μικρά και γύρω Ασία, όταν «οι Έλληνες δεν κατάφεραν να πάρουν την Κωνσταντινούπολη και να ανασυστήσουν την αυτοκρατορία του Μ. Αλεξάνδρου» –Μεγάλη Ιδέα που συρρικνώθηκε σε μια μικρή πρόταση – και ο παραπάνω μετονομάστηκε σε Τζον Ντάιαμοντ.

Η Ελένη μας δίνει σε σύνοψη όλη την ιστορία του προσφυγικού, πώς ξεκίνησαν με αεροπλάνα και βαπόρια, μπαούλα, κασόνια και τσάντες, σκοινιά της μπουγάδας, ψείρες, αρρώστιες, θανάτους, δυστυχίες, και έφτασαν στον Πειραιά μες στους τεκέδες και στους ρεμπέτες. Περιγραφές ζεϊμπέκικου χορού, καταγωγή, τσιφτετέλια, και ο Τζον φτάνει στο Ουινσκόνσιν, όπου συναντά την νευρωτική Γερμανίδα Μπέρθα «σαν χλωμό σκουλήκι» και έστησαν τσαντίρι και της δίδαξε όλα τα τραγούδια της μόδας στην Αθήνα: «Μάγκικο», «Γιατί φουμάρω κοκαΐνη», «Τράβα ρε μάγκα και αλάνι» και άλλα τέτοια, πολύ αθώα μπροστά σε άλλα που θα ακολουθήσουν, αφού η αφήγηση σχετικά με τη διασπορά της οικογένειας και τα βίτσια είναι μακρά. Ενδιαφέρον για την εξέλιξη της ιστορίας έχει το αν «ο προαγωγός είναι θεός» και διάβολος και μπαμπάς. Στις ταβέρνες ο Τζον παίζει σαντούρι και η Ελένη χτυπά το ντέφι και τραγουδά με την Μπέρθα ρεμπέτικα και μπλουζ. Η Μπέρθα ρίχνει τα χαρτιά και πίνει μελάνι για να πνίξει τον πόνο της …Ο Τζον κλείδωνε την κόρη του στη ντουλάπα με ένα καρβέλι ψωμί και μια κανάτα νερό (σαν τον μυθικό Ακρίσιο ή σαν τον Παναγιώτη Βιολάντη του Ξενόπουλου;).

 

Ελένη Σικελιανός

 

Ηρωίδα του βιβλίου είναι η γυναίκα λεοπάρδαλη και γάτα αλλά το βιβλίο είναι ένα σημειωματάριο στο οποίο ασύνδετα αναφέρονται τα πάντα. «Η γυναίκα είχε, έναν παπαγάλο, μια κατσίκα, χρυσόψαρα, πέτρες, κοτόπουλα…» κι ο κατάλογος είναι μακρύς. Μετά μας καλεί στην όμορφη Καλλιφόρνια, όπου τα βουνά είναι «λιπαροί βουτυρολεκέδες που καμπυλώνουν στο φως του ήλιου». Μετά έρχεται η περιγραφή του χορού της και οι σαράντα άντρες που περιμένουν… Ακολουθεί το Καν καν, η χορεύτρια La Goulue η λαίμαργη και η κατάντια της, όπως και κάθε παρόμοιας «σταρ» του Moulin Rouge. Η αποφυγή περιγραφής των υπολοίπων ενέχει τον κίνδυνο της παρέμβασης της λογοκρισίας ή του Τμήματος Ηθών.

Ερωτήματα:

Ελένη Παπαμάρκου είναι η Ελένη Σικελιανού; Πώς προκύπτει;

Πώς συνδέεται το όνομα του άρχοντα και θεόπνευστου Άγγελου Σικελιανού με αυτούς τους άθλιους, πορνολούμπεν απόκληρους;

Τι ήθελε να μας πει με αυτό το βιβλίο η συγγραφέας του;

Αν δεν ήταν το επώνυμο «Σικελιανός» αυτό το βιβλίο θα το εξέδιδε ένας εκδότης;

Αγαπητέ αναγνώστη, δεν είναι από σεμνοτυφία, αλλά από αηδία που δεν διαβάζεται αυτό το τερατούργημα.

Τελικά, το συμφέρον κινεί την Τέχνη; Όλα είναι χρήμα και όλα θυσιάζονται στο όνομα του κέρδους; Με άλλα λόγια, χωρίς ναρκωτικά, ομοφυλοφιλίες, αλητείες, χυδαιότητες, παντός είδους πορνεία και παθογένεια, τζίρος  δεν γίνεται; Έλεος!!!

                                       Ω Καιροί, δεν συγχωρώ…

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top