Fractal

Εδραίωση συνείδησης, επανάσταση όχι εξέγερση

Γράφει ο Λεωνίδας Καζάσης // 

 

 

Όσοι πιστεύετε σε μιά κοινωνία που δεν θα ζητά πολλά από τα μέλη της, όπως ζητά η εκμεταλλευτική κοινωνία από τους υπηκόους της αρρωσταίνοντάς τους, μην έχετε απαιτήσεις από τους ανθρώπους, εφ’ όσον δεν προτάσσετε αυτό που θα κάνει εφικτές τις απαιτήσεις σας από αυτούς.

Τα ζώα δεν εμποδίζουν τις εκφράσεις τους, ενώ οι άνθρωποι καθηλώνουν τον ερωτισμό τους, με αποτέλεσμα να εγκληματούν για διασκέδαση. Εκεί τους οδηγεί ο έναντι των ζώων περίσσιος νους τους;

 

 

Περιμένετε ένα στραβοπάτημα του εκμεταλλευτικού πολιτισμού, ένα αυτογκόλ, για να προσεταιριστείτε τους αρρώστους που τον στηρίζουν, χωρίς να σας ενοχλεί η ευκαιριακή, κάλπικη προσχώρησή τους στους κόλπους σας˙ πράγμα που αποδεικνύει την αναποτελεσματικότητα των κινήσεών σας, καθώς και την ανικανότητα της διά του λόγου σας πειθούς.

Τα θέλγητρα των αντιπάλων μας είναι ο υλικός πλούτος και η εξουσία του ατόμου˙ δηλαδή η κυριαρχία του ατόμου στο κοινωνικό σύνολο. Εσείς ποιά θέλγητρα έχετε; Την νερόβραστη χριστιανική, βουδιστική αλληλεγγύη της ειρωνείας και του ανηκέστως υπερτροφικού υπερεγώ σας;

Οι συνθήκες συλλογικότητας, αυτοοργάνωσης, δικαιοσύνης, ισότητας που οραματίζεσθε, απαιτούν ως βάση φιλοσοφίας την ηδονή, με προεξάρχουσα την ερωτική ηδονή, που είναι η ηδονή των ηδονών! Πράγμα που εσείς, όπως και οι αντίπαλοί μας, πολεμάτε, και ως βάση φιλοσοφική υιοθετείτε αυτή των αντιπάλων μας˙ δηλαδή, την φιλοπονία της αλγολαγνείας, που οδηγεί στην εξιδανίκευση των υλικών αγαθών, στην ματαιόδοξη φιλοδοξία, στην εξόντωση ανθρώπου από άνθρωπο.

Η ηδονή προάγει το όραμά σας! Επομένως, η ρήξη μαζί της αποτελεί ασυγχώρητη αντίφαση, η οποία, σας καθιστά αμήχανους, εμφανίζοντάς σας, αδύναμους προς τα έξω. Τόσο εσείς, όσο και οι αντίπαλοί μας, εξιδανικεύετε, ανάγοντας σε αυτοσκοπό και ευχαρίστηση, τα εργαλεία, που θα καλυτερεύσουν τις συνθήκες ζωής˙ εσείς εξιδανικεύετε, ανάγοντας σε αυτοσκοπό και ηδονή, την κοινωνία της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης˙ εκείνοι εξιδανικεύουν, ανάγοντας σε αυτοσκοπό και ηδονή, τα υλικά αγαθά˙ αγνοώντας και οι δύο, ότι η ερωτική ηδονή αποτελεί, ταυτόχρονα, εργαλείο που θα μας βελτιώσει και αυτοσκοπό που θα μας πληρώσει˙ και σε αυτό έγκειται η ασύγκριτη υπεροχή της.

Η περίσσια νόηση που διακρίνει το ανθρώπινο είδος, θα έπρεπε να το έχει οδηγήσει από καιρό, σε συνεκτική κοινωνία αλληλεγγύης-κοινωνία βιώσιμη˙ η συνεκτική κοινωνία αλληλεγγύης έπρεπε να αποτελεί την ειδοποιό διαφορά του ανθρωπίνου είδους από το ζωικό βασίλειο, και όχι το ξερίζωμα του ερωτικού ενστίκτου των ανθρώπων, διά το οποίον αυτοί επαίρονται, και το οποίον (ξερίζωμα του ερωτικού ενστίκτου) ξεριζώνει μαζί και την αβρότητα, την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, ενώ το ερωτικό ένστικτο ως θεμέλιο και πεμπτουσία της κοινωνικότητος θα έφερνε αναμφισβήτως, πιο κοντά τους ανθρώπους, βοηθώντας τους ,να ξεδιπλώσουν την μοναδικότητά τους.

Εδώ και χιλιάδες χρόνια εκμεταλλευτικού πολιτισμού, έχουμε κοινωνία αποσύνθεσης, που στηρίζεται στο ατομικό συμφέρον, το οποίον υπονομεύει το κοινωνικό σύνολο, άρα υπονομεύει και τα άτομα που το απαρτίζουν.

Η ικανότητα αμείβεται με την αυθαιρεσία της εξουσίας, με την αδικία της κατάχρησης των υλικών αγαθών, εις βάρος των άλλων (λόγω διακρίσεων, ένεκα ικανότητος), αντί να αμείβεται (μέσα σε μια γενικευμένη ερωτική διάθεση), με την απλότητα της ανταλλαγής, της μύησης, της συνεργασίας˙ έτσι, ο καθένας προσπαθεί να εκμεταλλευθεί την όποια ικανότητά του εις βάρος των άλλων. Η κοινωνία των ανθρώπων ξεπερνά σε εγωιστική αδιαλλαξία εχθρότητος την κοινωνία των ζώων. Όσο το ανθρώπινο είδος ακρωτηριάζει τον ερωτισμό του, μη αποδεχόμενο την πολυγαμική, αμφιφυλόφιλη φύση του (η οποία επαναφέροντας την αίσθηση και την σκέψη των ανθρώπων στην φυσιολογική λειτουργία τους, θα αμβλύνει τις οξυμένες από τις παρακρούσεις του μονογαμικού τύφου της εκμετάλλευσης, αντιφάσεις της ζωής, απλοποιώντας την), δεν θα βρίσκει κίνητρο για την ηδονή, την αρετή, την στόχαση, και για μια υγιή κοινωνική οργάνωση (παρ’ όλα τα προβλήματα που θα προκύψουν και σ’ αυτή), που δεν είναι άλλη από αυτή των αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων, αραιοκατοικημένων, με αγροτικό κυρίως προσανατολισμό, με χαμηλή δόμηση, με ίση κατανομή των υλικών αγαθών (τα οποία θα περισσεύουν, αφού οι άνθρωποι θα ασχολούνται με τα λειτουργήματα του γεωργού, του τεχνίτη, του γιατρού και κάποια άλλα που υπηρετούν το αναγκαίο, έχοντας ελεύθερο χρόνο για ότι τους συγκινεί), με σύνεση επιλογής στην αναπαραγωγή και αντίσταση στο καταστροφικό αδιέξοδο του «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε». Δεν χρειάζεται ο κάθε πικραμένος να γεννά και να ανατρέφει αναπαράγοντας το πρόβλημά του, για να έχουν δούλους οι πλούσιοι ιθύνοντες, επειδή δεν προλαβαίνουν, δεν μπορούν και δεν θέλουν να τα κάνουν όλα μόνοι τους.

Η ζωή των ανθρώπων θα έπρεπε να ήταν μια παραλλαγή της ζωής των ζώων, με τις απαραίτητες διορθώσεις της αλληλεγγύης, της υγιεινής, της φειδούς στην αναπαραγωγή˙ η λύση είναι αυτή που δεν αντέχετε να ακούσετε, τόσο εσείς όσο και οι αντίπαλοί μας που από την ίδια ηθική εμφορείσθε.

Η φθίση του ατομικισμού-μικροαστισμού, δηλαδή, η φθίση της εξιδανίκευσης των υλικών αγαθών, καθώς και η διαμόρφωση ολιγαρκών ανθρώπων που θα αναγνωρίζουν το αναγκαίο (όχι το περιττό), θα αρχίσει από τις ελεύθερες εναλλασσόμενες ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων, σηματοδοτώντας μια εύκολη, ολιγόχρονη παραγωγική διαδικασία, που θα στηρίζεται στην προστασία (αναγνώριση) του φυσικού περιβάλλοντος, στην συνεργασία και όχι στο αλληλοφάγωμα των ανθρώπων, με απότοκο, τον σίγουρο βιοπορισμό όλων, μέσα στο σύντομο της ζωής πέρασμα.

Μια παραγωγική διαδικασία η οποία, αφήνοντας ελεύθερο χρόνο, θα οδηγήσει στον ντιλεταντισμό. Επιτέλους! Πότε η ανθρωπότητα θα τελειώσει τα μαθήματά της (εκείνα της ατέρμονης ενασχόλησης με τα υλικά αγαθά) και θα θελήσει να παίξει; Η εύκολη, ολιγόχρονη παραγωγική διαδικασία που οραματιζόμεθα (της οποίας η πολιτική έκφραση δεν μπορεί να είναι άλλη από εκείνη της άμεσης λήψης των αποφάσεων μέσα από τις συνελεύσεις και τα συμβούλια των εργαζομένων), δεν μπορεί να υποστηριχθεί από τις ίδιες κλειστές ιδιοκτησιακές ανθρώπινες σχέσεις, που καταλήγουν στο υπάρχον κλειστό ιδιοκτησιακό οικογενειακό καθεστώς, και αποτελούν το θεμέλιο του εκμεταλλευτικού πολιτισμού και της καπιταλιστικής έκφανσής του. Κάθε ξεσηκωμός, κάθε απόπειρα ανατροπής των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής και της άδικης κατανομής των υλικών αγαθών, εάν δεν αμφισβητήσει την μονογαμική αποχή έρωτος και την νομοτέλειά της, την μονογαμική οικογένεια, θα μετατρέπεται σε τυραννία, όπως η απόπειρα του 1917 στην Ρωσία, μετεβλήθη σε δικτατορία μιας νέας νομενκλατούρας, αυτής των κρατικών καπιταλιστών. Είναι αστείο που μετατρέπεται σε κακοήθεια, όταν κάποιοι επιχειρούν, να στηρίξουν επάνω στην ατομικιστική βάση της αυταρχικής – μονογαμικής οικογένειας (η οποία, ιστορικά, αποτελεί το θεμέλιο της εκμετάλλευσης και της καπιταλιστικής έκφανσής της), την συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την δικαιοσύνη που απαιτεί ο κομμουνισμός στην παραγωγική διαδικασία και στην κατανομή των καρπών της στους ανθρώπους. Γι’ αυτό ο Σωκράτης και ο Πλάτων στην «Πολιτεία», δίδουν μεγαλύτερη σημασία στον κομμουνισμό του έρωτα, ως το κυριότερο αγαθό της πόλης, που θα ενώσει τους πολίτες, παρά στην κοινοκτημοσύνη των υλικών αγαθών.

Εάν το όραμα μιας πολυγαμικής αυτοδιευθυνόμενης κοινοκτημοσύνης (ενός παγκόσμιου ελευθεριακού κομμουνισμού που θα εξασφαλίζει, παρέχοντας αφειδώς, τα αναγκαία διά την ζωήν υλικά αγαθά, αποφεύγοντας την διαστροφική, ματαιόπονη εξιδανίκευσή τους, τις ψεύτικες υλικές ανάγκες, που τόσο ο απροκάλυπτος, όσο και ο συγκαλυμμένος, μαρξιστικός καπιταλισμός προτάσσουν), δεν είναι παρά μια υπερεκτίμηση των ανθρωπίνων δυνατοτήτων- μη μπορώντας αυτές να αποτοξινωθούν από το κίνητρο εγκλήματος του χρηματικού κέρδους, ατενίζοντας αισιόδοξα τους ορίζοντες της έννοιας: «δυνατότητα», που είναι ελευθερία έκφρασης – δημιουργία – τελείωση – τότε το ανθρώπινο είδος, όχι μόνο δεν έχει λόγο ύπαρξης, αλλά εν ονόματι κάθε έννοιας ζωής και δικαίου, επιβάλλεται να εξαφανισθεί, αφήνοντας χώρο στον σύνοικό του, το ζωικό βασίλειο, το οποίον, όντας λιγότερο ανελεύθερο, λιγότερο αυταρχικό, λιγότερο φονικό από τον άνθρωπο, δεν είναι ικανό για τόσο και τέτοιο έγκλημα!

Για τόση και τέτοια καταστροφή!

Υ.Γ. Η αποβλάκωση που χαρίζει στους ανθρώπους η οικογενειακή-μικροαστική (ανέραστη-ανήδονη, ατομικιστική) ζωή τους με τα σάπια ιδανικά που καταργούν την χαρμονή, καθιστά αυτούς έτοιμους ανά πάσα στιγμή, να συρθούν από το κεφάλαιο (όταν αυτό το κρίνει σκόπιμο) για άλλη μια φορά, κάτω από τα όπλα˙ συμβατικά, και λόγω διαστροφής ανείπωτης, πυρηνικά. Φαεινό παράδειγμα, επίκαιρο – άσκηση υπακοής – υποταγής των λαών, πετυχημένη! Ο Κορωνοκαπιταλοϊός!

Εάν οι λαοί είχαν αποκτήσει το επίπεδο εκείνο που χρειάζεται , για να επιβάλλουν, δημιουργώντας, συνθήκες άμμεσης δημοκρατίας, ελέγχοντας τους επαϊοντας, ώστε να μη μπορούν (οι επαϊοντες ) ανέλεγκτα, ατομικιστικά, στον βωμό της αγοράς και του κέρδους να δράσουν, δεν θα βιώναμε αυτά τα εξευτελιστικά φαινόμενα εξουσίας, όπου μια χούφτα άνθρωποι, δια του λόγου μόνο, απαγορεύουν σε εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπους τους την κυκλοφορία, και ακόμη χειρότερα, Αύγουστο μήνα βουλώνουν σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους την μύτη και το στόμα με μια μάσκα, επιβάλλοντας δικτατορία, δίχως του Παττακού τα άρματα μάχης, χωρίς τάγματα εφόδου, μελανοχίτωνες, μηχανοκίνητα σταλινικά, γκουλάγκ.

Το 2011, όταν διακινούσα την συλλογή κειμένων μου «Ανατολή φυγής», σε ένα από τα καφέ μπαρ που συνηθίζω να διακινώ τα κείμενά μου, ήταν μια παρέα νέων από 16 έως 20 χρόνων, που με κοιτούσε με αντιπάθεια˙ επεδίωξα διάλογο μαζί τους, και μεταξύ άλλων, ένας από τους νεαρούς της παρέας με ρώτησε: «Στο βιβλίο σας που το διάβασα από έναν γνωστό μου, που το έχει πάρει, επαινείτε, ταυτόχρονα, την ζωή και τον έρωτα˙ πώς γίνεται αυτό; Αφού υπάρχει ο κίνδυνος από τον γνωστό ιό, και ο έρωτας φέρνει τον θάνατο»..

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top