Fractal

Ξαναζώντας το άμεσο παρελθόν μας

Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης //

 

Χρίστος Κυθρεώτης «Εκεί που ζούμε», εκδ. Πατάκη

 

Διαβάζοντας και τελειώνοντας το «Εκεί που ζούμε» του Χρίστου Κυθρεώτη συνειδητοποίησα πως δεν είναι ένα βιβλίο που αφορά τις μόνο τους σημερινούς σαραντάρηδες ή τριανταπεντάρηδες όπως ο ήρωας του βιβλίου του. Αφορά ένα μεγαλύτερο εύρος ηλικιών, ανεξαρτήτως φύλου. Από τα δεκάξι μέχρι τα εβδομήντα plus. Ο ήρωας του μυθιστορήματος Αντώνης Σπετσιώτης είναι ή γίνεται το όχημα για να μας περιγράψει τις ζωές των περισσοτέρων Ελλήνων λίγο πριν την Ολυμπιάδα του 2004 λίγο μετά τις ημέρες του πρώτου μνημονίου.

Παρακολουθούμε μια ιδιαίτερη φορτωμένη και φορτισμένη επαγγελματικά, ψυχικά, συναισθηματικά, χρονικά ημέρα του πρωταγωνιστή. Η πρωινή παράσταση στην Ευελπίδων, ως μέρος του επαγγέλματος, η απογευματινή συνάντησή του με την Στέλλα την πρώτη του ερωτική σχέση (εξακολουθούν να πίνουν καφέ μια φορά στους τρις μήνες), το οδοιπορικό Χαλκούτσι- Ορχομενός-Χαλκούτσι ως συνοδεία στο τελευταίο επαγγελματικό ταξίδι του πατέρα του και έπειτα το τέλος της βραδιάς, η μεταμεσονύκτια παρουσία του στο πάρτι της μελλοντικού δικαστού και πρώην σχέσης του Άννας (επίσης δεν έχουν διακόψει τις επαφές τους).

Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί πρωτοπρόσωπη αφήγηση δίνοντας μεγαλύτερη αμεσότητα (στα δικά μου μάτια τουλάχιστον) στο κείμενο. Το εύρημα των είκοσι τεσσάρων ωρών έχε χρησιμοποιηθεί από συγγραφείς στο παρελθόν, αλλά  για την ιστορία που θέλει να αφηγηθεί  ο Κυθρεώτης είναι η ενδεδειγμένη. Γιατί επί της ουσίας είναι η τεχνική της συμπύκνωσης των τελευταίων σαράντα ετών της Ελλάδας.

Με ιδιαίτερη αφηγηματική άνεση, άλλοτε η ροή του κειμένου  ανεβάζει ταχύτητα και άλλοτε γίνεται πιο χαλαρή, χωρίς όμως να μειώνεται η στιβαρή δομή του, παρακολουθούμε την πορεία όλης της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Τις προσδοκίες, τις διαψεύσεις, τις απογοητεύσεις, τις επίπλαστες χαρές, τις αναστολές των πράξεων και τις καταστολές των επιθυμιών.

Σε κάθε σημείο ο ήρωας Αντώνης Σπετσιώτης μαστιγώνει ανελέητα τον εαυτό του, για τις πράξεις, τις αποφάσεις, τα λάθη του. Ταυτόχρονα όμως υποδόρια μαστιγώνει και αναλύει και τους  δευτεραγωνιστές ήρωες, όπως τη Στέλλα, τη Δημητριάδου, τον γιο της την Άννα, τον μυστηριώδη γείτονά του, ακόμη και τον σκύλο του γείτονά του, τον πατέρα του, το πρώην αφεντικό του πατέρα του, την αδελφή του, τη μητέρα του τον εργοδότη του, τους συναδέλφους του. Θυμίζει και μάλλον είναι ένα ψυχογράφημα της κοινωνίας, χωρίς να δίνονται πολεοδομικά σύνορα (άλλωστε δεν χρειάζονται τέτοια).

 

Χρίστος Κυθρεώτης

 

Το μυθιστόρημα είναι πολυεπίπεδο. Αναλύεται η σχέση πατέρα- γιου, σχέση αδελφής- αδελφού, μητέρας-γιου εις διπλούν, πρώην συντρόφου επίσης εις διπλούν, επαγγελματία δικηγόρου. Σχέση μεταξύ συναδέλφων, αλλά και μεταξύ ιδιοκτήτη εταιρίας και υπαλλήλου. Όλα περνούν, διυλίζονται ασφαλώς από τη άκρως διεισδυτική συγγραφική ματιά του Χρίστου Κυθρεώτη.

Υπάρχουν τρεις δυνατές σκηνές-πλαίσια- ορόσημα μέσα στην ιστορία που αφηγείται. Τα των δικαστικών αιθουσών, το ταξίδι με τον πατέρα του στον Ορχομενό και έπειτα η συνάντηση και ο διάλογος με τον γιο της Δημητριάδου στο νεκροτομείο.

Εν κατακλείδι: Απόλαυσα κάθε μία από τις 440 σελίδες του βιβλίου και θεωρώ ότι το συγκεκριμένο θα γίνει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, σημείο αναφοράς για τους Έλληνες συγγραφείς κοντά στην ηλικία των σαράντα.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top