Επτά ποιήματα για το Φθινόπωρο και τον Σεπτέμβρη

Της Ζωής Δικταίου // *

 

 

Ανοίγει το σημειωματάριο ο Σεπτέμβρης

 

 

« Διόνυσος» Λάδι σε μουσαμά, Σπύρος Τρούσας

 

Παίζεις με το τυχαίο

μέσα από βλέμματα, κοίταγμα επίμονο

η εικόνα τρέμει στο τζάμι

το πρωινό φιλί χλευαστικό

αμφιβάλλεις περιγράφοντας όνειρα

έφυγε το καλοκαίρι, πόσο δύσκολα.

Φοβάσαι πως  η μελαγχολία

είναι η σίγουρη εγγύηση τής θλίψης,

μα δεν με θλίβει το φθινόπωρο, όχι,

αντιθέτως η πτώση των φύλλων

αναιρεί τη ματαιότητα

και την έπαρση της επιθυμίας.

Επιτήδειος εκδικητής ο καιρός

με ψάθινο καπέλο

κι όμως περισσότερο θύμα από θύτης

σε ρόλο κάλπικο

ανοίγει το σημειωματάριο  ο Σεπτέμβρης.

Όλα, όλα μια ανόητη νοσταλγία,

εσύ το λες, πράγματα χαμένα,

ξεχασμένα, αδιάφορα,

εσύ το λες, αθάνατος  Έρωτας,

μα δεν υπάρχει,

μα, πόσο πολύ διαφωνούμε τελικά,

αναλογίσου την αθωότητα,

τα όρια που πλησιάζεις

νομίζοντας , με τη συναίσθηση τού κοντινού

κι όμως, εκεί που έρχεσαι

ώρα δίκαιη μου φαίνεται πια

έχω ντύσει τα ναυάγια με κοράλλια.

Μελαγχολώ με τις λέξεις, ναι,

τα ανεκπλήρωτα συναισθήματα

και με τον εαυτό μου τελικά,

ο υπαρκτός εαυτός μου έχει παραμεριστεί

άγρια, αδιάφορα,

δρόμος που περπατήθηκε χωρίς σεβασμό.

Ένα σταχτί σύννεφο φορτωμένο καταιγίδα

στο θρόισμα της αιωνιότητας.

Μπρούτζινες λαβές στην ψυχή

μολυβένιες σκιές σκόρπισε η νύχτα

η μνήμη κυνηγά αποδείξεις

και σκέψεις που χάθηκαν

μέσα στην ειρωνεία τής ησυχίας

μυρίζει τόσο όμορφα απόψε το πεύκο.

Να μην ξεχάσω

να αφήσω το παράθυρο ανοιχτό

ανέλπιστα  το γιασεμί

έχει φτάσει στο περβάζι.

 

Αύριο…  εν  ονόματι της Αγάπης

Ζωή Δικταίου

Κρήτη Σεπτέμβριος του 2015

 

 

 

Ο Σεπτέμβρης μειώνει επικίνδυνα την απόσταση

 

 

“Φθινοπωρινή ανάμνηση” , Λάδι σε μουσαμά, Σπύρος Τρούσας

 

Φθινόπωρο, τοπίο της ψυχής,
εδώ που όλα μιλούν
και όλα σωπαίνουν ταυτόχρονα.
Άνοιξες την πόρτα στο άγνωστο
κλείνοντας πίσω σου κάθε τι οικείο.
Δεκάδες σύμβολα μπορούν να ενωθούν
σε χιλιάδες συνδυασμούς,
υφαίνοντας μέσα από αλλόκοτα παιχνίδια,
με μια χλωμή αχτίδα τού φεγγαριού
ξανά,

τη μορφή σου.
Όλες οι σκέψεις
αποτυπωμένες στα βλέμματα,
στη φαντασία πια…

Κι όμως αισθάνομαι
ακόμη και το πορτρέτο σου
να παραμονεύει τη ζωή μου.
Ναι, καταλαβαίνω αυτήν τη φευγαλέα λύπη
και το ανείπωτο αντίο στο σταθμό,
τώρα,

που η οχλοβοή της πλατείας έγινε ψίθυρος
κι ο ψίθυρος σιωπή μες τη βροχή.
Απαλλαγμένη από κάθε πλεόνασμα καλοκαιριού
με την αλήθεια γυμνή,
τώρα,

δεν μπορώ να κρύψω τα αισθήματα.
Φθινόπωρο, έντονη η ανάμνηση
της τελευταίας άφεγγης λάμψης στα μάτια…
Σε σκέφτομαι,

στο θρόισμα των φύλλων,
με κυρίαρχη την αίσθηση της απουσίας τού περιττού.
Αφήνεις τη σκέψη
να σε γυρίσει πίσω στο χρόνο,
τόσο απλά,

με τη μυρωδιά της νοτισμένης γης.
Αναπολείς μ’ ένα συναίσθημα θολό,
γνωρίζοντας πως τίποτα δεν σε χωρίζει από το φως.
Αλεξάνδρεια, Κωνσταντινούπολη, Κρήτη
κι ύστερα πάλι εδώ, στο Ιόνιο φως,
με τα πρώτα κυκλάμινα πιστά στο ραντεβού,
όπως τότε, στα ίδια μέρη, στις ίδιες γωνιές.
Προικισμένη με κάτι απ’ τη μνήμη σου,
κάτι απ’ το χάδι σου, αφή βελούδινη,
ζώντας ήσυχα,
χωρίς να περιμένω το ακατόρθωτο,
όμως σε μια διαρκή αναζήτηση…

Εσύ μου έδειξες το δρόμο!
Η πνευματική φύση τού κόσμου,
εκείνη που απεγνωσμένα ήθελες να κατακτήσεις,
δοσμένη μέσα από τη δύναμη των λέξεων.
Φτάνει να βρέχει, όπως σήμερα,
φτάνει κάπου ν’ ακούγεται ένα πιάνο.
Κάτω από την ασημένια πένα
εμφανίζεται τ’ όνομα σου…

Στο χαρτί
οι συνειρμοί αναστατώνουν την καρδιά,
πλάνες τυφλές που έχω αγαπήσει,
Ασεβής και ασυμβίβαστη η ψυχή στο παρόν…
Πάντα θα μού κοστίζουν οι στιγμές,
αυτές που δεν μπορώ
να κοιτάζω τ’ άστρα μαζί σου.
Φθινόπωρο,

μα δεν είναι της λήθης η βροχή.
Αν μπορούσες να τη δεις πώς πέφτει στη θάλασσα,
αν ήταν να ένιωθες τι σημαίνει ν’ ασκητεύεις
όταν ο άνεμος κουρσεύει τα όνειρα
και οι γλάροι εξαπατούν τον ορίζοντα μ’ ένα πέταγμα
κάτω από το διπλό ουράνιο τόξο.
Όταν συνοψίζεται η αθωότητα σε μια μόνο ψιχάλα
ο Σεπτέμβρης μειώνει επικίνδυνα την απόσταση.
Παρακμάζουν οι τελευταίες προσδοκίες
στην αυλόπορτα του φάρου,
κογχύλια και φύκια σκορπισμένα στα βράχια,
αστραπές στο πηχτό μελάνι
αυτό που με περικυκλώνει από παντού.
Ένα ξένο χέρι προσπαθεί να με κρατήσει,
κάποιος ορκίζεται σε καινούριες εικόνες,
μα δεν υπάρχει αφετηρία…
Ένα δάκρυ μόνο γνωρίζω,
εσένα μόνο αγαπώ!
Ατάλαντη και αδιάφορη στο άγγιγμα
όπως κάθε φορά.
Από ποιον αλήθεια κίνδυνο
νομίζεις πως ξεφεύγω,
χαράζοντας από αμηχανία
τυχαία ονόματα και γράμματα,
κάθε φορά που νυχτώνει φθινόπωρο.

 

Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης

Ζωή Δικταίου

 Κέρκυρα, φθινόπωρο  2015

 

 

 

 

Μοιάζει στο χρόνο η ζωή μου, αυθαιρεσία

 

 

« Σπονδή στον Βάκχο », Λάδι σε μουσαμά, Σπύρος Τρούσας

 

 

Μοιάζει στον χρόνο,

η  ζωή μου, αυθαιρεσία.

Χάνονται οι νύχτες…

Πού να βρω μιαν ευκαιρία

να με κρατήσεις αγκαλιά,

να μού μιλήσεις…

Τα χείλη αυτά, με ποιο κρασί

να τα μεθύσεις;

 

Αύριο θα είναι

η ψευδαίσθηση ωραία.

Αύριο, ο Έρωτας

σαν πράξη τελευταία.

Αύριο, ο Θάνατος

στα χέρια μου παιχνίδι.

Αύριο, πες  μου,

σ’ αγαπώ, καλό ταξίδι.

 

 

Μοιάζει με όνειρο τρελό

η ευτυχία.

Περνά η Ζωή…

Άνεμος είναι μακρινός,

μια στο κενό και μια στο φως,

ακροβασία!

Τι να σου πω, πώς να το πω,

δεν βρίσκω λέξεις.

Αύριο, φεύγω

σ’ αγαπώ, μην επιτρέψεις

να ξεχαστώ

σαν μιαν ασπρόμαυρη

παλιά φωτογραφία,

σαν του σχολειού

τα σκονισμένα τα βιβλία.

 

 

Απόψε πέφτει

στην καρδιά μου η σιωπή

με δίχως λόγια,

πόσα, αχ πόσα σου έχω πει…

Γερνούν οι μνήμες,

γέρνουν θύμησες στο χώμα,

μα πάντα μένουν

μυστικά στο ίδιο σώμα.

Μπρος στον καθρέφτη

από συνήθεια μοναχή

ποιαν αφουγκράζομαι

αόρατη ενοχή;

 

Ν’ ακολουθώ.

Μιας  άλλης  νύχτας τα σημάδια.

Να υφαίνω φως

απ’ της Ζωής τ’ άγρια σκοτάδια.

Να ονειρεύομαι

ένα σου γέλιο τού Σεπτέμβρη.

Και να ξυπνώ…

Στην παγωνιά κάποιου Δεκέμβρη.

 

 

 

 

Αύριο εν ονόματι  της  Αγάπης

Ζωή  Δικταίου

Κέρκυρα  3  Φλεβάρη του  2000

 

Καίω  την  αγάπη  στ’ άστρο  σου…

 

 

 

Το φθινόπωρο, εκεί περιμένει.

 

 

Από τίποτα

και ποτέ μου δεν ξέφυγα

όλα, μέσα μου ζούνε

το φιλί και το δάκρυ

που απέφυγα

κι όσα τώρα

τα χείλη θα πούνε.

Της  καρδιάς ξεχασμένη,

ανοιχτή μου πληγή

ποιό φεγγάρι

δειλά σε φωτίζει

κι αν ο χρόνος,

απόψε, σαν παιδί αιμορραγεί

η στιγμή τη ζωή καθορίζει.

Άδεια όνειρα ταξιδεύουν

και σβήνουν στο φως,

οι καιροί  πόσο έγιναν ξένοι,

κουρσεμένη αγάπη,

μακρινός και μικρός ουρανός

το φθινόπωρο εκεί περιμένει.

Λυπάμαι τ’ άστρο

που γερνά στην παλάμη μου

τα φτερά με πόνο διπλώνω

μνήμη, σκέψη ακριβή …

απ’ τη στάχτη

της πρώτης αγάπης μου

Αύριο … φως ξημερώνω.
Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου

 

Κέρκυρα 1995

Από το σεντούκι του παλιού καιρού

 

 

 

Να ξεδιψάσουν, της ζωής οι προδομένοι

 

« Προσδοκίες »,   Λάδι σε μουσαμά, Σπύρος Τρούσας

 

Δεν έφυγε απ’ τη σκέψη μου ποτέ
του ονείρου ο κήπος
με τα άσπρα περιστέρια,
οι πόθοι καίγονται τη νύχτα
και οι ζωές,
όταν ανάβει η μοναξιά
φανάρια χάρτινα στ’ αστέρια.

Φωνές χαμένες
στου μυαλού μου τα κελιά
πίσω απ’ το χρόνο,
με καλούνε ωροδείκτες να γυρίσω
σκουριά στα χείλη
όσα μου ‘ταξες φιλιά,
να σ’ αγαπώ φοβάμαι
μα και πώς να σε αφήσω…

Έρημο απλώνω,
στης καρδιάς μου το τοπίο
κι εκεί στην άκρη,
ανθισμένη η ψυχή μια φοινικιά
τον ουρανό παρέα μόνο,
που δεν έχει προσωπείο,
ψεύτικα, λέει πως ήταν
όλα, της αγάπης τα προικιά.

Καινούριος ήλιος
θα πατήσει στις πληγές
το γιασεμί ντύθηκε φως
και περιμένει
Αύριο… αθάνατο νερό
θα κατεβάσουν οι πηγές,
να ξεδιψάσουν της ζωής
οι προδομένοι.

Έρωτας θάνατος,
οι σκέψεις προσευχές,
μοιάζουν απόψε, που ο άνεμος
στο αντίο μας σωπαίνει
ο χρόνος έσβησε
όσες είχα αντοχές
δική σου ήμουν, μέχρι χτες
και στο ξημέρωμα μια ξένη.

Αύριο… εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου

Κέρκυρα 10 Ιουνίου 2012

 

 

 

Φθινόπωρο, η αγάπη ξαναζεί

 

 

Τις λέξεις,
μου ζητάς, να τις λερώσω,
δεν είδες φαίνεται
πως λιώνει ο ήλιος
με τη σκέψη σου, στη δύση,
ν’ αντέξεις,
κι ένα όρκο θα σου δώσω
στο φως να κρέμεται
το σ’ αγαπώ
κι εκεί, ο καιρός να το αφήσει.
Τη λύπη,
δε σου γύρεψα να σβήσεις
από το πάθος
κάτι ακόμη μου χρωστάς
κι αυτό μισοσβησμένο έχει μείνει,
στο καρδιοχτύπι
το παλιό μας αν γυρίσεις
με άλλο λάθος
θα σε βρω, άλλη φορά,
όταν χαθείς μες στου μυαλού τη δίνη.
Πως λιγοστεύω,
όταν στα μάτια σε κοιτάζω,
στην πιο αδύναμη μικρή στιγμή,
όλα τα ασήμαντα που ζήσαμε, μαζί,
με τα μεγάλα απόψε θυσιάζω,
κι ό,τι πιστεύω,
στην καρδιά σου το διαβάζω,
στου χρόνου την καινούρια τη ρωγμή,
φθινόπωρο, η αγάπη ξαναζεί…
σωπαίνεις στον καθρέφτη και σου μοιάζω.

 

 

 

Aύριο εν ονόματι της αγάπης

Ζωή Δικταίου

 

 

 

 

Πεσμένα του Σεπτέμβρη φύλλα

 

«Στο πέρασμα του χρόνου»,  Λάδι σε μουσαμά, Σπύρος Τρούσας

 

 

Νύχτες που λιώνει το αλάτι

πάνω στην κόψη τής ψυχής

στη απουσία σου, το κάτι

από το χάδι τής βροχής

μα δε φοράω τα καλά μου

κι ήρθες κι απόψε μοναξιά

ώρες που λιώνει το φεγγάρι

να μού κρατήσεις συντροφιά.

 

Πάλι τ’ αδιάβαστα σημάδια

στην καταιγίδα τ’ ουρανού

δεν γύρεψα ποτέ, άλλα χάδια,

εσύ είσαι πάντα μες το νου,

καινούριο κάλεσα σκοτάδι

στην άβυσσο του,  έχω χαθεί,

«η Αγάπη», έλεγες  θυμάμαι,

μιλά μόνο με την αφή.

 

Να δραπετεύσω από τη λύπη

Αύριο… η δυνατή κραυγή

στη νοσταλγία και στη σκέψη

θα σβήσει τ’ άστρο την αυγή,

δεν αντιστέκομαι στη φύση

μου φτάνει αυτό που έχω ζήσει

κι ότι ποθώ, ποτέ δεν φτάνω
μέσα απ’ τα χέρια μου, το χάνω.

 

Πεσμένα  τού Σεπτέμβρη φύλλα

πάντα με πιάνει ανατριχίλα

γραμμές στο πρόσωπο ρυτίδες,

δεν θέλω άλλες ηλιαχτίδες

ψεύτικα αισθήματα τού κόσμου

με την εικόνα σου, εντός μου

και δυο – τρεις  λέξεις στο συρτάρι

φοβάμαι,  αυτά που μου έχεις πάρει.

 

 

Στην απουσία…

Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης

Ζωή  Δικταίου

Κέρκυρα 18 Σεπτέμβρη 2015.

 

 

 

 

H Χαρούλα Βερίγου [Ζωή Δικταίου]  γεννήθηκε στην Κρήτη. Οι ρίζες της είναι στο Οροπέδιο Λασιθίου. Στο Τζερμιάδο μεγάλωσε, εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Την κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει και εργάζεται στην Κέρκυρα. Μένει σταθερά αφοσιωμένη στην οικογένεια. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα, για να δικαιωθεί ταπεινά στη σιωπή και αθόρυβα στο καθαρό βλέμμα θυμίζοντας την αλμύρα, την πιο αρχαία γεύση ζωής στο δάκρυ. Πιστεύει στην αγάπη. Συνηθίζει να κλείνει τα μάτια και να ταξιδεύει. Την γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Η Αγάπη αντέχει το ρίσκο στ’ ανοικτά και τινάζει το χνούδι της λήθης στη βροχή. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη, για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι. Την πολεμούν οι λέξεις. Γίνονται όχημα μαγείας, γι’ αυτό και δεν αναρωτιέται πια «γιατί γράφω;» Όπως αναπνέει, μιλάει, ονειρεύεται, συμφιλιώνεται με τη ζωή και τον θάνατο μαγικά, έτσι και η ανάγκη της να γράφει. Ακουμπά στο παρελθόν, όμως η λέξη που την καθορίζει είναι το «Αύριο…»

Βιβλία:  «Μια κούρσα για τη Χαριγένεια», εκδόσεις Φίλντισι, «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο», εκδόσεις Φίλντισι, «Ιστορίες για φεγγάρια», εκδόσεις Έψιλον. 

Δημοσιευμένα ποιήματα και διηγήματα με το ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου.  Δισκογραφική συνεργασία με Γιάννη Νικολάου και Νίκο Ανδρουλάκη και Γιώργη Κοντογιάννη.