Fractal

Ένας Κούρδος στη Γερμανία

Γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου //

 

Amed Sherwan –Katrine Hoop: «Δόξα τον Αλλάχ είμαι άθεος», Μετάφραση Ηλίας Τριανταφύλλου, Εκδόσεις Λέμβος, 202, σελ. 284

 

Θα μπορούσε να θεωρηθεί βλάσφημο τούτο το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Άμεντ Σερουάν που το συνέγραψε μαζί με την Κατρίν Χουπ, εγκληματολόγο, σύμβουλο επικοινωνίας και επαγγελματία στον τομέα του πολιτισμού. Ναι, πράγματι, αυτό συμβαίνει. Ο Σερουάν, γεννημένος το 1998, είναι ο νεότερος άνθρωπος στο Ιρακινό Κουρδιστάν που φυλακίστηκε και βασανίστηκε ακριβώς γι’ αυτό το λόγο: τη βλασφημία. Από το 2014 ζει σε μια μικρή πόλη τα βόρεια της Γερμανίας και δραστηριοποιείται με την ιδιότητα του μπλόγκερ και του ακτιβιστή.

Τα ακριβώς είναι το βιβλίο Δόξα τον Αλλάχ είμαι άθεος (εκδ. Λέμβος) και γιατί να το διαβάσει κάποιος; Βασικά, ενδιαφέρει εμάς τους Ευρωπαίους για τις άγνωστες πληροφορίες που μας προσφέρει σχετικά με τη ζωή των κατοίκων στο Ιρακινό Κουρδιστάν, όπου οι άνθρωποι βιώνουν παντού, στο σπίτι και στην κοινωνία, ποικίλες απαγορεύσεις που δημιουργούν γύρω τους ένα ασφυκτικό πλέγμα καταπίεσης.

Στο προλογικό κεφάλαιο υπό τον τίτλο «Η αρχή» ο αφηγητής εξομολογείται πως καμιά φορά οι αναμνήσεις του τού φαίνονται τόσο ξένες σαν να μην είναι καθόλου δικές του. Αυτά που γράφει είναι, διαβάζουμε, «Αφηγήματα από έναν άλλο κόσμο. Και παρ’ όλα αυτά, δεν περνάει ούτε μέρα να μη μου θυμίζει πώς ξεκίνησαν όλα πριν από είκοσι ένα χρόνια στο Κουρδιστάν».

Το δεύτερο κεφάλαιο, το «Άχμεντ», αρχίζει ως εξής:

« “Αλλάχου άκμπαρ, ο Θεός είναι μεγάλος”. Η μητέρα μου δεν κουραζόταν να τονίζει ότι ήταν ένα θαύμα απ’ το Θεό το ότι κατάφερα να αντικρίσω το φως της ζωής».

Ωστόσο, ο αφηγητής βρίσκεται σήμερα στη Δύση, στην Ευρώπη, και μπορεί να θυμάται όλα τα άσχημα της ζωής του και να τα συζητάει με τους φίλους του στη χώρα όπου ζει. Σχολιάζει και την επέμβαση της Τουρκίας στη γειτονική –και ομόθρησκη– χώρα. Υπάρχει ο εξής διάλογος:

«–Έχεις ακόμα οικογένεια στη Συρία;

–Ναι, η γιαγιά μου ζει ακόμα εκεί. Είναι μεγάλη και θέλει να πεθάνει στην πατρίδα της […] Αλλά επί της ουσίας αυτή η πατρίδα δεν υπάρχει πια. Είμαι άπατρις.

–Ο Ερντογάν, πάντως, την εισβολή του τη λέει επιτυχία ενάντια στους άπιστους, λέω εγώ. Ακριβώς όπως κι ο Σαντάμ είχε ονομάσει τη γενοκτονία των Κούρδων στο Ιράκ πόλεμο ενάντια στους άπιστους.

–Πράγματι, η υποταγή στο Ισλάμ δεν έδωσε στο Κουρδιστάν καμιά ασφάλεια…»

 

Amed Sherwan –Katrine Hoop

 

Το βιβλίο αναφέρεται μεν τους κατοίκους του Κουρδιστάν, τους πιστούς οπαδούς του Αλλάχ, τους ιμάμηδες, τα σχολεία και την θρησκευτική διδασκαλία, τα ήθη και τα έθιμα, τον τρόπο ένδυσης, αλλά μιλάει και για τους πρόσφυγες, οι οποίοι φθάνουν στην Ευρώπη, ειδικά στη Γερμανία, όπου δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις καινούργιες συνθήκες.

Μέσω των αναμνήσεων του αφηγητή και των διαλόγων με τους φίλους του, ο αναγνώστης παίρνει πληροφορίες και για τις σχέσεις αγοριών και κοριτσιών, ανδρών και γυναικών. Μαθαίνουμε, λοιπόν, πως μετά από το δημοτικό στο σχολείο αγόρια και κορίτσια παρακολουθούν ξεχωριστά τα μαθήματα. Δεν υπάρχει περίπτωση ένα αγόρι να βγει βόλτα με μια κοπέλα χωρίς την συγκατάθεση της οικογένειάς της, αν συμβεί το αντίθετο η κοπέλα μπορεί να θανατωθεί γι’ αυτό τον λόγο.

Βασικά, είναι αδύνατο να γνωρίσει κάποιος μια κοπέλα ακόμα και σν πρόκειται για γάμο. Κατά κανόνα, οι γονείς θα ψάξουν για τη νύφη του γιου τους και θα κανονίσουν γάμο με τους γονείς της κοπέλας. Οι δύο νέοι μπορούν να έχουν σωματική επαφή μόνο μετά από τον γάμο. Οι Κούρδοι άντρες, διαβάζουμε, παντρεύονται μόνο γυναίκες που δεν τις έχει αγγίξει άντρας πριν. Ενίοτε, οι κοπέλες χρειάζονται ιατρική γνωμάτευση για την παρθενία τους προτού παντρευτούν.

Στον Επίλογο αυτού του ενδιαφέροντος βιβλίου υπάρχει η εξομολόγηση του αφηγητή πως επειδή είχε ζήσει τρομερά πράγματα στο Ισλάμ, δεν θα υπέκυπτε ποτέ «ούτε στο μίσος ούτε στις απλουστευτικές κοσμοθεωρίες».

Ιδού και η τελευταία παράγραφος:

«Μόλις τελειώσουμε με τους θρησκευτικούς πολέμους, θα μπορέσουμε ίσως να αφιερωθούμε επιτέλους στα πραγματικά προβλήματα που απειλούν τον κόσμο».

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top