Fractal

Τρυφερές νουβέλες

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //

 

Σημείωμα για το βιβλίο «Επί θεμάτων, γευμάτων και αισθημάτων – κοινωνία» της Μαρίας Αποστολάκου από τις εκδόσεις Βακχικόν

 

Άνεμος στους δρόμους, αεράκι στις λεύκες. Έτσι γράφει ο Λόρκα σε κάποιο από τα canto του. Και είναι ο δικός του, αδικοχαμένος τρόπος να μιλήσει για τον χρόνο που γλιστρά σαν χίμαιρα. Η ανθρώπινη βιογραφία διασταυρώνεται με την ζωή εκεί έξω, με τις εποχές. Είμαστε τα φύλλα ενός ατέλειωτου μυθιστορήματος που δεν γυρεύει καμία απάντηση. Τι μας απομένει λοιπόν, πέρα από ιστορίες, μανιασμένες, τρυφερές, υπάκουες, αλύτρωτες, στιγμές δόξας και ταπείνωσης, στιγμές δικές μας.  Άραγε τι μένει από τα μυθιστορήματα που αναζητούν ανθρώπους με τροχιές και πτώσεις. Μα πάντα οι ιστορίες.

Όπως το Επί Θεμάτων, γευμάτων και αισθημάτων – κοινωνία της εξαιρετικής Μαρίας Αποστολάκου από τις εκδόσεις Βακχικόν. Την νουβέλα κοσμεί μια φωτογραφία της Μαρίτα Μονς. Η πατίνα του χρόνου κάνει την δουλειά της. Ένας τόπος για να κατοικήσει η μνήμη. Οι τοίχοι με τις ρυτίδες και τα αποτυπώματά τους, μια σιδερένια σκάλα, ακλόνητη στην θέση της για δεκαετίες, μια πόρτα στο χθες κλειδωμένη όπως ο κόσμος της Μ. Αποστολάκου που ξεδιπλώνεται σε αυτό το έργο σαν κούκλα μπάμπουσκα. Ή πάλι σαν θραύσματα από το πρόσωπο μιας αρχαίας κόρης που νικήθηκε από την φθορά και το χρώμα της γίνηκε πολύτιμη σκόνη. Η Μαρία της ελληνικής επαρχίας που βρίσκει στοιχεία της ψυχοσύνθεσης της, έξοχα δοσμένα μες στην προφορικότητα και την ροή της αφήγησης. Ο έρωτας, οι σταθμοί της ζωής, το φιλμ που ξεδιπλώνεται στην μηχανή, που κάθε τόσο έτσι αυθαίρετα παίρνει μπρος και προβάλλει τις καλύτερες στιγμές σου. Γυναίκες όπως η Μαρία και Αρετή αρκετά χρόνια πίσω, φτιαγμένες από το ίδιο μέταλλο, πηγαίνουν τον κόσμο εμπρός. Η ηρωίδα της συγγραφέως εμψυχώνεται από τα πράγματα και τους ανθρώπους, κάποτε η σκιά της καίγεται. Μα έτσι συμβαίνει πάντα με τα κορίτσια που γεμίζουν με φως τα σταυροδρόμια των σελίδων. Η νουβέλα των εκδόσεων Βακχικόν αφηγείται μια ελληνική ιστορία από εκείνες που δεν καταγράφονται και όμως κατέχουν μια ξεχωριστή θέση εντός μας. Μια θέση αξιακή που ποτέ δεν θα αποκτήσει η επίσημη, ιστορική καταγραφή. Επειδή ίσως όλα στο τέλος απομένουν καμένες σκιές, αρνητικά που βρίσκουν μια εκδοχή τους στην ατομική μνήμη και το ταλέντο της αφήγησης. Σε αυτό το τελευταίο χρωστάει την ξεχωριστή της ατμόσφαιρα η νουβέλα της Μαρίας Αποστολάκου. Ένα είδος μετάληψης της τρυφερής μνήμης, πέτρα και αξιοπρέπεια μιας Ελλάδας που ερημώνει, ξανανιώνει και προς την δόξα τραβά, με την αιώνια αιμορραγία της. Με την θύμηση και με την νοσταλγία της που κατορθώνει να χωρέσει και να ανθίσει στην Κοινωνία των γεύσεων και των αισθημάτων της Μαρίας Αποστολάκου. Το θαύμα της ζωής, η ενηλικίωση που περνά από τον έρωτα στο όνειρο και φανερώνει το αληθινό πρόσωπό της, συνιστούν ψηφίδες αυτής της νουβέλας που προβάλλει το παρελθόν με μοναδικό της επιχείρημα την ομορφιά.

 

Μαρίας Αποστολάκου

 

Η Μαρία Αποστολάκου μεγάλωσε στην Σπάρτη και σπούδασε δασκάλα στην Αθήνα. Εργάστηκε σε σχολεία των Αθηνών και της Πελοποννήσου, όπως καταγράφεται στο λιτό, βιογραφικό σημείωμα του βιβλίου. Σήμερα επιλέγει την Κρήτη και την ζωή πλάι στην φύση, συμπληρώνει συνοπτικά αυτή η περιεκτική βιογραφία. Εκείνη που ανταποκρίνεται στο πρόσωπο της φωτογραφίας όταν κουβαλά σε δόσεις ισόποσες τις ηρωίδες. Τις μαρτυρίες τους, το μεγάλο τους ναι και το μεγάλο τους όχι, το σκοτάδι τους και την ελπίδα που στερεώνεται με αγώνα και ατομική θυσία. Η συγγραφέας στέκει στην άκρη του νερού που σαρώνει τα χρόνια και τραγουδά το παραμύθι μιας Μαρίας. Είναι εκείνη που μιλά μέσα από την Μαρία Αποστολάκου, είναι ένας ολόκληρος κόσμος που βρίσκει και πάλι την φωνή του. Μένει να σαλέψει εντός μας η χορδή που ξυπνά το δαιμόνιο μέσα μας και έτσι λυρικά, μιμούμενοι την ροή του χρόνου, δίνουμε ξανά μια δεύτερη ευκαιρία σε ό,τι παραμόρφωσαν τα χρόνια και η απόσταση. Κορίτσια μοναχικά που δεν φοβούνται να σηκώσουν το φορτίο αυτού του κόσμου, φυλάσσοντας μες στις καρδιές τους μια σύναξη εαρινή. Η συγγραφέας Μαρία Αποστολάκου που μαζί με τις εκδόσεις Βακχικόν ανιχνεύει το περίγραμμα ενός κάποιου καιρού, αφηγείται πράξεις ανθρώπινες με ένα ανάπτυγμα ισοδύναμο της ζωής. Πρόσωπα που ξαναζούν κοντά στην φύση, που πορεύονται αδιαπραγμάτευτα σε μέρη αυτόνομα, σε ιστορίες με ι μικρό, γεμάτες όμως από ουσία. Μια κουβέντα χαμηλόφωνη, ένα χρονικό δοσμένο με έξαρση και μοναξιά, συνιστούν πράγματα που πλαισιώνουν το κύτταρο της ιστορίας της Μαρίας Αποστολάκου. Στο εγχείρημα αθροίζεται η αρετή της παλαιότητας και το θαύμα του απλού που δεν διστάζει και μας αφοπλίζει. Μια ταινία βουβή, ένα φιλμ παζολινικό είναι αυτή η ζωή που σαλεύει και παραστέκει τους ανθρώπους μες στα χρόνια. Τι και αν κάποτε ρίγησε ο κόσμος για την Αρετή, τι και αν η Μαριώ κρατεί το ίσο στην νουβέλα των εκδόσεων Βακχικόν. Η πολιορκία έχει πια κριθεί και από τον Ευαγγελισμό ενός αυθύπαρκτου κόσμου ξεπηδούν οι μορφές οι προικισμένες με το δραματικό τους λεξιλόγιο. Η Μαρία Αποστολάκου βρίσκει στην αιθέρια, λαϊκή γλώσσα το ύφος που γυρεύει. Άλλη εκεχειρία δεν ζητά, μόνον θυμάται με αγάπη μια ιστορία και αφηγείται την μελωδία της,   ακριβώς όπως το έγραψε ο Αντόνιο Ματσάδο πριν από δεκαετίες.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top