Fractal

Δύο ποιήματα

Γράφει ο Γρηγόριος Παπαϊωάννου // *

 

 

 

 

 

Του καιρού γυρίσματα

 

Κάποτε οι χωματερές

ήταν η λύση για παραπάνω κέρδος

Οι λέξεις που πονούσαν σιωπούσαν!

Ήταν όλα τόσο καλά

που ο θόρυβος από τα πλοία

που έρχονταν από άγρια μέρη

δεν τ’ αφήναμε να μιλήσουν

για το μέταλλο που σκούριαζε

που πέθαινε, σαν μυστικός αμνός

από ασιτία, από εξοστρακισμό

κι από την βία του πολιτισμού μας!

Εμείς είμαστε τότε που προσκυνούσαμε τους κυβερνήτες

θαρρώ ωραίους τους χαρακτηρίζαμε!

Τους παραδώσαμε όλες τις εξουσίες μας!

Ευχαριστημένοι δεν γινόταν

να κοιτάξουμε στ’ ανήλια

δεν δεχόμασταν άλλες πλευρές

αρνιόμασταν εικόνες που έφταναν από τα ξένα!

Ήταν αδύνατον πάνω στη μέθη να φανταστούμε

να δώσουμε χώρο, να σκεφτούμε!

Ώσπου το μεθαύριο έγινε σήμερα

όμως πλέον ο κόσμος μας συγκοινωνούντα δοχεία

κι οι χωματερές ξαναγύρισαν

μόνο που τώρα έχουν

αίμα, οστά και πολύ πόνο

και κλαδεύουν τη στάθμη μας κάθε στιγμή!

Φαβέλες και χοτ σποτ έξω από την πόρτα μας

πολιτείες με κολικούς, με βρεγμένα ανθρώπινα μάτια

που στις στροφές διπλώνουν τις ζωές

αναμμένα κάρβουνα πυρώνουν τις μαχαιριές που μας βρίσκουν

οι ηλεκτρικές καρέκλες λερναίες ύδρες

οι απλήρωτοι λογαριασμοί, άγριοι καιροί

για όσους δεν έχουν διδαχθεί τον πόλεμο

ξηρασίες και πλημμύρες χέρι χέρι

γεμίζουν τα καταφύγια με δέρμα

Βαρύς ο ουρανός, βρέχει μολύβι

δεν προλαβαίνουμε να σκεπαστούμε!

Ο άλλος κόσμος έγινε δικός μας!

Η αμέλεια οδηγεί σε ερημότοπους και ζούγκλες

αντιστάθμισμα στην αδιαφορία μας

και ξέρεις καλά

ο φόβος γεννά χίλια μύρια

και πάντα σε λάθος κατευθύνσεις !

 

 

 

 

Τρελή αμυγδαλιά

 

Μίλα μου τρελή αμυγδαλιά

εσύ που το αδύνατο δυνατό κάνεις

εσύ που μυρίζεις Άνοιξη πριν την Άνοιξη!

Μπες μέσα στην επαναστατημένη μου καρδιά

με τα κοντάρια των μουσώνων

με λόγια από τους κλάδους σου

στις τιρκουάζ θάλασσες του μυαλού μου

για να βρουν λευκά χαρτιά ,να ειπωθούν

τα καθημερινά, τα υγρά, τα τσαλακωμένα ρούχα

χωρίς νόμους και νόρμες

φίδια που στραγγαλίζουν τα λευκά περιστέρια

και γεννούν σάπια δόντια χωρίς ν αγγίζουν βλέμμα και σταυρούς!

Αχ τρελή μου αμυγδαλιά……

Ρούχο μου ανεξίτηλο του χρόνου

δέρμα μου, ψυχή μου

θάλασσα και μνήμη μου

βυθίζομαι στη γοητεία σου

να σε κρατήσω μέσα μου προσπαθώ!

εγώ ο πικρός, ο παθιασμένος

ο ασυμβίβαστος μικρός ποιητάκος

ο μοναχικός!

Ω πρόσωπο του πρώιμου ήλιου μου

γυμνός στην αγκαλιά σου σκέφτομαι

πως αυτοί που πόνεσαν

ποτέ δε θα μιλήσουν

κι αυτοί που αγάπησαν

τον κόσμος μας, τους ανθρώπους όλους

και δεν αγαπήθηκαν

δε θα διαμαρτυρηθούν ποτέ

συγχωρούν και συνεχίζουν

μέχρι να τους στειρώσει ο χρόνος!

 

 

 

* O Γρηγόρης Παπαϊωάννου (Έσπερος) γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γρεβενά. Σπούδασε Γεωπονία. Ζει και εργάζεται στη Φλώρινα. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά. Τελευταία του ποιητική συλλογή «Ψίθυροι και υάκινθοι» από τις εκδόσεις Βακχικόν, το 2020.

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top