Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Quartet
02/11/2021, 11:34 μμ

Quartet

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //

 

Σημείωμα για την ποιητική συλλογή «Ελεγείας Χρόνος» του Στέργιου Φωτόπουλου από τις εκδόσεις Βακχικόν

 

Μισή φάνηκε

Στην πόρτα,

Στ΄άνοιγμα,

Φτιαγμένη για

Τον έρωτα,

Με τέσσερεις

Μονάχα

Γραμμές

(αναφορά στο εξώφυλλο της συλλογής Ελεγείας Χρόνος]

 

Ο ποιητής κρεμιέται δίχως φόβο από τους λεπτοδείκτες. Πολεμάει να εμποδίσει το γύρισμα του καιρού. Και είναι ηρωικός, γεμάτος ματαιότητα, καθώς την έκβαση του παράτολμου του παιχνιδιού από την αρχή καλά γνωρίζει και σε βάθος. Αγκομαχά, προσπαθεί, πεθαίνει, γεννιέται, γελά και οδύρεται και έρχεται μια εποχή που όλες οι λέξεις στοιβάζονται στην έξοδο και εκείνος διαλέγει πια τον δρόμο της σιωπής. Μα αυτό το τελευταίο συνιστά μια άλλη ιστορία. Εκείνο που χρειάζεται να φανταστεί κανείς για να νιώσει αυτό το μικρό σημείωμα στην πρόθεση και την μαρτυρία του είναι η εικόνα του ποιητή που παλεύει μόνος στα μαρμαρένια αλώνια. Εμπρός του δεν στέκει ο χάρος μα ο χρόνος. Ποιος Γολιάθ, ποιοι Φιλισταίοι ξακουστοί και Αχιλλέας και Αίαντας. Ο αντίπαλος του ποιητή γυρεύει όλη την δύναμη, όλη την πνευματικότητα, όλο το κουράγιο που μπορεί να επιδείξει ο ζωντανός στα μοιραία και τα θυελλώδη. Είναι μονάχος σε αυτήν την μάχη, απέναντί του η ζωή και εκείνος με μοναδικά του μέσα, τον θάνατο και την ομορφιά. Και αν χάνει, επειδή πάντα χάνει στον αγώνα του, εμείς του χρωστάμε ένα χέρι συγκαταβατικό, μια επιβεβαίωση των κόπων του. Εμείς που γνωρίζουμε με τι δυσκολίες αναμετρήθηκε κάποτε ο ποιητής και πόσο σπάνιο είναι να γεννιέται ένα γενναίο ρόδο.

Η σκηνή θα ήταν φοβερή. Φανταστείτε, ένας άνθρωπος γαντζωμένος πάνω στο ρολόι του παλιού σπιτιού με την κάτασπρη αυλή και το κυρτό σώμα της απουσίας. Ανάμεσα σε ασβέστες, αγγίγματα, αποτυπώματα ενός παλιού κόσμου ο Στέργιος Φωτόπουλος βυθίζεται στο αδύνατο. Δεν αναζητά πια καμία γλώσσα παιδική, η ωριμότητά του αρκετή για να τον πείσει πως τέτοια τεχνάσματα δεν αξίζουν μία εμπρός στο φάσμα της ανθρώπινης ζωής. Στήνει τα σύνεργα της μοναξιάς του όπου του λέει η μνήμη, ξεσηκώνει φωτογραφικά καρέ, κοιτάζει στην άλλη πλευρά της ταπετσαρίας. Εκεί που τα ρολόγια γυρεύουν Δον Κιχώτηδες και οι ανεμόμυλοι μοιάζουν κίνδυνοι αληθινοί. Ο Σ. Φωτόπουλος μάχεται τον χρόνο, με την σοφία της βέβαιης ήττας. Αυτό είναι το όνομά του ποιητή που μάχεται απόψε στο όνομα του δικού του και του δικού μου χρόνου. Στις σελίδες της καινούριας έκδοσης του Βακχικόν ένας νέος δημιουργός κάνει το πρώτο βήμα, αυτό που κατά τα αλεξανδρινά πρότυπα καθόλου λίγο δεν μοιάζει. Εποχές, φίλοι, γυναίκες, δισταγμοί, μα και χώμα, φωτεινά ακρογιάλια. Ο Στέργιος Φωτόπουλος πηγαίνει όπου τον πάει η καρδιά, η ακίνητη στιγμή του ζωντανεύει σαν την πριμαντόνα του μουσικού κουτιού που φέρνει δυο περιστροφές γύρω από τον υπέροχο εαυτό της. Οι στίχοι του όσα κατόρθωσε να συγκρατήσει από στιγμές μυθολογικές. Έχει πολλές τέτοιες η ζωή μας και ο ποιητής της καινούριας εκδοτικής συνεισφοράς του Βακχικόν δανείζεται τα στοιχειά της πρόζας του από πράγματα βελούδινα. Ναι, αυτή είναι η αίσθηση της συλλογής Ελεγείας Χρόνος που δημοσιεύεται μες στην μελαγχολική σμίκρυνση της μέρας, στο μέσον της απόστασης που μας χωρίζει πια για πάντα από τον τελευταίο Αύγουστο. Μια υγρασία διαφορετική νοτίζει τα πράγματα με λήθη, μια υγρασία σχεδόν καλοκαιριάτικη, μια λάμπα που τρέμει. Την ομορφιά αποζητά ο Στέργιος Φωτόπουλος, αυτή είναι η μέριμνά του η εσωτερική. Είναι ένας πάσχων άνθρωπος που βρίσκει στην μουσική και την ποίηση τα μέσα για να εφεύρει έναν άλλον χρόνο, φανταστικό. Νύχτες ερεθιστικές, μια νεότητα γεμάτη έξαρση και συντριβή, αφού αλλιώς δεν μπορεί να σμιλέψει στίχους στο στερέωμα ο ποιητής. Οι πρόζες της καινούριας συλλογής των εκδόσεων Βακχικόν στήνουν μια χαμηλόφωνη, εξομολογητική κουβέντα. Ευωδιάζουν ευγνωμοσύνη, αφηγούνται μέρη αυτόνομα και προσωπικά, ιστορίες με μικρό ι, δικές μας.

 

Στέργιος Φωτόπουλος

 

Οι εκδόσεις Βακχικόν, -και ας έχει ειπωθεί αρκετές φορές σε αντίστοιχα σημειώματα- , προσφέρουν ένα σημαντικό έργο. Πλάι σε άλλους εκδοτικούς οίκους, καινούριους και παλιούς που αντέχουν τις οικονομικές παλινωδίες της εποχής δίνουν φωνή στους ποιητές που παλεύουν εκεί έξω. Θαρρείς πως δημιουργοί και εκδότες έχουν βαλθεί να καταγράψουν με όση ευρύτητα μπορούν, την εποχή που φεύγει γρήγορα από κοντά τους. Ίσως για αυτό γράφουν και κομματιάζουν ηθελημένα αυτόν τον χρόνο, σε μερίδια ονείρου και μνήμης και αίσθησης. Κανένα σκηνικό δεν περνά απαρατήρητο, να τι μαρτυρούν οι ολοένα και ποιοτικότερες, ποιητικές εκδόσεις που βρίσκουν σε περιπτώσεις όπως του Στέργιου Φωτόπουλου, την βέβαιη δικαίωση. Αρκεί το ρήμα και η ενέργειά του για να βεβαιωθεί η πορεία που διαγράφουν οι στίχοι του Αθηναίου δημιουργού. Βυθίζονται, αντιστέκονται, αναδύονται γράφει στο οπισθόφυλλο της συλλογής Ελεγείας Χρόνος που συστήνουν στο αναγνωστικό κοινό της ποίησης οι ποιοτικές εκδόσεις Βακχικόν.

Την ίδια στιγμή ο ποιητής ετοιμάζεται για μια ακόμη ήττα. Τα χέρια του είναι καταματωμένα, το φράκο του όλο ξέφτια, ο καιρός που περνά δίπλα του δεν τον λογαριάζει. Η μελαγχολία του δεν ενδιαφέρει κανέναν. Η πεποίθησή του μοιάζει με εκείνη των πόλεων που παλιώνουν όσο και αν στρέφουν τα νώτα τους στο μέλλον. Η μελαγχολία του φαντάζει από αυτήν την άποψη βερολινέζικη. Και όμως ετοιμάζεται ξανά να συγκρατήσει τον χρόνο, να δει πίσω από τους ασβέστες. Να δει εκείνα τα σωσμένα, ζωγραφικά έργα που σε πείσμα του εργάτη, συντηρήθηκαν έξω από το φως μονάχα για τούτη την στιγμή. Δεν έχει άλλον τρόπο από την ποίηση, η μουσική του έρχεται από έναν μακρινό δρόμο. Σε λίγο θα χυθεί επάνω στο ρολόι, επάνω στους λεπτοδείκτες και την φιγούρα της που χάνεται, ρωτώντας αδιάκοπα με ποιον τρόπο μπορεί κανείς να σώσει την αίσθηση της ομορφιάς. Ωραία και καταδικασμένη η δεύτερη ζωή εκείνου που διάλεξε την ποίηση.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top