Fractal

«Πιο βιογραφικό από το ποίημα, μάγκες μου, δεν έχω»

Γράφει η Έφη Καλογεροπούλου // *

 

«Ένα παιδί σκέτο καταμεσήμερο», Αντιγόνη Βουτσινά,  εκδόσεις Κουκκίδα, 2018

 

 

Η ποιήτρια Αντιγόνη Βουτσινά, έξι χρόνια μετά το Λάθος ποίημα , εκδ. Μελάνι, 2012, επανέρχεται με την ποιητική συλλογή Ένα παιδί σκέτο καταμεσήμερο. Η συλλογή περιλαμβάνει τριάντα ποιήματα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΟΥΚΚΙΔΑ, σε επιμέλεια Κώστα Θ. Ριζάκη και σχεδιασμό μακέτας εξωφύλλου από την Χριστίνα Καραντώνη.

Διαβάζοντας τη συλλογή, είχα διαρκώς την αίσθηση πώς βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο με καθρέφτες όπου ορατό και αόρατο συνυπάρχουν και πλήθος φασματικές γραμμές οριοθετούν ένα αιμάσσον κρυπτικό τοπίο.

Με βασική ποιητική μονάδα την εικόνα, εικόνα αδρή δίχως περιττές φωτοσκιάσεις, που διατηρεί την αυτονομία της και  στίχο που κυριαρχεί  η λιτότητα και η  αφαίρεση, η ποιήτρια συνθέτει μια πλούσια, αγχώδη, ενίοτε τρομώδη γραφή με έντονο υπαρξιακό, αυτοβιογραφικό υπόστρωμα.

Η Βουτσινά δομεί το ποιητικό της σύμπαν, με ανάκληση αλλά και συνένωση μιας εμπειρίας συμβάντων, σε μια ατμόσφαιρα αποστασιοποίησης, μπαινοβγαίνοντας με άνεση στο Εαυτό, συν-υφαίνοντας πλήθος εξωλογικά στοιχεία με θραύσματα μιας συνείδησης που πάσχει και αγωνιά.

Δίχως συγκίνηση, ψυχρά, ρεαλιστικά ή καλύτερα με μια φυγή από την συγκίνηση, η ποιήτρια δημιουργεί μια νοητική αιώρηση. Τα πάντα ακροβατούν στο σύνορο πραγματικού-φανταστικού. Η φαντασία δημιουργεί ποιητικές δομές, ορμώμενη από ρευστές καταστάσεις του υποσυνείδητου και στην φυγόκεντρη τάση που την χαρακτηρίζει δημιουργεί μια ποίηση καταστάσεων. Η γραφή της αναπνέει ρυθμικά και διαθέτει έντονο προσωπικό στίγμα.

Και είναι αυτό το υπερ ρεαλιστικό παιχνίδι σύντηξης συναισθημάτων, που μας προτείνει, εκεί που το συναίσθημα παροξύνεται και οι λέξεις θραύονται κάτω από το βάρος τους, ο τόπος της δικής μας πια συνάντησης, με αυτό που κατά μόνας, μας στοιχειώνει.

Το ποιητικό υποκείμενο εδώ, δεν συγκρούεται με το περιβάλλον, δεν κοινωνιολογεί, αλλά ολοκληρωτικά  αυτονομημένο κραυγάζει στο κενό. Δίχως λύτρωση,  ο αυτοβασανισμός του  επιτείνεται, αποκτώντας μια ξεχωριστή δραματική υπόσταση.

Μέσα από διαρκείς νοητικές  ανατροπές σε μία πληθυντική  μεταστοιχείωση του ασυνείδητου, πλήθος ανέστιες φιγούρες, όντα  κάθε λογής, μορφές που δραπετεύουν, ξεχύνονται απ’ τους στίχους και μας κατακλύζουν.

Κι είναι πλάσματα βίαια, οργισμένα, παράλογα, θλιμμένα.

Άραγε που πάνε;

 

Αντιγόνη Βουτσινά

 

 

 

Όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη

 

Ένα σκυλί γαβγίζει

το ποίημα.

Το ποίημα σκοτεινό μέχρι

το γόνα σκεπασμένο

παριστάνει τον νεκρό

γιατί απ ’το γόνατο και κάτω

άγρια βγάζει δόντια κοφτερά

κάτι αφού το ήξερες γιατί δεν το ’πες

κι άλλους τρομαχτικότερους κυνόδοντες

μου τα ’φαγες τα χρόνια

 

κι έτσι αργά αργά το μαύρο το σκυλί

δαγκώνεται

την σάρκα τρώει την ουρά του

μασιέται όλο ως τα γόνατα

γιατί από εκεί και κάτω

 

με σκύλου πόδια

βάδισε πάλι αυτό το ποίημα.

 

 

*Έφη Καλογεροπούλου  Είναι φυσικός, θεατρολόγος και ποιήτρια. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι φυσικός και θεατρολόγος και εργάζεται στην εκπαίδευση. Το 2008 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της «Σκεύη ταξιδίου» από τις εκδόσεις Ενδυμίων. Ακολούθησαν οι συλλογές: «Ήχος από νερό» (εκδόσεις Ενδυμίων, 2010), «Άμμος» (εκδόσεις Μετρονόμος-Ποιείν, 2013), «Έρημος όπως Έρωτας-Desert as Desire», δίγλωσση έκδοση σε μετάφραση Γιάννη Γκούμα (εκδόσεις Μετρονόμος-Ποιείν, 2015) και «Χάρτης Ναυαγίων-Chart of Shipwrecks”, δίγλωσση έκδοση σε μετάφραση Γιάννη Γκούμα, εκδόσεις Μετρονόμος-ποιείν, 2017). Ποίησή της καθώς και θεατρική κριτική έχει δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά και έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, ισπανικά και ιταλικά.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top