Fractal

Διήγημα: “Ένα σύντομο τηλεφώνημα.”

Γράφει ο Νεκτάριος Μπέσης // *

 

 

 

 

Το τηλέφωνο χτυπάει επίμονα, το κοιτάει, πάλι από την δουλειά είναι, σκέφτηκε. Το σηκώνει, βρίζει, το κλείνει απότομα. Μια ρουτίνα, μια καθημερινότητα. Η κακή διάθεση, το μοναδικό του όπλο, για να πληγώνει οποιονδήποτε γύρω του, υφιστάμενους, φίλους, συγγενείς και μια σύζυγο, που πραγματικά είχε πολλούς λόγους, για να μην είναι μαζί του.

Δεν τον είχαν δει ποτέ να μιλάει ήρεμα σε κάποιον, από τον μπαρμπέρη και τον καφετζή μέχρι την γραμματέα του γιατρού και τον ίδιο τον γιατρό, από τον οποίο μάλιστα, περίμενε εναγωνίως, ένα τηλεφώνημα. Κάτι, το οποίο τον έκανε να είναι ακόμα πιο αγχωμένος και δύστροπος από ότι συνήθως.

Μπαίνει μέσα σε μια καφετέρια και με απότομο τρόπο, παραγγέλνει έναν καφέ, κοιτάζοντας με αγριότητα την σερβιτόρα. Εκείνη την στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο πάλι. Το σηκώνει, ήταν ο γιατρός ο οποίος τον ενημέρωσε, ότι έχει γενικευμένο καρκίνο, σε όλο του το σώμα και λίγους μήνες ζωής. Κλείνει το τηλέφωνο παγωμένος, κοιτάζει τον καφέ του που μόλις ήρθε και ευχαριστεί θερμά την σερβιτόρα. Αυτή απομακρύνθηκε χωρίς να αποκριθεί, νομίζοντας ότι την ειρωνεύεται, δεν είχε ξανακούσει αυτή την λέξη, το ευχαριστώ, να βγαίνει από το στόμα του.

Κοιτάζει τους μικρούς ζεστούς ατμούς του καφέ να βγαίνουν από το φλυτζάνι του και με ένα μαγικό τρόπο, τους έβλεπε να μπαίνουν μέσα στο πρόσωπο του και να ζεσταίνουν την κρύα του καρδιά. Πρώτη φορά ένιωθε τόσο ήρεμος και γαλήνιος. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, γινόντουσαν όλο και πιο γλυκά, σε κάθε ρουφηξιά. Σηκώνεται, αφήνει φιλοδώρημα για πρώτη φορά, άνοιξε την πόρτα παραχωρώντας ευγενικά την προτεραιότητα, σε έναν εισερχόμενο πελάτη και λίγο πριν βγει στον δρόμο, χτυπάει πάλι το τηλέφωνο.

Ήταν από την δουλειά, άκουσε τι είχαν να του πουν, τους ευχαρίστησε και τους ανακοίνωσε ότι από σήμερα, θα υπάρξει αύξηση στους μισθούς όλων των εργαζομένων. Αποκρίθηκε, ναι είμαι καλά, είμαι μια χαρά και έκλεισε το τηλέφωνο, ψάχνοντας παράλληλα ένα χαρτονόμισμα, για να δώσει σε έναν άστεγο.

Ήταν ήδη ένας άλλος άνθρωπος. Σαν να είχε ήδη πεθάνει ο κακός του εαυτός και να είχε μετενσαρκωθεί σε έναν άλλον, μια δεύτερη ευκαιρία για να συνεχίσει μια ζωή εντελώς αντίθετη, ένα πέρασμα στην άλλη πλευρά, ένας άνθρωπος που τρελάθηκε η ένας τρελός που θεραπεύτηκε, ένας εκ γενετής τυφλός, που μετά από ένα θαύμα, άρχισε να βλέπει όλους τους ανθρώπους, γύρω του, με χαρά και αυτοί εν συνεχεία, να του ανταποδίδουν αυτή την χαρά. Η ζωή του είχε αλλάξει σε μια στιγμή και είχε βρει ένα νόημα, απλά θα ήταν τώρα πια, πολύ σύντομη, σύντομη σαν ένα τηλεφώνημα, σκέφτηκε.

Ενώ περπατούσε, χτυπάει το τηλέφωνο πάλι. Ήταν η γραμματέας του γιατρού η οποία του ζήτησε αρχικά συγγνώμη και στην συνέχεια τον ενημέρωσε ότι έχει γίνει λάθος και ότι οι δικές του εξετάσεις υποδεικνύουν έναν υγιέστατο άνθρωπο. Την ευχαρίστησε και φορτισμένος όπως ήταν, δεν πρόσεξε το κόκκινο φανάρι. Ένα φορτηγό φρέναρε απότομα, αλλά δεν πρόλαβε να σταματήσει. Οι περαστικοί μαζεύτηκαν όλοι γύρω του, μια κόκκινη κηλίδα αίματος μεγάλωνε αργά και σταθερά. Όλοι συμφώνησαν μετά από λίγο, ότι τελικά, ήταν αυτός ο δύστροπος διευθυντής, που δουλεύει στην διπλανή πολυκατοικία.

 

 

* O Νεκτάριος Μπέσης γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Έχει εκδώσει τις συλλογές «Η ορχήστρα του δάσους (2017) και «Καταστρέφοντας τα χρώματα της νύχτας (2018)» Εκδόσεις 24 γράμματα. Ποιήματα του έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες ποιητικές ανθολογίες.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top