Fractal

Ελένη Χωρεάνθη- Ένα αρχαίο ανέκδοτο κείμενο. Ένας όχι και τόσο θλιβερός * «Επικήδειος»

Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη //

 

 

 

 

………………… Ένας όχι και τόσο θλιβερός *

……………………………«Επικήδειος»

 

«…Πώς να μιλήσεις, πώς να εκφραστείς,

πώς να δεχτείς

έτσι γυμνό το θάνατο.

Κι αυτό εδώ το χρέος μου σκληρό.

Γιατί, Θεέ μου, φόρτωσες στον άνθρωπο

τόσες πληγές και βάσανα

και σαν στερνή του απολαβή τού όρισες το θάνατο;

 

‘Αγαπητή μου συνεργάτιδα,

μπροστά στο άψυχό σου σώμα

αναμετρούμε τώρα τις στιγμές σου

προσφέροντάς σου

λουλούδια μελαγχολικά του φθινοπώρου.

 

Μπροστά στο πεθαμένο σου κορμί

συλλογιόμαστε τα περασμένα σου,

τη ζωή σου που έσβησε.

την παρουσία σου

που έπαψε να κινείται ανάμεσά μας.

Κι είχες, ενόσω ζούσες, μια θέση

σ’ αυτήν εδώ τη μικρή κοινωνία του χωριού

με τις χάρες και τις ιδιοτροπίες σου.

Έτσι συμβαίνει μ’ όλους τους ζωντανούς.

Έχτιζες κι έφτιαχνες, φύτευες κι όρθωνες

ανυποψίαστη μπροστά στο πεπρωμένο σου.

Μεγάλωνες έτσι τη διάρκειά σου μέσα στο χρόνο,

χανόσουν κι έχανες

την τρομερή αίσθηση του θανάτου’

 

Καθένας μας ψευτογελώντας, χαχανίζοντας,

γκρεμίζοντας ή χτίζοντας τους πύργους του,

αποξεχνιέται και λυτρώνεται από το άγχος του θανάτου.

Αλλά όλα τα ανθρώπινα τελειώνουν,

είναι χαμένα.

Έρχεται σε μια στιγμή ο θάνατος

και μια μαύρη πινελιά κλείνει τον κύκλο της ζωής.

Μια νέα ζωή

σε μια απόλυτη μοναξιά γεννιέται

για να ξαναπεθάνει.

Παράξενος ο νόμος της ανανέωσης.

 

‘Αγαπητή μου Ευτυχία **,

έδωκες στη ζωή ό, τι μπορούσες

και στη ζωή σου σαν δασκάλα ξοδεύτηκες.

Οι μαθηταί σου μεγάλοι πια

κι άλλοι μικροί σε συνοδεύον σιωπηλοί

Ο άντρας σου,

ανήμπορος να σου προσφέρει τίποτ’ άλλο

πέρ’ απ’ τα δάκρυα και τη βουβή του θλίψη

Οι συγγενείς, οι φίλοι σου, οι συνάδελφοί σου,

τα παιδιά εδώ γύρα,

δεν έχουν παρά να σου ευχηθούν

Καλή τύχη στο αγύριστο ταξίδι

που σε πάει ο μαύρος καβαλάρης’

 

Ένα ταξίδι κι η ζωή μας τίποτ’ άλλο

Πικρό για όσους βαθαίνουν στο νόημα της ύπαρξης,

ενδιάμεσος της ψυχής σταθμός.

πέρασμα στην αιωνιότητα. λένε άλλοι

Όπως και να  ‘ναι,

το τραγικό κλείσιμο του κύκλου της ζωής.

ο ξεριζωμός.

ο θάνατος δίνει την καλύτερη ερμηνεία.

Γι ‘ αυτό

 

Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε

την πίκρα ης ζωής. Όντας βυθίσει ο ήλιος

και το σούρουπο ακλουθήσει,

μην τους κλαις, ο καημός σου όποιος και να  ‘ναι. 

 

Α δεν μπορείς, παρά να κλαις το δείλι,

τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν.

θέλουν- μα δε βολεί να λησμονήσουν***.

 

‘Αιωνία σου η μνήμη’»

 

* Τον «επικήδειο», τον βρήκα τυχαία στα χαρτιά μου, γραμμένο με μελάνι σε 7 χαρτάκια και τον αντέγραψα χωρίς να αλλάξω τίποτε απολύτως, όπως γράφτηκε

κι εκφωνήθηκε από μένα αυθημερόν, αρχές του 1960, στο ξόδι της Κυρίας Ευτυχίας, γηραιάς , χρόνια συνταξιούχου,. δασκάλας. Τη στόλιζα την καημένη με αρετές που δεν είχε ο κόσμος μειδιούσαν. Καταχειροκροτήθηκα μέσα στην εκκλησία και μερικοί σιγοψιθύριζαν: «Τα λες ωραία, πες ακόμα…».

 

** Ήταν «περίπτωση», χαρακτηριστικός τύπος παλιάς δασκάλας η Κυρία Ευτυχία, ιδιόρρυθμη, ολίγον αλαφροΐσκιωτη, που άφησε εποχή.

 

***Απόσπασμα από τη «Λήθη» του Λορέντζου Μαβίλη

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top