Σπουδάζω τον ουρανό

Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη //

Διονύσης Π. Σιμόπουλος: «Είμαστε αστρόσκονη/Σύμπαν, μια ιστορία χωρίς τέλος», Μεταίχμιο, Αθήνα 2017

Από τα μονοπάτια των άστρων του γαλαξιακού πυρήνα

επιστροφή στη Γη μας

“…Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος,

των μεν όντων ως έστιν,

των δε μη όντων ως ουκ έστιν…”

(Πυθαγόρας)

“Ο άνθρωπος είναι το μέσο για να γνωρίσει τον εαυτό του το… Σύμπαν!”

(Διονύσης Π. Σιμόπουλος)

Χρόνια ζητούσα μια ευκαιρία να σιμώσω, να συναντήσω αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, τον λαμπρό επιστήμονα, έναν σοφό Πολίτη του Διαστήματος που θαύμαζα και θαυμάζω απεριόριστα τόσο για τις γνώσεις του, όσο και περισσότερο για τον αφοπλιστικό τρόπο, για την οικειότητα με την οποία μιλάει για το Σύμπαν, θαρρείς και πιάνει κουβέντα με το γείτονά του, έναν απλό άνθρωπο που θέλει να μάθει για το απέραντο άγνωστο που μας περιβάλλει, αλλά να του μιλήσουν απλά, καθημερινά, όπως και σ’ ένα παιδί. Τόσο απλά, σαν παραμύθι, ν’ ακούσει, να διαβάσει μια ιστορία που μοιάζει με καθημερινή κουβέντα, με όμορφο, γοητευτικό παραμύθι.

Γιατί η ύπαρξη, η ζωή, η εξέλιξη και το μέλλον, σκέφτομαι – ναι, το Αύριο του Σύμπαντος – μόνο σαν παραμύθι μπορεί να ερμηνευτεί και να κατανοηθεί. Κι αναρωτιέμαι: Απλουστεύεται η γνώση; Απλουστεύεται η μεγάλη γνώση;

“Απλουστεύεται”, απαντάει η Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, η ποιητική μελέτη του Σύμπαντος, η ζωή, η αντιμετώπιση και η ερμηνεία του σαν παραμύθι. “Απλουστεύεται”, απαντάει ο διάσημος διαστημικός επιστήμονας με τον απλό, τον ήπιο λόγο, που υπαγορεύεται από τη βαθειά μελέτη και τη στέρεη γνώση, την οικείωση και την αγάπη του προς αυτόν το γνωστό-άγνωστο, τον αινιγματικό, τον γοητευτικό, ανεξιχνίαστο, τον διαρκώς εξελισσόμενο “συμπολίτη” και “γείτονά” του.

Ο συγγραφέας του βιβλίου τούτου έχει τόσο πολύ αγαπήσει τον κόσμο των άστρων, τόσο τον έχει γνωρίσει με την αδιάλειπτη αναστροφή, τη διάσπαρτη, τη διάχυτη στο απέραντο Χάος ζωή και λειτουργία του Σύμπαντος και έχει τόσο ταυτιστεί μαζί του, ώστε να μιλάει απλά, βαθυστόχαστα, κατανοητά.

Πριν πέσει ο αποκλεισμός, ένεκα της πανδημίας, διάβαζα τρεις τουλάχιστον κυριακάτικες εφημερίδες και μία κάθε μέρα για να παρακολουθώ το καθημερινό γίγνεσθαι στη χώρα μου και στον κόσμο. Έτσι, είχα την ευκαιρία να διαβάζω πάντα όλα τα εκλαϊκευμένα δημοσιεύματα του Διονύση Π. Σιμόπουλου, τα σχετικά με την ύπαρξη, τη ζωή και την εξέλιξη του Σύμπαντος. Τον γνώρισα ως σπουδαίο επιστήμονα, σοφό Διαστημικό Δάσκαλο και ερμηνευτή από τις πάμπολλες  επιστημονικές/αστροφυσικές εργασίες, τις γοητευτικές ξεναγήσεις του στο απέραντο Σύμπαν.

Η ζωή, η καθημερινότητά του αποτελούσε, θαρρείς, μέρος της ζωής του Σύμπαντος. Αποκαλεί “Γεννητούρια”, τα όσα γνωρίζουν οι επιστήμονες για τις εξελίξεις της ζωής του Σύμπαντος. Όταν ένας διαστημικός Επιστήμονας μιλάει για “Γεννητούρια” του Σύμπαντος, σημαίνει πως όλες οι εκπληκτικές κατακτήσεις της Επιστήμης του Διαστήματος βρίσκονται ακόμα σε νηπιακό στάδιο, στην αρχή.

Η Έρευνα πάντα ξεκινάει με εικασίες, προχωράει με πειράματα και παρατηρήσεις, καταγράφει τα πορίσματα, ερμηνεύει τα δεδομένα και καταλήγει σε συμπεράσματα. Παραθέτω χαρακτηριστικά  αποσπάσματα από τα δημοσιεύματά του:

“…Στο Σύμπαν υπάρχουν ένα τρισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια άστρα. Όσοι και οι κόκκοι της άμμου όλων των ωκεανών της γης. -Σε – μια δαχτυλήθρα συμπαντική ύλη βρίσκουμε ένα δισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια άτομα. Επομένως, το να υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος βρίσκεται πολύ μακριά από το απροσδιόριστο κέντρο του Σύμπαντος, είναι θέμα προοπτικής και σχετικότητας…”

Ο αείμνηστος αστροφυσικός μας, πολίτης του κόσμου των γαλαξιών πλέον, έχει φέρει τόσο κοντά μας το απέραντο Σύμπαν και μας το έχει κάνει τόσο οικείο που μπορούμε να ζούμε συγχρόνως εδώ κι εκεί. Μιλάει τόσο απλά π.χ.  για αστρικά γεννητούρια, για μάζες σφοδρών αστρικών αερίων που κινούνται στα μεσοδιαστήματα των άστρων:

“…Σ’ ένα νεφέλωμα αερίων και σκόνης[…], στο κέντρο του νεφελώματος φαίνεται ένα ιδιαίτερα λαμπερό άστρο[…] λαμπερότερο από τον Ήλιο μας. Η έντονη πίεση του φωτός από το άστρο αυτό καθώς και οι ισχυρότατοι αστρικοί άνεμοι […] έχουν δημιουργήσει ένα κενό αερίων με διάμετρο 25 ετών φωτός”, ηλικίας “μόλις 30.000 ετών”!!! Τα θαυμαστικά δικά μου.

    Τα άστρα γεννιούνται, ενηλικιώνονται και πεθαίνουν. Ο θάνατος ενός άστρου “δρομολογείται” τη στιγμή της γέννησής του, “ανάλογα με την ποιότητα των υλικών που έχει”.Και είναι φυσικό να συμβαίνουν, εφόσον το Σύμπαν είναι ζωντανός οργανισμός, αιωνίως υπάρχων, υποκείμενος στο νόμο της “σχετικότητας”. Τα πάντα είναι ρευστά, οι σχέσεις και οι εξαρτήσεις είτε θεωρούμενες μεταξύ των αστρικών μονάδων είτε μεταξύ συστάδων νεφελωμάτων, αστερισμών, γαλαξιών είναι αμφίσημες. Ο κόσμος, το Σύμπαν είναι άχρονο και την ίδια στιγμή πεπερασμένο με τα μέτρα των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Και τούτο γιατί η ηλικία του υπολογίζεται – σχετικά – με δις και τρις τρισεκατομμύρια χρόνια.

Τα μεγέθη είναι στην κυριολεξία αστρονομικά. Τα πάντα υπόκεινται σε ατελεύτητες εκρήξεις και διαστολές έως την πλήρη αυτοδιάλυσή τους. Η γη, η Γη μας η πεφιλημένη, σε βάθος χρόνου, υπολογιζόμενου σε δις και τρις τρισεκατομμύρια χρόνια – εμείς μπορούμε να κοιμούμαστε ήσυχοι ως τότε, όπως και οι μελλοντικοί κάτοικοί της – θα διασταλεί μέχρι σημείου αυτοδιάλυσής της. Ακόμα και η ζωή του Ήλιου είναι υποκείμενη στη διαστολή, και για να καταφέρει να μετατραπεί σε άσπρο νάνο, εκτοξεύει μάζες αερίων από το νεφελώδες περίβλημά του.

Η ζωή στο Σύμπαν μοιάζει με παραμύθι για παιδιά. Και φυσικά, από ένα γνωστικό σημείο και πέρα, όλα είναι υποθετικά και μόνο με τη φαντασία μπορεί κανείς, σχετικά πάντα, να κατανοήσει την αέναη καταστροφή και αναγέννηση, τη δημιουργία νέων αστρικών σωμάτων. Πάντως, γεγονός είναι πως υπάρχει μια συνεχής ροή στο Σύμπαν, μια ανακύκλωση: καταστροφή/αστρογένεση.

Διαιώνια έχουν συμβεί στο Σύμπαν άπειρες εκρήξεις, δημιουργίες νεφελωμάτων, αστρικές καταστροφές. Κοντολογίς, το Διάστημα/Σύμπαν είναι ένας τεραστίων διαστάσεων ζωντανός οργανισμός που διαρκώς βρίσκεται σε οργασμό, αστρογένεση και αστρικές καταστροφές. Έτσι: “Μια μαύρη τρύπα είναι το σημείο εκείνο του διαστήματος όπου κάποτε υπήρξε ο πυρήνας ενός γιγαντιαίου άστρου…” Και,“όσο παράξενο κι αν φανεί, το όνειρο της ανθρωπότητας να φτάσει τα άστρα και να τα ψηλαφίσει με τα ίδια της τα χέρια, γίνεται καθημερινά πραγματικότητα εδώ, πάνω στο δικό μας πλανήτη”.

Διονύσης Σιμόπουλος

Από τη στιγμή που βρέθηκα στο κενό, ανάμεσα στους γαλαξίες και “άγγιξα το αστρικό Σύμπαν με τα ίδια μου τα χέρια στο πρόσωπό μου ή όταν έκοψα ένα λουλούδι”, έχω τις απαντήσεις για πολλά από τα μυστικά της δημιουργίας του Σύμπαντος και της Αρχής  του Κόσμου, όπως θαρρώ και πού βρίσκεται κρυμμένο το μυστήριο της Ζωής. Εδώ, πάνω στη μικρή μας Γη (με κεφαλαίο η Γη ως Μητέρα όλων, “Μάτερ μεγάλα”, όπως τη θέλει ο αστροφυσικός μας και ο αρχαίος ποιητής) κι εδώ αφήνει ό,τι πήρε από το Σύμπαν για να συνεχίσει το ταξίδι των αέναων ανακυκλώσεων, συμμετέχοντας στο έργο Δημιουργίας του κόσμου.

Το μακρινό Σύμπαν, επομένως, είναι εδώ. Πάνω και στην καρδιά της γης. Κι εμείς οι άνθρωποι, που το μεγαλύτερο μέρος του σώματός μας κουβαλάει αστρόσκονη και καταπίνουμε καθημερινά εκατομμύρια θετικά και αρνητικά ιόντα, τα ίδια που κατάπινε ο Πυθαγόρας κι ο Σωκράτης όπως έρχονται διαδοχικά από την αρχή της γένεσης του Σύμπαντος, έχουμε την ηλικία του Σύμπαντος, αποτελούμε μέρος του Σύμαντος. Είμαστε ηλικίας 13,8 δισεκατομμυρίων ετών!

“…Είμαστε, δηλαδή, αστράνθρωποι που δημιουργήθηκαν από χημικά στοιχεία φτιαγμένα κατά τις θανατηφόρες εκρήξεις υπεργιγάντιων άστρων[…]Είμαστε αστράνθρωποι που παρακολουθούν τις κοσμικές ακτίνες να εκτοξεύονται στο Διάστημα από πάλσαρ σούπερ νόβα. Να φτάνουν στην ατμόσφαιρά μας και να εξαφανίζονται συγκρουόμενες με τα μόρια που την αποτελούν, γεμίζοντας τον αέρα γύρω μας με χιλιάδες, με εκατομμύρια, με δισεκατομμύρια θετικά και αρνητικά ιόντα…”, τα οποία σωρεύονται στα σύννεφα και δημιουργούνται οι κεραυνοί και οι αστραπές.

“Το σώμα ενός μέσου ανθρώπου αποτελείται από 7000 τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων άτομα, ο αριθμός αυτός είναι ίσος με το 7 ακολουθούμενο από 27 μηδενικά. Από τον τεράστιο αυτό αριθμό ατόμων, το 62% είναι υδρογόνο, ένα χημικό στοιχείο που δημιουργήθηκε τη στιγμή της γέννησης του Σύμπαντος πριν 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Γεγονός που σημαίνει ότι τα δύο τρίτα των ατόμων που αποτελούν το σώμα μας είναι ηλικίας…13,8 δισεκατομμυρίων ετών…” 

Ωστόσο, σύμφωνα με έγκυρη πηγή που αναφέρει ο σοφός επιστήμονας, συγγραφέας και του βιβλίου που μας απασχολεί, η ζωή, “το πρώτο ζωντανό κύτταρο πάνω στη Γη εμφανίστηκε πριν 4 δισεκατομμύρια χρόνια και οι απευθείας απόγονοί του είναι διάσπαρτοι σ’ ολόκληρο το σώμα μας με τη μορφή κυττάρων του αίματος που διατρέχουν τις φλέβες και τις αρτηρίες μας”.

Όσο κι αν μας φαίνεται απίστευτο, στις φλέβες και στις αρτηρίες του αίματός μας κυκλοφορεί και διασκορπίζεται σε όλο το σώμα μας αστρόσκονη. Από τα 370 τρισεκατομμύρια κύτταρα του σώματός μας, το 90% ΔΕΝ είναι ανθρώπινα, αλλά οργανισμοί ξένοι και βακτήρια. Και όμως, χωρίς αυτούς τους μικροοργανισμούς δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε.

Και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό: Σύμφωνα με τους  βιολόγους “σε ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, το σώμα μας εκτελεί δέκα φορές περισσότερες δραστηριότητες από όσα είναι τα άστρα του Σύμπαντος! Κάθε στιγμή εκτελούνται την ίδια στιγμή  στο σώμα μας …ένα τρισεκατιμμύριο τρισεκατομμύρια δράσεις”, χωρίς να νιώθουμε τίποτα.

Το βιβλίο τούτο, που κυκλοφόρησε το 2017, ήρθε στα χέρια μου λίγο μετά την έκδοσή του, πριν από άλλα για τα οποία έχω μιλήσει σε προηγούμενα άρθρα μου. Αλλά το άφησα στη μέση, προφανώς, γιατί τράβηξαν την προσοχή μου κάποια άλλα του ίδιου συγγραφέα και ασχολήθηκα μ’ εκείνα. Στο μεταξύ, πάντα με απασχολούσε, αλλά χρειαζόμουν χρόνο για να δημιουργηθεί μια σχέση αγάπης με το Σύμπαν, μια σε βάθος γνώση και γνωριμία μαζί του. Να νιώσω το Σύμπαν που κουβαλάω, να αποδεχτώ την προαιώνια αρχή της ύπαρξής μου, ότι γεννήθηκα τη στιγμή της μεγάλης έκρηξης με τα “γεννητούρια” του Σύμπαντος, πως είμαι ηλικίας 13, 8 δισεκατομμυρίων ετών με προδιαγεγραμμένο το τέλος την ίδια στιγμή της γέννησής μου ως μέρος της αστρόσκονης! Και πως χωρίς τις συμπαντικές εκρήξεις δεν θα υπήρχα, αφού δεν θα υπήρχε ο άνθρωπος. “Ότι είμαστε αστρόσκονη και κάποια μέρα θα ξαναγυρίσουμε στα άστρα, θα υπάρξουν διαφορετικοί κόσμοι με άλλα όντα, αστράνθρωποι σαν εμάς, οι οποίοι θα γεννηθούν από τις στάχτες κάποιου άλλου, πεθαμένου άστρου. Ενός άστρου που σήμερα το λέμε Ήλιο”. Και το πιο σημαντικό ότι:

“Ο άνθρωπος είναι το μέσο για να γνωρίσει τον εαυτό του το… Σύμπαν!”                                                     

Και ο καθένας από μας, ανάλογα με τις γνώσεις και τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις που διαθέτει, βγάζει τα συμπεράσματά του όσον αφορά τη δημιουργία του κόσμου και την προέλευση της ζωής στον πλανήτη Γη. Και μπορεί να κατανοήσει το ρόλο και τη σημασία των Ηφαιστείων, ακόμα και των φυσικών καταστροφών.
Τώρα ξέρω ακόμα πως όταν το πνεύμα πετάξει από το σώμα του ανθρώπου θα αυτοδιαλυθεί “χους ει και εις χουν απελεύσει”, θα γίνει αστρόσκονη και θα επιστρέψει στο Σύμπαν, στον Παράδεισο, στην αρχή του.

Πόση καλυμμένη σοφία κουβαλούν και τι πολλαπλές αναγνώσεις έχουν τα Ιερά Γράμματα.

Παλαιό Φάληρο, Σάββατο, 8 Οκτωβρίου 2022