Fractal

«Έρως ανίκατε μάχαν…»

Γράφει ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης //

 

Μάρω Βαμβουνάκη, «Ένας αφηρημένος άντρας», εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα 2019

 

Αναμφίβολα η ανατομία της ανθρώπινης ψυχής είναι πολύ δυσκολότερη από την ανατομία του ανθρωπίνου σώματος. Η διερεύνηση των ανθρωπίνων σχέσεων ξεκινά πάντα από τη σχέση του υποκείμενου με τον εαυτό του, στη συνέχεια με την οικογένεια του και τέλος με τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο. Αυτούς τους τρεις ομόκεντρους κύκλους χειρίζεται επιδέξια η γνωστή συγγραφέας-ψυχολόγος Μάρω Βαμβουνάκη στο νέο της μυθιστόρημα «Ένας αφηρημένος άντρας».

Με το γνώριμο διερευνητικό και διαπεραστικό βλέμμα της «τρυπά» την πυρήνα της ανθρώπινης ψυχής φέρνοντας στην επιφάνεια τον πιο ενδόμυχο φόβο, την ενοχή, την αγάπη, τη συγχώρεση, τη φιλία και προπαντός τον έρωτα. Χρησιμοποιώντας εκτεταμένους εσωτερικούς μονολόγους της πρωταγωνίστριας (Μίρκα) και πρωτοπρόσωπη αφήγηση κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, ο οποίος νοιώθει οικείος με τους τρεις βασικούς χαρακτήρες, τη Μίρκα, τον Πάρνωνα (ο φίλος) και τον Νίκο (ο παντρεμένος εραστής). Το θέμα του μυθιστορήματος αφορά τις επιλογές της Μίρκας, η οποία στα δεκαέξι της χρόνια αφήνει συνειδητά την προβληματική της οικογένεια και να περιπλανηθεί στη ζωή. Ο χαρακτήρας της αποκαλύπτει ένα ώριμο άτομο για την ηλικία του, το οποίο με υπευθυνότητα προχωρά αργά και σταθερά στον καθορισμό και στην επίτευξη των ρεαλιστικών στόχων που θέτει με βάση τις δυνατότητές του. Ο έρωτας, όμως, θα την κάνει να χάσει την ψυχική ισορροπία της και να αναζητήσει την γυναικεία ταυτότητά της. Μέσα από το παιχνίδισμα της φαντασίας θα ζήσει ένα δυνατό πάθος χωρίς καμία λογική σκέψη. Τότε το θυμικό θα πάρει τα ηνία της ζωής της, δημιουργώντας  καθρέπτες συναισθημάτων και εικόνων, της προσωπικής εμφάνισης και της εμφάνισης του άλλου. Η εξιδανίκευση προσώπων και καταστάσεων, χαρακτηριστικό των ερωτευμένων, οδηγούν στην πλήρη κατάθεση ψυχής, καθώς και στην παράδοση της ύπαρξης της πρωταγωνίστριας στον εραστή της. Με τον τρόπο αυτό όταν θα έρθει στο φως η αλήθεια τότε ο θετικός πόλος της ζωής, δηλαδή η χαρά, η αρμονία στη ζωή, ο δημιουργικός κοινός βίος του ζευγαριού θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον αρνητικό πόλο, την απαισιοδοξία, το αίσθημα κενού και εντέλει την κατάθλιψη, και την απόπειρα αυτοκτονίας.

Είναι φανερό ότι η συγγραφέας μέσα από τη γοητευτική της αφήγηση κρατά σφιχτά το «χέρι» του αναγνώστη, οδηγώντας τον βήμα-βήμα στην ανακάλυψη του καζαντζακικού δυϊσμού, απολλώνειου (λογική) και διονυσιακού (συναίσθημα) στοιχείου, στην ανθρώπινη ύπαρξη όταν υπάρχει ο έρωτας.

 

Μάρω Βαμβουνάκη

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top